موبد پدرام سروش‌پور: خرد و خردورزی زمینه‌ی صلح و دوستی است
موبد پدرام سروش‌پور، از سخنرانان گرامی‌داشت عشق و مهر ایرانی در بنیاد ایران‌شناسی بود، وی در سخنانی خردورزی، احترام به باورها و برابری انسان‌ها را از بن‌مایه‌های برقراری دوستی و دوری از ستیز بیان داشت.
به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، اگر به دنبال عشق و آرامش واقعی هستیم باید این بن‌مایه‌ها را به‌درستی بشناسیم. موبد پدرام سروش‌پور عضو انجمن موبدان تهران چندی پیش در حضور پژوهشگران این حوزه و نمایندگانی از ادیان، اقوام و مذاهب ایرانی، گفت: ما ایرانیان از دیرباز از نخستین ملت‌های یکتاپرست جهان هستیم و این باعث افتخار است. اما جدای از این بسیاری از باورها و اندیشه‌های کهن ایرانی از جمله باورداشتن به عشق و دوستی و صلح و آرامش به عنوان آرمان بنیادین تمام پیامبران الهی، امروزه همچنان سرمشق جهان و جهانیان است.
وی در ادامه بیان داشت: ما زرتشتیان نیایش‌های خود را با خشنودی و آرزوی شادی اهورامزدا آغاز می‌کنیم و باور داریم شادی و آرامش بزرگترین آرزویی است که اهورامزدا برای بندگان خود دارد. این ویژگی کهن فرهنگ زرتشتیان است.
سروش‌پور گفت: ویژگی اهورامزدا این است که تمام مردم دنیا را دوست دارد و این باور را باید در وجود خودمان نهادینه کنیم. تمام انسان‌ها با هر فکر و عقیده و ایده، فرزندان آن خدای یکتا هستند و این فلسفه و بنیاد عشقی می‌شود که ما به در پِی آن هستیم. فلسفه‌ای که خدا و انسان را عاشق و معشوق می‌داند.
نماینده‌ی انجمن موبدان تهران افزود: به باور نیاکان‌مان اگر خرد و خردورزی در جهان حاکم باشد زمینه‌ی عشق، صلح و دوستی در آن جامعه حاکم می‌شود و اگر جز این باشد زمینه‌ی خشونت و جنگ و ستیز در آن شکل می‌گیرد.
سروش‌پور بیان داشت: دومین اصل برقراری عشق، دوستی، صلح و آرامش در جوامع، برابری تمام انسان‌ها و احترام‌‌گذاشتن به این برابری است و اگر تاریخ را بررسی کنیم می‌بینیم که تمامی جنگ‌ها از این تبعیض و از آنجایی شکل گرفته که به نام دین باعث جدایی انسان‌ها از هم شده‌اند. تمامی جنگ‌ها ناشی از باورنداشتن به برابری بوده است.
سروش‌پور با اشاره به این نکته که در میان جشن‌هایی که به نام جشن‌های عشق و دوستی در ایران می‌شناسیم آنچه به آیین درآمده یکی جشن مهرگان و دیگری سپندارمزگان است، در ادامه گفت: جشن مهرگان، از جشن‌های بزرگ ایرانیان در اندازه‌ی جشن نوروز بوده است.
سپندارمزگان، دومین جشن عشق و دوستی، که نماد آن فروتنی و عشق است و چون نماد آن عشق و ارزشمندتر از آن زایندگی بوده ایرانیان این روز را برای زنان و زمین پاس می‌داشتند. ایرادی نمی‌بینم هریک از این دو جشن را در جای خود ارج بگذاریم و آنها را بزرگ بداریم.
