بررسی تطبیقی آیات تقیه در تفاسیر فریقین

نویسندگان : محمدصادق محسن‌زاده – محمدعلی رضایی اصفهانی

چکیده :
تقیه در لغت به‌معنای حفظ و نگهداری و در اصطلاح به‌معنای مخفی‌نمودن حق و واقعیت از دیگران یا اظهار خلاف آن، به جهت مصلحتی مهم‌تر از مصلحت اظهارحق می‌باشد. تقیه یکی از مقولات عرفی است که انسان‌ها در طول تاریخ حیات خویش، برای حفظ موجودیت در برابر بیگانگان و مهاجمین، در هنگامی که توان و نیروی مقابله با آنان را نداشته‌اند، بدان عمل نموده‌اند.
تقیه از روش‌های عقلایی و مورد تأیید شریعت اسلامی است که ازجمله دلایل مشروعیت آن آیات ۲۸ سوره آل‌عمران و ۱۰۶ سوره نحل است. گرچه برخی تقیه را ساخته مذهب تشیع و جزء باورهای شیعی دانسته‌اند اما رجوع به منابع تفسیری و فقهی سایر مذاهب اسلامی، حکم به مشروعیت تقیه و عمل بر پایه آن دارد، افزون بر اینکه تقیه پیش از آنکه دارای جواز شرعی باشد، دارای جواز عرفی و عقلی است.

کلیدواژه : آیه ۲۸ سوره آل‌عمران، آیه ۱۰۶ سوره نحل، تقیه، مشروعیت تقیه، تفسیر تطبیقی.