به گزارش ادیان نیوز، حمیده امیریزدانی؛ دکترای مطالعات تطبیقی ادیان و‌ کارشناس مدیریت جهانگردی، در خصوص «پیام مشترک دین و گردشگری» چنین نوشت:

چند وقت پیش دلتان نخواهد از یکی از فست‌فودهای خوشنام تهران غذا سفارش داده بودیم. وقتی سفارش رسید، جمله روی جعبه توجهم را جلب کرد: “در لحظه زندگی کن”. همان شعاری که پیشتر هم روی قوطی های پپسی دیده بودم:  Live the moment.

شاید با دیدن چنین جمله‌ای ذهن فوراً به سمت مکاتب اومانیستی مانند هدونیست‌ها برود یا به یاد آن جمله اپیکور افتد که ” بخوریم و بنوشیم و خوش باشیم، زیرا فردا از بین می رویم”. اما برای من، تلنگری شد که آیا این همان چیزی نیست که در متون مقدّس هم به آن سفارش می شود؟

شروع کردم به گشتن در حافظه‌ام به دنبال ردّی از این -به گمانم- فضیلت در متون دینی. با مراجعه به نصوص دینی میبینیم اتفاقاً در این باره روایات و احادیث ارزشمندی هم هست، مثلاً در قصار ٢١ نهج البلاغه داریم: “الفُرصَه تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ فَانتَهزوا فُرَصَ الخَیرِ “. فرصت به مانند ابر گذرا می گذرد، پس فرصتهای نیک را غنیمت دانید و یا آن سخن دیگر از امیر المومنین که فرمودند: جوری زندگی کن که گویی آخرین روز از زندگی توست.
و یا این شعر “ما فاتَ مَضی وَ ما سیأتیکَ فَاَیْنَ؟
قُمْ فَاغْتَنِم الفُرصَهَ بَینَ العَدَمَین”
آنچه گذشت، از دست رفت و آنچه می‌آید کجاست؟ برخیز و فرصت میان دونیستی را دریاب. در متون عرفانی هم آمده:

صوفی ابن الوقت باشد ای رفیق                نیست فردا گفتن از شرط طریق

در دنیای امروز اما گردشگری هم همین پیام پنهان را با خود به همراه دارد و به گردشگران این نهیب را می زند که تا می توانی قدر سفرت را بدان و از دقیقه دقیقه اش لذّت ببر. گردشگران بیشتر از میزبانان آن جامعه از اتفاقهای اطرافشان  لذّت می برند، از یک هوای بارانی، از یک چای ساده در یک کافه معمولی در یک نیمروز آرام و گپی کوتاه با غریبه هایی که شاید در شرایط عادی هیچ وقت حوصله شان را ندارند و یا حتی از تماشای عابرانی که می آیند و می روند و با هم جرّو بحث می کنند. وقت برای گردشگر طلاست، چون در آن سرزمین جدید هنوز آنقدر درگیر روزمرگی نشده که غوطه ور در افکارش شود و از توجّه به دنیای پیرامونش باز بماند.

به نظرم گردشگری در دوران کنونی همان چیزی را به ما یادآوری می کند که متون دینی هم همیشه از ما خواسته اند: “در لحظه زندگی کردن، دم را غنیمت شمردن و غم فردا را نخوردن”.