برخی متدینین تلقی اشتباهی از شفا دارند / شفا جایگزین دارو نیست

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)؛ حجت‌الاسلام والمسلمین محمد سروش محلاتی، استاد حوزه علمیه، ۹ فروردین‌ماه در ادامه سلسله مباحث الهیات سلامت که در کانال مجازی خود منتشر کرده است، گفت: انسان موحد در تمام شئون زندگی توجه و اعتنا به حق تعالی دارد و در درمان هم شفا را از خداوند می‌خواهد، ولی این مسئله به معنای بی‌اعتنایی به درمان و پزشک نیست که برخی متدینان چنین تلقی اشتباهی از شفا دارند.
وی افزود: در منابع اسلامی این تلقی تخطئه شده، زیرا براساس اسلام، شفا جایگزین درمان نیست؛ مرحوم صاحب جواهر مطلبی آورده و در کتاب وسائل الشیعه هم هست؛ روایت این است که یکی از انبیاء الهی بیمار شد و گفت که من خودم به دنبال درمان نمی‌روم، دارو استفاده نمی‌کنم تا همان خدایی که برای من بیماری را مقدر کرده، خود او مرا شفا دهد، ولی خداوند به او وحی کرد شفای تو فقط در صورتی است که مداوا و معالجه کرده، به پزشک مراجعه کنی و فقط در این صورت من تو را شفا می‌دهم.
سروش محلاتی اظهار کرد: علمای ما همین روایت را مبنای بحث خود قرار داده و گفته‌اند که شخص بیمار در کنار دعا و توسل و … باید وظیفه معالجه را هم انجام دهد، لذا برای وجوب حفظ نفس، فرد باید به پزشک مراجعه کند و هیچ عالمی هم نگفته که برای وجوب حفظ نفس کافی است که دعا بر انسان واجب باشد، ولی معالجه و درمان واجب نباشد.
استاد حوزه علمیه تصریح کرد: مرحوم صاحب جواهر از فاضل مقداد نقل کرده که وجوب حفظ نفس، عقلی و شرعی است. لذا روایات فراوانی داریم که هرگز انسان به اتکاء دعا، توسل و عنایت حق نباید روند علت و معلولی را کنار بگذارد و سراغ درمان و بهبودی نرود.
چند گروه که دعایشان مستجاب نیست
وی اضافه کرد: در روایت بیان شده که چند دسته مردم هستند که دعای آنان مستجاب نمی‌شود؛ گروه اول کسانی هستند که در خانه می‌نشینند و طلب روزی می‌کنند؛ دعای این گروه مستحاب نیست، زیرا این افراد قصد دارند که دعا را جایگزین عمل کنند.
وی افزود: دسته دوم که در روایت بیان شده دعایشان مستجاب نمی‌شود، کسانی هستند که صاحب همسر هستند، ولی با هم ناسازگاری دارند و علیه هم دعا می‌کنند؛ به آنها خطاب می‌شود که دعایتان مستجاب نیست؛ گروه سوم کسی که مال و ثروت خود را بدون اینکه سند و مدرکی بگیرد به دیگری داده و تباه کرده و در عین حال طلب روزی دارد.
سروش محلاتی بیان کرد: بنابراین دعا به هیچ وجه جایگزین عمل و اقدام و درمان نیست و وظیفه بیمار، معالجه است.