عصر اضطراب و تردید در مسائل دینی

ردنا (ادیان نیوز)- عصر ما از نظر دینى و مذهبى ـ خصوصاً براى طبقه جوان ـ عصر اضطراب و دو دلى و بحران است. مقتضیات عصر و زمان، یک سلسله تردیدها و سؤال‌ها به‌وجود آورده و سؤالات کهنه و فراموش شده را نیز از نو مطرح ساخته است.

آیا باید از این شک و تردیدها و پرس‌وجوها ـ که گاهى به حد افراط مى‌‏رسد ـ متأسف و ناراحت بود؟ به عقیده من هیچ‌گونه ناراحتى ندارد؛ شک‏، مقدمه یقین، پرسش، مقدمه وصول و اضطراب، مقدمه آرامش است.

شک‏، معبر خوب و لازمى است هر چند منزل و توقفگاه نامناسبى است. اسلام که این همه دعوت به تفکر و ایقان مى‏‌کند، به‌طور ضمنى مى‏‌فهماند که حالت اولیه بشر، جهل و شک‏ و تردید است و با تفکر و اندیشه صحیح باید به سرمنزل ایقان و اطمینان برسد.

یکى از حکما مى‏‌گوید: «فائده گفتار ما را همین بس که تو را به شک و تردید مى‌‏اندازد تا در جستجوى تحقیق و ایقان برآئى». شک، ناآرامى است، اما هر آرامشى بر این ناآرامى ترجیح ندارد. حیوان شک نمى‏‌کند، ولى آیا به مرحله ایمان و ایقان رسیده است؟!

آن نوع آرامش، آرامش پائین‏ شک است، برخلاف آرامش اهل ایقان ـ یقین ـ که بالاى شک است. بگذریم از افراد معدود مؤیّد من عنداللّه، دیگر اهل ایقان، از منزل شک و تردید گذشته‌‏اند تا به مقصد ایمان و ایقان رسیده ‌اند. پس صرف اینکه عصر ما عصر شک است نباید دلیل بر انحطاط و انحراف زمان ما تلقى شود. مسلما این نوع از شک، از آرامش‌هاى ساده‌لوح‌هایى که بسیار دیده مى‏‌شود، پائین‏‌تر نیست. آنچه مى‌‏تواند مایه تأسف باشد این است که شک یک فرد، او را به سوى تحقیق نراند و یا شکوک اجتماعى، افرادى را برنیانگیزد که پاسخگوى نیازهاى اجتماع در این زمینه بوده باشند.

منبع: مجموعه ‏آثار استادشهیدمطهرى(عدل الهی)، جلد یک، صفحه: ۳۸-۳۷.