چرا امام حسین (ع) با طلب باران مشکل عطش را رفع نکرد؟!

به گزارش ادیان نیوز، حجت الاسلام والمسلمین علی مصلح، مدیر مدرسه علمیه پیامبر اعظم (ص) شهرستان دشتی بوشهر در پاسخ به این سوال که چرا امام حسین (ع) در کربلا برای رفع تشنگی از
اصحاب خود،  طلب باران از درگاه خداوند نکرد، گفت: بنا نبود در هر مرتبه و
زمانی که امام (ع) به مشکل بر می خوردند از افاضات خدا و قدرت خارق العاده
ای که داشتند، استفاده کرده و آن صحنه واقعی را بر هم زنند، بلکه امام حسین
(ع) نیز طبق مردم عادی، سیر زندگی عادی و به دور از مدد گرفتن از عوامل
غیرمادی را در پیش گرفتند.

وی ادامه داد: اجنه نیز در صحرای کربلا به کمک حضرت (ع) آمدند اما ایشان
نپذیرفتند تا همه چیر به صورت طبیعی و عادی و بشری پیش رود؛ از سوی دیگر
اگر این طلب اتفاق می افتاد، خباثت دشمن دنیاطلب پوشیده می ماند ضمن آن که
اصحاب امام (ع) بدون اینکه درخواست معجزه ای از امام حسین (ع) بطلبند تا دل
و جان خود را محکم و استوار کنند، همراهی کردند و تنها خواسته شان فدا شدن
در راه امام (ع) و یاری کردن اهل بیت (ع) و احیای دین الهی بود.

این مدرس حوزه همچنین در پاسخ به این سوال که آیا امام حسین (ع) خود قیام
کردند یا مجبور شدند به دلیل آن که یزید دست به شمشیر برده بود، گفت: امام
(ع) بنای خروج و قیام علیه حاکم وقت را از پیش داشتند و این مساله را در
مدینه عنوان می کنند که در منابع معتبر (از جمله در بحارالانوار جلد ۴۴
صفحه ۳۲۹ و مرآه العقول علامه مجلسی جلد ۶ ص ۱۷۴) نیز ذکر شده از جمله آن
که امام حسین(ع) در وصیت خود به محمدبن حنفیه یکی از اهداف قیامشان را امر
به معروف و نهی از منکر بیان نموده و می‌فرمایند: «أنّی لم أخْرُجْ أشِراً و
لاَ بطِراً و لامفسداً… و إنّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الإصلاحِ فی أمّهِ
جَدّی(ص) أریدُ أنْ آمُرَ بالمعروفِ و أنهَی عن المنکرِ و أسیرَ بسیره
جَدّی و أبی علی بن ابی طالب(ع)»

وی تصریح کرد: بنابراین این مطلب بر همگان روشن بود و زمانی که اهل کوفه
متوجه این حرکت شدند، نامه به ایشان نوشته و قصد بیعت با حضرت (ع) را کردند
لذا این طور نیست که امام حسین (ع) برای اینکه زنده بمانند و ترس از شمشیر
یزید داشته باشند، حاضر نشدند اهداف مقدس خود را زیر پا بگذارند.

حجت الاسلام مصلح ابراز کرد:‌ میان یزید و معاویه اختلاف جدی بود و آن
اینکه معاویه و سایرین حداقل ظاهر دین را حفظ می کردند و تظاهر به آن می
کردند اما یزید فردی عیاش بود که شعائر و باورهای دین را به تمسخر می گرفت و
علنا زیر پا می گذاشت بنای حکومت شامی که از حکومت رومی ها گرفته شده بود
را با جاهلیت عربی ادغام کرده و حکومت کاملا فاسد را تشکیل داده بود که
دیگر جای مسامحه نداشت.

این محقق ادیان باستانی بیان کرد: در این زمان که زندگی مردم به سان مُرده
های متحرکی شده بود که حاضر نبودند برای اعتقادات خود و حفظ آن کاری کنند،
امام حسین (ع) افق دیده ها را تغیر دادند و جامعه آماده قیام علیه حکومت
وقت شده بود.

وی نوع برخورد امام حسین (ع) و امیرالمومنین (ع) را در مواجهه با حاکمان
وقت و زنده نگاه داشتن دین متفاوت خواند و بیان کرد: در زمان امام علی (ع)
جامعه آمادگی لازم را برای این حرکت نداشت و اسلام نوپا بود و به ویژه
اطراف مناطق اسلامی و افرادی که در دوران جاهلیت از طریق بت پرستی چهره و
وجهه اجتماعی خاصی داشتند و حالا به کنار رفته بودند، منتظر فرصت برای به
زیر کشیدن پرچم اسلام بودند، حضرت (ع) قیام را به صلاح نمی دانستند ضمن
آنکه افرادی همچون ابوسفیان منتظر ایجاد اختلاف در جامعه اسلامی بودند تا
فرصتی از این رهگذر به دست آورند.

منبع : شبستان