در این ایام زیاد “امان از دل زینب” بگوییم

قطعا در قرآن از امام حسین علیه السلام صحبت شده است. ولی تصور نکنید که اگر بگردید ده ها نام امام حسین علیه السلام برایتان مشخص می شود، نه! قرآن کتابی وصفی است. در قرآن به داستان هابیل و قابیل می رسیم، در این قصه حضرت آدم علیه السلام هست، پیامبر اول و پیامبر خاتم صل الله علیه و آله وسلم. مث حضرت آدم علیه السلام دو دسته می شوند، یک دسته خوب و هابیل و دسته دیگر بد و قابیل. نماینده بحث ما در داستان هابیل حضرت حسین علیه السلام است. شما هیچ جایی کسانی پیدا نمی کنید که محارب خدا و رسول باشند و به این شکل مجازات بشوند: به صلیب کشیده شوند به شدت، کشته شوند به شدت!

اصل قصه بین هابیل و قابیل در مورد قربانی بود. بعدها در کربلا از زبان حضرت زینب سلام الله علیها می شنویم که می فرماید: اللهم فتقبل هذا القربان. امام حسین علیه السلام هم قربانی شد. وقتی صحبت از قربانی می شود نمی شود نام حضرت اسماعیل علیه السلام را نیاورد! که در قرآن آمده است: ففدیناه بذبح عظیم” در حدیث می بینیم منظور امام حسین علیه السلام است.

قربانی اول حضرت هابیل علیه السلام که قربانی کرد و قربانی شد، قربانی دوم حضرت اسماعیل علیه السلام که خواست قربانی شود ولی قربانی کرد، و قربانی سوم که اصل قربانی است حضرت سید الشهدا علیه السلام، ذبح عظیم است. قربانی با عظمت!

حضرت یحیی علیه السلام هم قربانی شد و جالب اینجاست که تمام زندگی این حضرت مانند حضرت امام حسین علیه السلام است. در زیارت وارث می خوانیم: شهادت می دهم شما نوری بودید در صلبها. نور پیامبر صل الله علیه و آله تا بیاید و در قالب قرار بگیرد در صلبهایی بوده است. آخرین پیامبری که نور نبی گرامی صل الله علیه و آله را داشته است، حضرت اسماعیل و قبل از آن ابراهیم و قبل از آن حضرت آدم علیهم السلام هستند. حضرت زکریا علیه السلام از فرزندان اسحاق هستند. پیامبر گرامی ما صل الله علیه و آله اسماعیلی هستند و حضرت یحیی علیه السلام از اسحاق هستند.

قربانی یعنی چه؟ خداوند متعال در خلقت قانونی گذاشته است، که برای رسیدن به هر چیزی باید چیزی را که خیلی دوست داری را کنار بگذاری و از آن دست بکشی.

قربان از قرب گرفته شده به معنای نزدیک کننده و یا سبب نزدیک. و قربانی چیزی است که مانع نزدیکی است و برداشته می شود. گاهی اوقات آدمها خیلی راهت قربانی می کنند. اگر به راحتی قربانی بدهیم، مقرب میشویم به خداوند متعال. خدا از ما دور نیست، و از رگ گردن به ما نزدیک تر است. خدا به ما نزدیک است ولی ما از او دور هستیم. مانع دور شدن من از خدا چیست؟ همه آن چیزها را باید قربانی کرد.

قربانی اصلی در نظام بشر است. بشر برای قرب نیاز به قربانی دارد. برای قرب ال الله هم قربانی لازم است. این قربانی بتهایی است که من خودم ساخته ام. و یا ممکن است شخص دیگری ساخته باشد. ممکن است کسی مانع برای من درست کند.

هر کس به گوینده ای گوش کند او را پرستش کرده است. اگر گوینده از خدا بگوید که خدا را پرستش کرده ای، آنهایی که گوینده شیطان را گوش می کنند، معنایش پرستش شیطان است.

وقتی مانع برای انسان بوجود می آید دیگر انسان نمی تواند حرف را متوجه شود. و زمانی که امام حسین علیه السلام صحبت می کردند حاضر نبودند حرفهای او را بشنوند و مدام هلهله می کردند و کف می زدند. امام حسین علیه السلام فرمود: شما حاضر نبودید از مال حرام بگذرید و این مال حرام حائل شده است و حرف من را نمی فهمید!

چرا حرف حسین علیه السلام را نمی فهمند؟ چون قربانی نکرده بودند! چون شکمهایشان از مال حرام پر است. هر کس مقرب شده است بدون قربانی مقرب نشده است. آنقدر حضرت ابوالفضل علیه السلام قربانی داده است که مقرب شده است. ما از بیرون گود می بینیم و می گوییم عجب! ولی وقتی توی گود برویم می بینیم خیلی قربانی داده است. افرادی که قربانی هستند باید از هم سبقت می گیرند. در قرآن داریم، آنهایی که مقرب هستند می دانید چرا مقرب هستند؟ باید سبقت بگیرند. سرعت نبایند بگیرند ولی باید سبقت بگیرند. در چه چیزی سبقت بگیرند در قربانی باید سبقت گرفت.

صبح عاشورا شد و روز قربانی. حبیب ابن مظاهر نزد حضرت امام حسین علیه السلام آمد و گفت: اجازه بدهید اول ما برویم برای جنگ و برای شما فدا شویم. امام حسین به حضرت ابوالفضل فرمود: عباس علیه السلام، ماخانواده ای هستیم که وقتی سفره می اندازیم ابتدا مهمان را سر سفره می نشانیم. به همین خاطر اول اصحاب بروند. مسابقه سر این بود که چه کسی زودتر جان بدهد؟

از حضرت ابوالفضل علیه السلام مقرب تر چه کسی بود؟ زینب سلام الله علیها بود. امام حسین علیه السلام حتی به حضرت ابوالفضل گفت برو. حضرن ابوالفضل آمد به حضرت زینب سلام الله علیها گفت: حسین علیه السلام می گوید من هم بروم. حضرت زینب سلام الله علیها به امام حسین علیه السلام فرمودند: شب ۲۱ یادت هست پدرمان دستمان را به دست عباس علیه السلام داد و گفت مواظبمان باشد؟ امام حسین علیه السلام به تنها کسی که نگفت برو، حضرت زینب سلام الله علیها بود، همیشه می گفت تو بمان زینب سلام الله علیها؛ تو نرو. یعنی زینب سلام الله علیها قربانی هایش را کرده است.

هر کس در این ایام می خواهد التهابش را زیاد کند مدام بگوید: امان از دل زینب سلام الله علیها!

وقتی به کربلا رسیدند حضرت زینب سلام الله علیها به امام حسین علیه السلام گفت: داداش اینجا کجاست؟ چقدر دلم گرفت! چه فضای عجیبی دارد. انگار تمام غصه های دنیا در دلم است.

امام حسین علیه السلام گفت: اینجا کربلاست. اینجا ما مجبوریم بجنگیم چون ما را محاصره می کنند. اینجا خیمه می زنیم. کشته هم میدیم. همه کشته می شوند. من را هم می کشند. شما را هم اسیر می کنند. تازه بچه هایمان را هم می زنند. زینب سلام الله علیها ، تو باید این مسیر را ادامه بدهی!

در ادامه این مراسم؛ ذاکرین اهل بیت علیه السلام حاج سید مجید بنی فاطمه و حاج مهدی زنگنه به روضه خوانی و سینه زنی پرداختند.

منبع:وارث