مفهوم مهربانی در آموزه های بودایی و جهانی سازی

به گزارش سرویس ترجمه ردنا (ادیان نیوز)، به نقل از theconversation، بروک شِدنک[۱]، استادیار مطالعات دینی کالج رودز و محقق مطالعات بودایی در روز جهانی مهربانی، ایده خود را در مورد شفقت و روش های گوناگون اندیشیدن و ابراز محبت چنین توضیح می دهد؛

از وقتی جهان با آسیب های ناشی از COVID-19 درگیر شده، روز جهانی مهربانی، که هر ساله در نوامبر برگزار می شود، فرصت خوبی است تا در مورد پتانسیل شفابخش اعمال بزرگ و کوچک مهربانی بیندیشیم. من در خصوص شیوه های سخنرانی راهبان بودایی در رابطه با مهربانی و شفقت نسبت به تمام موجودات، مطالعه کرده ام.

جمله مشهوری از دالایی لاما با این مضمون نقل شده: «محبت دین اصلی من است» امابه نظر من بودیسم فقط (دین) محبت نیست، عمده تعالیم بودیسم و بزرگان بودایی، ارائه طرح تجربه جهانی رنج بی پایان است.

تعالیم محبت

برخی از اولین آموزه های بودایی که در هند گسترش یافته  و در شریعت پالی[۲] ثبت شده  بر ایده «متتا» یا مهربانی تأکید دارد.

یکی از آموزه های این مجموعه متون مقدس «کارانیه مته سوته» است، که بودا در این (متون) افراد نیکو و فرزانه را تشویق می کند تا با ابراز احساس نسبت به همه موجودات، محبت را گسترش دهند.

بودایی ها علاوه بر متتا، شفقت (کارونا)، شادی دلسوزانه (مودیتا) و متانت (اپککا) را نیز برای رسیدن به آرامش تمرین می کنند.

پرورش شفقت

صورت های بعدی بودیسم در آسیای شرقی و تبت، ایده شفقت را بیشتر از طریق شخصیت «بودی ستوه» توسعه دادند.

بودی ستوه طبیبی است که برای آگاهی وروشنی موجودات دیگر پیمان بسته و فداکارانه کار کند. رشد این حالت ذهنی، بودی سیته نامیده می شود.

یکی از تمرین های پرورش بودی سیته، خود را در جای دیگران قرار دادن است. در این عمل، کسانی که در مسیر بودی ستوه قرار می‌گیرند، رنج دیگران را درد و رنج خود پنداشته و کمک به دیگران را کمک به خود تلقی می‌کنند.

همانطور که سانتیدیوه ، راهب بودایی هندی در اثر کلاسیک قرن هشتم خود در مورد مسیر بودی ستوه، «بودی کاریه وتره» می نویسد؛ باید با این پیش فرض ذهنی مراقبه کرد: «همه به یک اندازه رنج و شادی را تجربه می کنند. من باید مثل خودم از آنها مراقبت کنم.»

بودیستوه ها و معانی آنها

بودیستوه شفقت از شخصیت های بودایی است که بیش از همه بر مهربانی متمرکز و از ابتدا به نام آولوکیتشواره شناخته شده و در قرن ششم پس از میلاد در هند بسیار محبوب بوده است.

یک طریقت پرطرفدار، آولوکیتشواره را با ۱۱ سر و ۱۰۰۰ بازو به تصویر کشیده  که او از این دست و بازوها برای کمک به همه موجودات ذی‌شعور استفاده می‌کند. بوداییان تبتی معتقدند که همه دالایی لاماها مظاهر این بودیستوه هستند.

بودیستوه ها با نام های مختلفی در سراسر آسیا شناخته می شود. در نپال، به نام کارونامایه و در تبت به نام های لوکسواره و چنرزیگ شناخته می شود.

در چین، در شخصیت زنی به نام گوانین با موهای بلند و روان در لباس‌های سفید به تصویر کشیده شده که گلدانی را به سمت پایین نگه می‌دارد تا شبنم‌های شفقت را روی همه موجودات قطره قطره بچکاند.

مجسمه بودیستوه گوانین در ژاپن

گوانین در سراسر آسیای شرقی و جنوب شرقی چهره محبوبی است. مردم برای کمک گرفتن از او  به ویژه برای موفقیت در تجارت و تشکیل خانواده، قربانی می کنند.

بودیسم با ترغیب مردم به انجام تمرین هایی برای شفقت ورزی به دیگران، راه‌های منحصربه‌فرد و متنوعی برای اندیشیدن و ابراز مهربانی ارائه می‌دهد.

پی نوشت:
[۱] Brooke shedneck
[۲] مجموعه ای از متون مقدس به زبان پالی

مترجم: آمنه عزیزی