واعظ وارسته و مردمی | یادداشتی از سید ابوالحسن نواب
سید ابوالحسن نواب در یادداشتی عنوان کرد: مرحوم استاد فاطمی‌نیا از آن دست عالمانی بود که مردمی باقی ماند، رسالت اصلی‌اش را فرونگذاشت، منبر را به تازه‌کاران بدلکار نسپرد، بی‌مطالعه سخن نگفت و با رویی باز و سینه‌ای گشاده با همگان فارغ از میزان دینداری‌شان روبه‌رو می‌شد.
به گزارش ردنا (ادیان نیوز)- حجت الاسلام والمسلمین سید ابوالحسن نواب «رئیس دانشگاه ادیان و مذاهب» در یادداشتی با عنوان «واعظ وارسته و مردمی» که روزنامه ایران منشر کرد، آورده است: آیت‌الله فاطمی‌نیا نشان داد که الگوهای سنتی دین‌گستری و فرهنگ‌پروری همچنان کاربرد دارند.
متن کامل این یادداشت به شرح زیر است:
۱. در روزگاری زندگی می‌کنیم که همه از تغییرات مثبت و منفی در اصل و نوع دینداری مردم سخن می‌گویند. در تحلیل و تعلیل دین‌گریزی نسل نو، به عوامل گوناگونی اشاره می‌کنند از جمله تحولاتی که در نوع کارکرد روحانیون پیش آمده و آنکه مسئولیت‌هایی تازه در کنار مشی و منش‌هایی متفاوت، جایگزین نقش و منزلت‌های سنتی آنان شده است.
در چنین شرایطی و با توجه به چنین نگره‌ها و نگرانی‌هایی، بسیار جالب‌توجه می‌نماید که همچنان روحانیونی باشند که در چشم و دل طبقات مختلف مردم، عزیز و گرامی باشند، فضیلت‌مدار تلقی شوند، اثرگذار و تحول‌آفرین باشند، در متن جامعه و همراه با نظام سیاسی حاکم و چهره‌ای رسانه‌ای باشند و در عین حال مردمان، آنان را معنوی، مستقل و قابل اتکا بدانند.
۲. مرحوم استاد فاطمی‌نیا از آن دست عالمانی بود که مردمی باقی ماند، رسالت اصلی‌اش را فرونگذاشت، منبر را به تازه‌کاران بدلکار نسپرد، بی‌مطالعه سخن نگفت، با رویی باز و سینه‌ای گشاده با همگان فارغ از میزان دینداری‌شان روبه‌رو می‌شد، با سخنان نغز و ادیبانه‌اش شوق سخندانی و نکته‌سنجی را در جان‌ها برمی‌انگیخت، به معنویتی در جمعیت و خلوتی در جلوت فرامی‌خواند و به نظام و رهبری به سبک خودش سوق می‌داد، بی‌آنکه بوی تملق، احتیاج و اغراق از این اقبال و استقبال به مشام برسد.
۳. اینک که در «فقد» آن روحانی عالی‌مقام به سوگ نشسته‌ایم، به حکم سال‌ها معاشرت و مؤانست با آن یگانه فرزانه، که گاه افتخار می‌داد و در مجلس سنواتی‌ام در عزای امام هادی علیه‌السلام افاده و افاضه می‌کرد، وظیفه خودم می‌دانم ضمن احترام به او و همه فضیلت‌هایی که در او تبلور داشت، همه هم‌کسوت‌های خودم و همه طلاب نورسیده را به درنگ و تأمل در «گفتار» و «رفتار» او فراخوانم و به همه اطمینان می‌دهم که همچنان الگوهای سنتی دین‌گستری و فرهنگ‌پروری بُرد و کاربرد دارند، مشروط به آنکه با زمان‌شناسی، مخاطب‌شناسی، علم‌محوری و از همه مهم‌تر، خداباوری و تقوامداری همراه و قرین باشند.