موکبی که غذای روح پخش میکند

آیات قرآن جهان‌شمول شدن دین را قطعی می‌داند و در جای‌جای قرآن همانند این آیه می‌فرماید ذات اقدس احدی پیامبرش را بر حق فرستاده برای هدایت تا دین را بر سر جهان سایه‌افکن کند. و تمامیت عالم را تحت مدیریت دین درآورد. ولو اینکه کافران و مشرکان نمی‌پسندند ولی علی‌رغم نظر آن‌ها این اتفاق خواهد افتاد.

سؤال اول من این است؛ آیا این اتفاق از صدر اسلام تاکنون افتاده است؟ کسی می‌تواند بگوید دوره چهار سال و نیم حکومت امام علی (ع) جهان‌شمول بوده؟ یا بخشی از عالم یعنی در خاور و بخشی از آسیا و کمی از آفریقا و اروپا را شامل می‌شده؟ و ضمن اینکه عالم‌گیر نبوده، موقت نیز بوده است. پس این آیه قرآن محقق نشده است.

سؤال دوم: آیا محقق می‌شود یا نه؟ هرکسی که ذره ای ایمان دارد پاسخ می‌دهد که اگر محقق نشود ضعف خداست و ضعف خدا هم که محال است پس حتماً محقق می‌شود.

سؤال سوم: تحقق آن به دست کیست؟ کسی که می‌خواهد دینش را در عالم گسترده کند آن را به دست اهلش می‌دهد و خداوند در قرآن فرموده: إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُکُمْ أَن تُؤدُّواْ الأَمَانَاتِ إِلَی أَهْلِهَا. پس اگر بناست به اهلش داده شود، اهلش جز فرزندان فاطمه (س) و فرزندان رسول خدا (ص) چه کسانی هستند؟ اطِیعُواْ اللّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِی الأَمْرِ مِنکُمْ

با این سه سؤال قطعاً این اتفاق باید بیافتد و غیرازاین نخواهد شد. مسلماً برای تحقق این اتفاق بزرگ مقدمه ای لازم است و باید فضای عمومی جهان آن‌قدر آراسته شود که به استقبال برود. و لذا امام حسین (ع) در آخرین سخنانشان می‌فرمایند: “هَل مِن ناصر یَنصُرنی” همه تحلیلگران معتقدند اگر چندین نفر هم به امام حسین (ع) می‌پیوستند نمی‌توانستند جلوی شهادت امام را بگیرند پس دریافت این مفهوم را به دست تاریخ سپرده‌اند که امام صادق (ع) در زیارت مخصوص امام حسین (ع) جملات بسیار بلندی دارند:” إِنْ کَانَ لَمْ یُجِبْکَ بَدَنِی عِنْدَ اسْتِغَاثَتِکَ وَ لِسَانِی عِنْدَ اسْتِنْصَارِکَ فَقَدْ أَجَابَکَ قَلْبِی وَ سَمْعِی وَ بَصَرِی” یعنی به ما آموزش می‌دهند که به امام حسین (ع) بگوییم اگر من آن روز نبودم تا بدنم را سپر بلای شما کنم و زبانم را درراه همراهی شما استفاده کنم و مکتب شمارا تکرار کنم، الآن با این فاصله زمانی و مکانی می‌گویم لبیک و قلبم برای شما می‌تپد و گوشم به سمت شما حساس است و چشمم اشارت شمارا رصد می‌کند.

زمان‌هایی مثل عاشورا و نیمه شعبان و شب قدر و مکان‌هایی مثل کعبه و مسجدالحرام و مسجد کوفه و بالاخره مسجد جمکران دارند عالم را برای این اتفاق بزرگ آماده می‌کنند.

بنابراین حضور مسجد جمکران در این فضا بسیار طبیعی است و اگر این پایگاه صلواتی اینجا حضور نداشت جای سؤال بود. مگر مسجد جمکران پایگاه عظیم تشیع نیست؟ و چه اتفاقی بزرگ‌تر از عزاداری اربعین و پیاده‌روی به‌طرف حرم قدس حسینی داریم که این جمعیت ۲۰ الی ۳۰ میلیونی را رغم بزند؟ پس جمکران باید حضورداشته باشد. و ازنظر من این فضای مسجد جمکران در عمود ۲۸۵ مسیر نجف – کربلا خیلی کم است، اگر این مسیر ۷۰ کیلومتر است ۷۰ پایگاه لازم است تا مردم به‌طور منظم دریافت‌های مهدوی داشته باشند. مگر عالم بر محور مهدویت نیست؟ مگر در روایات و ادعیه ما نمی‌آمده: “به یمنه رزق الوراء”. مردم در این مسیر پذیرایی می‌شوند و این‌یکی از نقاط عطف برنامه اربعین است اما ما صبح و ظهر و شام بر سر سفره امام زمان (عج) هستیم. پذیرایی گسترده حسینی در فصل اربعین است ولی پذیرایی امام زمان شب و روز است. و جالب است که نه‌تنها انسان‌ها بلکه تمام موجودات عالم سر سفره حضرت ارتزاق می‌کنند.

بنابراین بیش از این باید اقدام کنیم و هرچه بیشتر تلاش کنیم راه ظهور بیشتر هموار می‌شود. مگر نفرموده‌اند “بیشتر برای فرج من دعا کنید  زیرا فرج شما در فرج من است” عالم باید به استقبال حضرت برود اما من و شما که شیعه اهل‌بیت علیهم‌السلام هستیم چقدر معرفت داریم؟ اگر واقعاً علاقه ما یک علاقه مثال‌زدنی است آیا این‌گونه است که خطایی را به خاطر امام زمان مرتکب نشویم؟ و از کنار کار خیری به خاطر اینکه امام زمان ناظر به اعمال ماست بی‌تفاوت عبور نکنیم؟ وقتی من و شما این‌گونه نیستیم دیگران هم به‌طریق‌اولی…

برای اینکه این معرفت به عمق جان مردم بنشیند کار فرهنگی لازم است که البته کار فرهنگی کار یک روز و دو روز و برای ساعت و در جای معین  و بر روی افراد مشخصی نیست بلکه کار در تمامیت آفرینش است. همه آفرینش سر سفره حضرت‌اند پس باید کاری کنیم تا همه بامعرفت بر سر این سفره بنشینند. امیدوارم این فضا گسترده‌تر شود و نه‌فقط در اربعین که در همه فضاها و در همه جهان این فرصت فراهم شود تا مردم مظلوم و مستضعف و عاشق حقیقت راه خود را پیدا کنند. امیدوارم این نقطه شروع نقطه پایان کار ما نباشد.

خیلی هم نباید خودمان را به اعداد و ارقام مشغول کنیم. چه‌بسا صدها نفر را در یک فضای موعظه‌آمیز بنشانند و یکی هم بهره نبرد و از طرف دیگر بتوان یک نفر را جذب کرد و او منشأ اثر باشد و بتواند در قبیله و منطقه و یا در کلاس درس یا از طریق کتاب تأثیر گذار شود. مثل جورج جرداق مسیحی که وقتی جذب مولای متقیان شد بااینکه تا آخر مسیحی ماند و اخیراً هم به رحمت خدا رفت اما در تأثیرپذیری از نهج‌البلاغه کتابی چهارجلدی با عنوان صوت العداله الانسانیه را نوشت. و چه‌بسا این کیفیت بیشتر از آن کمیت به چشم آید. البته اسلام هم کمیت و هم کیفیت را در نظر می‌گیرد و می‌فرماید: وَاعْتَصِمُواْ به حبل اللّهِ جَمِیعًا یعنی همه فرد فرد و نه مجموعاً به این ریسمان چنگ زنند و واجب کفایی نیست که اگر گروهی بدان پرداختند وظیفه از بقیه برداشته شود. اما راه‌های تسخیر همه افراد همین کیفیت کار است.

حضور امسال را به فال نیک می‌گیریم و به نسبت اینکه سال اول بود و در کمتر از ۱۰ روز ایجادشده می‌بینیم که تأثیر فوق‌العاده‌ای دارد و انشاءلله آقایان از تجربیات امسال بهره‌گیری کنند و برای آینده با فکری عمیق‌تر و وسیع‌تر حضور یابند. بخشی از برنامه‌های فرهنگی در پشت فضای معبر است ولی بااین‌حال جمعیت بااینکه در طول روز در حرکت‌اند و معمولاً نمی‌ایستند اما حسینیه مرتب پر از جمعیت می‌شود. یعنی جذبه مهدوی بالاست و تکلیف ما هم سنگین است.

و این دیدگاه اعتقادی در مقام معظم رهبری وجود دارد و آقا در این نظر تنها نیستند، در این بروشورهایی که داریم نظر ۱۰ تن از مراجع را آوردیم که از مراجع معظم مثل آیت‌الله‌العظمی بروجردی تا مراجع زمان خود ما که نسبت به مسجد جمکران نظر مبارکی دارند و این مورد اتحاد علمای اسلام است.

اما نظر مبارک حضرت آقا به مسجد جمکران دریافتی است. من شخصاً از تولیت محترم جمکران سؤال کردم فاصله آمدن‌های آقا چگونه است؟ ایشان فرمودند مشخص نیست، گاهی نزدیک به هم و گاهی فاصله‌دار است. ایشان به آقا عرض کردند چرا منظم نیمایید؟ آقا فرمودند هر وقت احساس نیاز می‌کنم میایم.

در ملاقاتی که خدمت آیت‌الله جوادی آملی رسیدیم ایشان به من فرمودند خوشا به حالت که به مسجد جمکران رفتی، در جای خوبی قرار گرفتی. بعد به من فرمودند که ببینید ظرفیت جمکران چقدر ارزشمند است که بزرگ‌ترین شخصیت شیعه که سنگین‌ترین مسئولیت عالم اسلام را به دوش دارند یعنی مقام معظم رهبری موقع نیاز به اینجا پناه می‌برند. و ازاینجا استمداد می‌جویند.

تقاضا می‌کنم آن‌هایی که به دنبال مراد خود هستند و فراتر از حاجت، چون حاجت در مواقع گرفتاری بشر است اما این نفَس انسان است، حیات انسان است، برای اینکه نفَس زیبا و حیات زیبایی داشته باشند و از زندگی حظ ببرند راهشان را گم نکنند، بیشتر سراغ امام زمان (عج) را بگیرند. و به این حالت غیبت و زمزمه امام زمان داشتن بسنده نکنند که کم‌کم ممکن است عادت و لقلقه زبان بشود. باید به دنبال این باشند که حضرت را پیدا کنند و موانع ظهور را برطرف کنند. بدانیم که گناهان ما ظهور را عقب می‌اندازد و کارهای خیر ما ظهور را جلو می‌اندازد. یک قسمت عظیم جریان ظهور به دست مرم است.

مولای متقیان در نهج‌البلاغه می‌فرماید اگر این‌طور نبود که خدا از ولی مسلمین تعهد گرفته که وقتی مردم درصحنه هستند آن‌ها را مدیریت کند، افسار مرکب ریاست را رها می‌کردم. این میثاق الهی است که از علمای بزرگ و در راستای امام معصوم گرفته‌شده که وقتی مردم پای‌کار هستند باید مدیریت صحیح بشوند. پس نباید فقط به حدیث فراق خواندن در زمان غیبت اکتفا کنیم بلکه باید شرایط ظهور را فراهم کنیم به استقبال ظهور حضرت برویم و خود را ملتزم به اوامر امام زمان (عج) کنیم و خود را به رنگ حضرت درآوریم. در سخنی دیگر از مولای متقیان آمده عین ما نمی‌توانید بشوید اما ما را به همراهی خودتان کمک کنید و از ما فاصله نگیرید.

امیدوارم این فضاها خود را بیشتر دمساز امام زمان کنند و این‌طور نباشد که فقط مسجد جمکران از امام زمان بگوید. موکبی هم که خرما و غذایی می‌دهد بگوید برای سلامتی امام زمان، بنویسد یا مهدی ادرکنی و… این‌ها باید گفته شود تا فرهنگ‌سازی شود و شرایط افول استکبار تحت مدیریت امام زمان فراهم شود. همان‌گونه که روزی امام خمینی (ره) آمدند و با لبیک مردم به ایشان بساط طاغوت جمع شد و نائب امام زمان مدار امور را به دست گرفت، با استقبال از ظهور هم انشاءلله فضا برای امامت حضوری حضرت فراهم شود.

منبع: فرهنگ