آیا انگیزه راهپیمایی های ضد اسلامی در آلمان واقعا مخالفت با اسلام است؟

به گزارش ادیان نیوز، درسدن در مجاورت رود الب، مدتهاست که همچون دروازه ای برای تبادل فرهنگ
ها در بالاترین سطح عمل کرده است اما این شهر در عین حال میعادگاه نئو نازی
ها و هولیگان های فوتبال نیز بوده است. درسدن اکنون به خاستگاه جنبش ضد
اسلامی آلمان تبدیل شده است؛ جنبشی که جوانه زده و دارد به یکی از نگران
کننده ترین تحولات اروپا تبدیل می شود.

این روزها، به ویژه پس از حمله تروریستی پاریس، نگاه های زیادی متوجه
پگیدا، یا “جنبش اروپایی های میهن پرست علیه اسلامی شدن غرب” شده است.
پگیدا یک گروه فیس بوکی بود که در نخستین فراخوان خود برای راهپیمایی در
پاییز گذشته، فقط ۳۰۰ نفر را جمع کرد اما راهپیمایی های هفتگی این گروه به
مرور حامیان بیشتری پیدا کرد، به گونه ای که اجتماع هفته گذشته آنها به
رکورد ۲۵ هزار نفر رسید. پگیدا تظاهرات روز دوشنبه خود را به دلیل تهدید
علیه یکی از رهبرانش لغو کرد. از سوی دیگر پلیس درسدن هم هرگونه تجمع عمومی
را برای روز دوشنبه ممنوع اعلام کرد.

پگیدا، اساسا در مخالفت با اسلام رادیکال شکل نگرفته است. این جنبش، در
واقع نشان دهنده نارضایتی طیفی از جامعه، از مسایلی مثل مهاجرت، اقتصاد و
حتی اروپاست. اگرچه اکثر مردم اروپا این روزها نگرانی ها و نارضایتی های
مشابهی را در قالب حمایت از احزاب پوپولیست بروز می دهند، اما شهر درسدن
برای نخستین بار آلمان را به سمت رویارویی با ناراحتی های داخلی خود سوق می
دهد. درسدن زبان و گفتمانی را به کار گرفته که مدتها در آلمان علنی نشده
بود. اکنون در بحبوحه واکنش های شدیدی که متعاقب حملات تروریستی پاریس علیه
مسلمانان به راه افتاده، آلمان بیم آن را دارد که جنبش پگیدا، تبدیل به یک
جنبش ضدمهاجرتی قدرتمند و فراگیر شود.

فرانک ریشتر، مدیر موسسه آموزش سیاسی استان ساکسونی در شرق آلمان که
درسدن مرکز آن است، می گوید: “در خصوص جنبش پگیدا، موضوع ترس از اسلام، نقش
اصلی و کلیدی را ایفا نمی کند، بلکه فقط یک برچسب است؛ مثل یک دشمن خیالی
است. این فقط احساس آنهاست.”

این احساس، نخستین بار خود را در اکتبر نمایان کرد؛ با یک صفحه فیس بوکی
که نگرانی هایی را درباره آوارگان و پناهجویان در ایالت ساکسونی مطرح می
کرد. آلمان در استقبال و میزبانی از آوارگان، پناهجویان و خارجی ها نقش
جدید و پیشگامی را به دست گرفته است. رهبران آلمان می گویند مهاجر پذیری،
برای این کشور پیشگام در اروپا، با اقتصادی پویا و البته جمعیتی رو به
سالمندی، امری طبیعی و غیر قابل اجتناب است.

شهر درسدن اما سهم اندکی از پذیرش خارجی ها را به خود اختصاص داده است.
کمتر از یک درصد جمعیت ایالت ساکسونی، مسلمان هستند. از ۲۰۰ هزار پناهجویی
که آلمان سال گذشته پذیرفت – بسیاری از آنها جنگ زده های سوری بودند- فقط
چند هزار نفر در ایالت ساکسونی اسکان یافته اند.

درسدن، قویا ضد موضع برلین واکنش نشان داده است. بسیاری از اهالی این
شهر می گویند آوارگان – و تازه واردهایی که به گفته آنها شکل و شمایل
آوارگان را دارند- باعث افزایش جرم و جنایت و معضلات مربوط به مواد مخدر
خواهند شد، فشار مضاعفی را بر خدمات عمومی تحمیل خواهند کرد و به اسلام
رادیکالی خواهند پرداخت که با ارزش های اروپایی در تضاد است. اهالی درسدن
همچنین از این خشمگینند که چرا نخبگان سیاسی کشور در خصوص سیاست های پذیرش
پناهجویان و آوارگان، نظر آنها را جویا نشده اند.

رالف زیمرمن، سالمند اهل دردسدن که هفته پیش نخستین بار در راهپیمایی
پگیدا شرکت کرده، می گوید این ادعا که آنها نژاد پرست هستند، صحت ندارد:
“من نگران روند آهسته و تدریجی اسلامی شدن آلمان هستم، ولی این بدان معنا
نیست که ما از خارجی ها خوشمان نمی آید. ما نگران سیاست های آلمان هستیم.”

با این حال، او هم مانند بسیاری از همفکرانش در پگیدا، به سرعت از موضوع
اسلامی شدن کشور به موضوعات مهم تری اشاره می کند؛ از نارضایتی از سیاست
های آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان گرفته تا ناراحتی بابت بهایی که آلمان برای
حمایت از اتحادیه اروپا و پول واحد یورو در جریان بحران مالی ۲۰۰۸-۲۰۰۹
پرداخت. به عبارت دیگر، پگیدا فقط نمادی از ابراز مخالفت و اعتراض است.

جمعیت هواداران پگیدا که تعدادشان در راهپیمایی هفته گذشته به رکورد ۲۵
هزار نفر رسید، اغلب متشکل از مردها بود. اگرچه این مردها از هر سن و سالی
به خیابان آمده بودند، اما بیشترشان جوان بودند. بین آنها نئونازی ها و
هولیگان ها یا آشوبگران فوتبالی هم دیده می شد.

خیلی از آنها از خارج از درسدن به این شهر می آیند تا در تظاهرات شرکت
کنند. آنها نشانه ها و علامت هایی را در دست دارند که نمایانگر شهرشان است.
تمایلات سیاسی آنها از راست میانه تا راست افراطی متفاوت است و خیلی های
شان، اساسا غیر سیاسی هستند.

ورنر پاتزلت، پروفسور علوم سیاسی در دانشگاه تکنیکال درسدن می گوید اکثر
آنها، فقط شهروندان معمولی و البته خشمگینی هستند که آمده اند تا خشم و
نارضایتی خود را نشان دهند. آنها در جنبش پگیدا، صدایی را پیدا کرده اند که
می تواند از موضوعاتی سخن بگوید که در دوران بعد از جنگ در آلمان، مدتها
تابو به شمار رفته است.

در اغلب کشورهای اروپایی، یک سری تریبون های سیاسی برای ابراز اظهارات و
مواضع ضد مهاجرتی موجود است، از جمله حزب “جبهه ملی فرانسه” یا حزب
“استقلال” بریتانیا. اما در آلمان، پگیدا نخستین کانال واقعی برای ابراز
چنین احساساتی است. به گفته پروفسور پاتزلت “پگیدا، ابزاری است برای رها
کردن صداهایی که پیشاپیش در وجود آنها انباشته شده است.” او آنچه را در
درسدن رخ داده، با مجموعه اتفاقاتی که در تونس رخ داد و جرقه انقلاب را در
این کشور روشن کرد، مقایسه می کند.

مقامات فدرال در برلین تلاش کرده اند این ادعا را که تحولات درسدن، یک
پدیده جغرافیایی است، رد کنند. اما تمام مدارک و شواهد نشان می دهد این
ادعا صحت دارد. پگیدا هیچ جا به جز درسدن، و به همان اندازه درسدن، حمایت
نشده است؛ نه در برلین، نه در کلن، نه در مونیخ. در واقع فقط یک روز پس از
راهپیمایی هفتگی پگیدا در درسدن، آنگلا مرکل در خیابان های پایتخت به
تظاهرکنندگان مسلمان ملحق شد تا همبستگی و حمایت خود را از قربانیان حمله
تروریستی پاریس اعلام کند.

منبع : شفقنا