نصایح امامان برای وقت بلاء و گرفتاری

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، در پایگاه اطلاع رسانی حضرت آیت الله العظمی سید صادق روحانی آمده است: حضرت موسى ابن جعفر علیه السّلام فرموده: بلا و آفتى نیست که به بنده مؤمن رو آورد و خداى عزّ و جل دعاء «درخواست رفع آن» را به او توفیق دهد جز آنکه آن بلا به زودى از بین برود، و بلایى نیست که به بنده مؤمن رو آورد و از دعاء خوددارى نماید جز آنکه آن بلاء به طول انجامد، پس هرگاه بلاء رو آورد «براى رفع آن» بر شما باد دعاء و تضرّع و زارى به درگاه خداى عزّ و جلّ، حضرت صادق علیه السّلام فرمود: آیا درازى و کوتاهى بلاء را می‌ شناسید؟ «شنوندگان گفتند» گفتیم: نه، فرمود:

اگر هنگام بلا یکى از شما موفّق به دعاء شد بدانید «مدّت» بلا کوتاه است، حضرت موسى ابن جعفر علیه السّلام فرمود: دعاء و درخواست و به درگاه خدا رو آوردن بلا را باز می‌ گرداند، و آن بلاء مقدّر شده و لازم گردیده و نمانده جز امضاء و گذراندن آن، پس اگر خداى عزّ و جلّ خوانده شود و از او برطرف شدن آن بلا درخواست گردد خدا آن را بر طرف می‌ نماید، حضرت صادق علیه السّلام فرموده: هرگاه پیشامدى یا سختى یا اندوهى به مردى رو آورد باید دو زانو و دو آرنج خود را برهنه نموده و به زمین بچسباند و سینه‏ اش را هم به زمین نهد و به سجده رود پس از آن حاجت و خواسته خویش را «از خداى تعالى» بطلبد، و حضرت سیدالعابدین و امام السّاجدین صلوات الله و سلامه علیه در اینجا از خداى تعالى برطرف شدن بلا و گرفتارى و غم و اندوه را به این گونه درخواست می‌ نماید):
(۱) یا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ، وَ یا مَنْ یفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ، وَ یا مَنْ یلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ.
اى آنکه گره‏ هاى ناگواری‌ ها به وسیله او باز می‌ گردد، و اى آنکه تندى سختی‌ ها به او شکسته می‌ شود، و اى آنکه رهایی یافتن از گرفتاری‌ ها و رفتن به سوی آسایش فراخى، از او در خواست می‌ گردد.
(۲) ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعَابُ، وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْأَسْبَابُ، وَ جَرَى بِقُدرَتِکَ الْقَضَاءُ، وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِکَ الْأَشْیاءُ.
کارهاى دشوار به قدرت و توانائى تو آسان شده، و به لطف و توفیق (از جانب) تو اسباب (هر کارى) سبب گردیده، و مقدّر شده بر اثر قدرت تو جارى و بر قرار گشته، و اشیاء بر وفق اراده و خواست تو به کار رفته ‏اند.
(۳) فَهِی بِمَشِیتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُؤْتَمِرَهٌ، وَ بِإِرَادَتِکَ دُونَ نَهْیکَ مُنْزَجِرَهٌ.
پس آن اشیاء به اراده تو بى‌ گفتنت فرمان بردار، و به خواست تو بى نهى و باز داشتنت باز داشته‏ اند (در «سوره نحل، آیه ۴۰» می‌ فرماید: انَّما قَولُنا لِشَىْ‏ءٍ اذا ارَدْناهُ انْ نَقولَ لَهُ کُنْ فَیکُونُ‏؛ یعنى جز این نیست که گفتار ما به چیزى هنگامی که اراده نمائیم به اینکه به آن بگوئیم موجود باش «بى گفتن و بى درنگ» موجود می‌‌ شود).
(۴) أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ، وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِی الْمُلِمَّاتِ، لَا ینْدَفِعُ مِنْهَا إِلَّا مَا دَفَعْتَ، وَ لَا ینْکَشِفُ مِنْهَا إِلَّا مَا کَشَفْتَ
توئى که براى (آسان کردن) دشواری‌ ها خوانده می‌ شود، و تو در سختی‌ ها پناهگاهى، از آنها دور نمی‌‌ شود جز آن سختى که تو دور نمائى، و از آنها بر طرف نمی‌‌ گردد جز آن را که تو برطرف کنى.
(۵) وَ قَدْ نَزَلَ بِی یا رَبِّ مَا قَدْ تَکَأَّدَنِی ثِقْلُهُ، وَ أَلَمَّ بِی مَا قَدْ بَهَظَنِی حَمْلُهُ.
و اى پروردگار بر من فرود آمده چیزى (بلا و گرفتارى) که سنگینى آن مرا دشوار است، و به من رسیده چیزى که زیر بار رفتن آن مرا وامانده کرده.
(۶) وَ بِقُدْرَتِکَ أَوْرَدْتَهُ عَلَی وَ بِسُلْطَانِکَ وَجَّهْتَهُ إِلَی.
و تو به قدرت خود آن را بر من رسانیده ‏اى، و به سلطنت و توانائیت آن را به من متوجّه گردانیده ‏اى.
(۷) فَلَا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ، وَ لَا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ، وَ لَا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ، وَ لَا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ، وَ لَا مُیسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ، وَ لَا نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ.
پس براى آنچه به من رسانده‏ اى برگرداننده و براى آنچه متوجّه ساخته‏ اى دفع کننده و براى آنچه بسته ‏اى گشاینده و براى آنچه گشوده ‏اى بستنده و براى آنچه دشوار کرده ‏اى آسان‌ کننده و براى آنکه خوارکرده ‏اى یارى دهنده‏ اى نمی‌‌ باشد (در «سوره یونس، آیه ۱۰۷» مى‏ فرماید: وَ انْ یمْسَسْکَ الهُت بِضُر فَلا کاشِفَ لَهُ الاَّ هُوَ وَ انْ یردْکَ بخَیرٍ فَلا رادَّ لِفَضْلِه؛‏ یعنى و اگر خدا ضرر و زیانى به تو رساند جز او کسى نتواند آن را دفع کند، و اگر خیر و نیکى براى تو خواهد فضل و احسان او را جلوگیرى نیست. و در «سوره آل عمران، آیه ۱۶۰» فرماید: انْ ینْصُرْکُمُ اللهُ فَلا غالِبَ لَکُمْ وَ انْ یخْذُلْکُمْ فَمَنْ ذَا الَّذى ینْصُرُکُمْ منْ بَعْدِه‏؛ یعنى اگر شما را خدا یارى کند کسى بر شما غلبه و تسلط نیابد، و اگر خوارتان گرداند کیست که بعد از او «بتواند» شما را یارى کند؟)
(۸) فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ افْتَحْ لِی یا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِکَ، وَ اکْسِرْ عَنِّی سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِکَ، وَ أَنِلْنِی حُسْنَ النَّظَرِ فِیمَا شَکَوْتُ، وَ أَذِقْنِی حَلَاوَهَ الصُّنْعِ فِیمَا سَأَلْتُ، وَ هَبْ لِی‏ مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَهً وَ فَرَجاً هَنِیئاً، وَ اجْعَلْ لِی مِنْ عِنْدِکَ مَخْرَجاً وَحِیاً.
پس بر محمّد و آل او درود فرست، و اى پروردگار در آسایش را به فضل خود به روى من باز کن، و تسلّط غم و اندوه را به قوّت و توانائى خود شکست ده (از بین ببر) و به من در آنچه شکوه دارم حسن نظر داشته باش و در آنچه در خواست نمودم شیرینى بخشش (خود) را به من بچشان، و از جانب خویش رحمت و گشایش‏ بی‌ رنج به من ببخش، و از نزد خود به زودى رهایی یافتن (از گرفتاری‌ ها) را براى من قرار ده.
(۹) وَ لَا تَشْغَلْنِی بِالاهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِکَ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِکَ.
و مرا به سبب غم و اندوه از رعایت و حفظ واجبات و به کار بستن سنّت خود (مستحبات) باز مدار.
(۱۰) فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِی یا رَبِّ ذَرْعاً، وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَی هَمّاً، وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى کَشْفِ مَا مُنِیتُ بِهِ، وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِیهِ، فَافْعَلْ بِی ذَلِکَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْکَ، یا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ.
پس اى پروردگار به آنچه به من رسیده طاقت ندارم، و به آنچه به من رو آورده پر از غم و اندوه گشته ‏ام، و تو بر دفع غم و اندوهى که به آن گرفتار و بر دفع آنچه در آن افتاده ‏ام توانائى، پس آن گرفتارى را از من دور کن اگر چه از جانب تو شایسته آن نباشم اى صاحب عرش و تخت بزرگ (اشاره به اینکه همه اشیاء تحت قدرت او است، زیرا او صاحب عرش عظیم است که آن به هر چیز احاطه دارد).