فرزند است زمانی که کودک بود هر دو دوستش را در جریان جنگهای مجاهدین
افغانستان با ارتش سرخ اتحاد شوروی سابق از دست داد.
وی یکی از هزاران انسانی است که در جریان جنگهای ویرانگر در افغانستان معلول شدهاند.
این بانوی افغان درباره ماجرای معلول شدنش گفت: زمانیکه هفت ساله بود در پی برخورد یک راکت به منزلمان دو دستم را از دست دادم.
با وجود این خانم پری گل امروز مادر سه
دختر و یک پسر است که سه فرزند او به مدرسه میروند، کوچکترین کودک او دو و
نیم ساله و بزرگترین کودکش ۱۲ ساله است.
پری گل همه کارهای خانه را با پاهایش انجام میدهد و میگوید فرزندانش از اینکه او دست ندارد، بیشتر از خودش رنج میبرند.
زندگی غریبانهای دارد. درآمد ماهیانه او و
شوهرش آنقدر نیست که حتی بتوانند کرایه خانهشان را تامین کنند. او
میگوید به همراه همسرش تلاش میکند که فرزندان از تحصیل عقب نمانند.
پری گل که با پاهایش کیفهای زنانه
میبافد و در بازار زنانه شهر هرات میفروشد میگوید: قبلا فروش این کیفها
بهتر بود، اما حالا کسی آنها را نمیخرد.
پری گل هر دو روز یک کیف میبافد و از
فروش هر کدام بین ۲۰ تا ۵۰ افغانی سود به دست میآورد اما او در گفتگو با
خبرگزاری آلمان گفته است که هیچ کس برای بهتر شدن کار و بارم به من کمک
نمیکند.
این زن افغان به همراه خانواده در یکی از
مناطق فقیرنشین هرات زندگی میکند. این خانواده ماهانه برای خانهای که از
گل و چوب ساخته شده، ۳ هزار و ۵۰۰ افغانی کرایه میپردازد. همسر پری گل
زبالههای محل را جمعآوری میکند و درآمد ناچیزی دارد.
وی میگوید: نمیخواهم مرا ضعیفه و ناتوان بگویند؛ زنان افغان باید تلاش کنند و تواناییهایشان را خودشان نشان بدهند.
منبع : ابنا