نمونه هایى برجسته از اخلاق امیرمؤمنان

به گزارش ادیان نیوز، نمونه هایى برجسته از اخلاق امیرمؤمنان (ع)، برگرفته از کتاب اهل بیت(ع) استاد حسین انصاریان برای علاقه مندان در پی می آید؛

امیرالمؤمنین(ع) بر خرمافروشان گذشت، ناگاه کنیزى را در حال گریه دید، فرمود: سبب گریه ات چیست؟ گفت: آقایم مرا با یک درهم براى خرید خرما فرستاد، از این شخص خرما را خریدم و نزد خانواده  آقایم بردم، ولى نپسندید، هنگامى که به ایشان برگرداندم از پس گرفتن سر باز زد. حضرت به خرمافروش گفت: اى بنده خدا! این یک خدمتکار است و از خود اختیارى ندارد، درهمش را باز گردان و خرما را پس بگیر، خرمافروش از جا برخاست و مشتى به حضرت زد. مردم گفتند:  چه کردى این امیرالمؤمنین(ع) است! مرد از شدّت ترس به تنگى نفس افتاد و رنگ چهره اش زرد شد و خرما را از کنیز گرفت و درهم را به او باز گردانید سپس گفت: اى امیرالمؤمنین! از من راضى شو، حضرت فرمود: چه چیزى بیشتر از اینکه ببینم تو خود را اصلاح کرده اى مرا راضى مى کند؟ و کلام امیرالمؤمنین (ع) به این صورت آمده است : من در صورتى از تو راضى مى شوم که حقوق مردم را تمام و کامل بپردازى.

امیرمؤمنان(ع) براى دستگیرى لبید بن عطارد تمیمى ـ به خاطر گفتن سخنانى ـ مأمور فرستاده بود. مأموران از کوى بنى اسد مى گذرند که نعیم بن دجاجه اسدى برخاسته، لبید را از قبضه مأموران رها مى کند. امیرمؤمنان (ع) براى دستگیرى نعیم بن دجاجه مأمورانى را گسیل مى کند که بعد از آوردن وى امام به تنبیه بدنى او فرمان مى دهد، در این حال نعیم مى گوید: آرى، به خدا قسم که با تو بودن خوارى و دورى جستن از تو کفر است! امام (ع) فرمود: از تو گذشت کردیم، خداوند مى فرماید: «به شیوه نیکو بدى را دفع کن». اما سخنت: بودن با تو ذلت است، بدى بود که بدست آوردى و اما گفته است که جدایى از تو کفر است، نیکى است که بدان دست یافتى پس این به این.

امیرالمؤمنین(ع) به خاطر پاره اى از امورش وارد مکه شد. در آن جا اعرابى را دید که به پرده کعبه آویخته، مى گوید: اى صاحب خانه! خانه، خانه توست و مهمان، مهمان تو، براى هر مهمانى از سوى مهماندارش وسیله پذیرایى مهیاست، امشب پذیرایى از سوى خودت را نسبت به من آمرزش قرار ده. امیرالمؤمنین (ع) به یارانش فرمود: آیا سخن این اعرابى را نمى شنوید؟ گفتند: آرى، فرمود: خدا بزرگوارتر از این است که مهمانش را از پیشگاهش دست خالى برگرداند! چون شب دوم شد او را آویخته به همان رکن دید که مى گوید: اى عزیز در عزتت! عزیزتر از تو در عزتت نیست، مرا به عزّ عزتت در عزتى عزیز بدار که احدى نداند آن عزت چگونه است! به تو روى مى آورم و به تو توسّل مى جویم. به حق محمّد و آل محمّد بر تو، چیزى به من عطا کن که غیر تو آن را به من عطا نکند و آن چیز را از من بگردان که غیر تو آن را برنگرداند. راوى گوید: امیرالمؤمنین (ع) به یارانش فرمود: به خدا سوگند! این جملات نام بزرگ تر خدا به لغت سریانى است. حبیبم رسول خدا (ص) مرا به آن خبر داده است. امشب این عرب از خدا درخواست بهشت کرد، پس به او عطا فرمود و درخواست برگرداندن آتش دوزخ از خود کرد، پس خدا آتش را از او برگردانید! هنگامى که شب سوم شد باز او را آویخته به همان رکن خانه دید که مى گوید: اى خدایى که مکانى او را در برنمى گیرد و هیچ مکانى از او خالى نیست، آنکه بدون کیفیت بوده است؛ به این عرب چهار هزار درهم روزى فرما.

امیرالمؤمنین(ع) پیش آمده، فرمود : اى عرب! از خدا پذیرایى خواستى، تو را پذیرایى کرد؛ بهشت طلبیدى، به تو عنایت نمود؛ بازگردانیدن آتش خواستى، از تو بازگردانید؛ امشب از او درخواست چهار هزار درهم دارى؟ عرب گفت: کیستى؟ فرمود: من على بن ابى طالب هستم، عرب گفت: به خدا سوگند تو مطلوب منى و رفع نیازم به دست توست، حضرت فرمود: اى اعرابى! بخواه، عرب گفت: هزار درهم براى مهریه مى خواهم و هزار درهم براى اداى قرضم و هزار درهم براى خریدن خانه و هزار درهم براى اداره امور زندگى ام، حضرت فرمود: اى عرب! انصاف در خواسته ات را رعایت کردى، هرگاه از مکه بیرون آمدى به مدینه رسول بیا و در آنجا از خانه من بپرس. عرب یک هفته در مکه ماند و سپس به جستجوى امیرالمؤمنین(ع) به مدینه آمد و فریاد مى زد: چه کسى مرا به خانه امیرالمؤمنین على راهنمایى مى کند؟ حسین بن على(ع) از میان کودکان پاسخ داد: من تو را به خانه امیرالمؤمنین مى برم، من فرزند او حسین بن على هستم، عرب گفت : هان! پدرت کیست؟ گفت : امیرالمؤمنین على بن ابى طالب، پرسید: مادرت کیست؟ گفت : فاطمه زهرا سرور زنان جهانیان، گفت: جدّت کیست؟ فرمود: پیامبر خدا محمّد بن عبداللّه بن عبدالمطلب. گفت: جدّه ات کیست؟ فرمود: خدیجه دختر خویلد، گفت: برادرت کیست؟ فرمود : ابومحمّد حسن بن على، عرب گفت: سرتاسر دنیا را به دست آورده اى!! به سوى امیرالمؤمنین برو و به او بگو : اعرابى که رفع نیازش را در مکه ضمانت کرده اى کنار خانه ایستاده.

حضرت امام حسین(ع) وارد خانه شده، گفت: پدرم! اعرابى که گمان مى کند در شهر مکه در ضمانت شما قرار گرفته است، کنار درب خانه ایستاده است. امیرالمؤمنین(ع) به حضرت فاطمه(س) فرمود: غذایى نزد شما هست که این اعرابى بخورد؟ فاطمه(س) گفت : نه. على(ع) لباس پوشید و از خانه درآمد و فرمود : ابو عبداللّه سلمان فارسى را صدا کنید. چون سلمان آمد حضرت به او فرمود: اى ابا عبداللّه! باغى که پیامبر براى من غرس کرد براى فروش به تاجران عرضه کن. سلمان به بازار رفت و باغ را به دوازده هزار درهم فروخت امیرالمؤمنین(ع) مال را آماده کرد و اعرابى را فرا خواند، چهار هزار درهم جهت نیازش به او پرداخت و چهل درهم براى مخارجش. خبر عطاى على(ع) به نیازمندان مدینه رسید، آنان هم نزد امیرالمؤمنین(ع) اجتماع کردند. مردى از انصار به خانه حضرت زهرا (س) رفت و این واقعه را به آن حضرت خبر داد، حضرت فرمود: خداوند براى راه رفتنت اجرت دهد. پس حضرت على(ع) نشسته بود و درهم ها در برابر حضرت ریخته شده بود تا اینکه یارانش جمع شدند، مشت مشت مى کرد و به تک تک مردان مى داد تا جایى که درهمى با او باقى نماند …!

پس از پایان جنگ جمل، فرزند طلحه (موسى بن طلحه) را نزد آن حضرت آوردند، حضرت به او فرمود: سه بار بگو : «استغفر اللّه و أتوب إلیه»، آنگاه او را آزاد کرده و فرمود: هر جا که خواستى برو و در لشکرگاه از اسلحه و خیل اسبان آنچه یافتى براى خود بردار و در آینده زندگى ات از خدا پروا کن و در خانه ات بنشین.

وجود مبارک امیرالمؤمنین(ع) با اینکه به همه اوضاع و احوال کشور و مردمش آگاه بود و به ویژه یتیمان و مستمندان و بیوه زنان و نیازمندان را لحظه اى از نظر دور نمى داشت ولى گاهى براى درس دادن به زمامداران و امت اسلام کارى را هم چون فردى عادى انجام مى داد. روزى زنى را دید که مشکى پر از آب به دوش مى کشید. مشک را از او گرفت و تا جایى که آن زن بنا داشت، برد و آنگاه از وضع آن زن جویا شد، زن گفت: على بن ابى طالب شوهرم را به بعضى از مرزها فرستاد و کشته شد، برایم کودکانى یتیم به جا گذاشت و من براى اداره امور آنان چیزى ندارم، به این خاطر ضرورت و احتیاج مرا به انجام کار براى مردم ناچار کرد. حضرت به خانه برگشت و شب را با دغدغه خاطر و ناآرامى گذراند، هنگامى که صبح شد زنبیلى از طعام براى آن خانواده با خود حمل کرد، بعضى از یارانش گفتند: آن را در اختیار من بگذار تا برایت بیاورم، فرمود: چه کسى در قیامت بار سنگین مرا به جاى من حمل مى کند؟ آنگاه به درِ خانه آن زن رفت و در زد. زن گفت : کیست که در مى زند؟ حضرت فرمود: همان عبدى هستم که مشک پرآب را براى تو به دوش کشید، در را باز کن که چیزى براى کودکان همراه دارم. زن گفت : خدا از تو خشنود باشد و میان من و على داورى کند! حضرت وارد شد و فرمود: علاقه دارم پاداش الهى به دست آورم میان خمیر کردن آرد و پختن نان و بازى کردن با کودکان یکى را انتخاب کن. زن گفت: من به پختن نان بیناترم و تواناتر، ولى این تو و این کودکان، با آنان بازى کن تا من از نان پختن آسوده شوم. زن مى گوید: من به سوى آرد رفتم و آن را خمیر کردم و على (ع) به جانب گوشت رفت و آن را پخت و با دست مبارکش گوشت پخته و خرما و خوراکى دیگرى به دهان کودکان مى گذاشت، هرگاه کودکان چیزى از آن خوراکى ها را مى خوردند مى گفت: فرزندانم! على را از آنچه براى شما پیش آمده، حلال کنید! هنگامى که آرد خمیر شد، زن گفت : اى بنده خدا! تنور را روشن کن، على(ع) به جانب تنور شتافت و آن را شعله ور ساخت چون تنور شعله کشید صورتش را نزدیک برد و حرارت آتش را به آن تماس داده، مى گفت: یا على! بچش، این پاداش کسى است که حق بیوه زنان و یتیمان را وا گذاشته. ناگاه زنى (از زنان همسایه) على(ع) را دید و او را شناخت و به مادر کودکان گفت: واى بر تو! این امیر مؤمنان است؛ زن به جانب حضرت شتافت و پى درپى مى گفت: از شما بس شرمنده ام اى امیرمؤمنان! حضرت فرمود: من از تو بس شرمنده ام اى کنیز خدا که در مورد تو کوتاهى کردم.

على(ع) در شهر کوفه از بازار خرمافروشان خرما خرید و آن را به وسیله گوشه اى از رداى مبارکش حمل کرد. مردم براى گرفتن آن بار سنگین به سویش شتافته، گفتند: یا امیرالمؤمنین! ما آن را براى شما حمل مى کنیم، حضرت فرمود : دارنده زن و فرزند به حمل بار براى آنان سزاوارتر است.

 

زید بن على مى گوید: على(ع) همواره در پنج مورد با پاى برهنه حرکت مى کرد و نعلین خود را به دست چپ مى گرفت: روز عید فطر، روز عید قربان، روز جمعه، هنگام عیادت بیمار و زمان تشییع جنازه و مى فرمود: این پنج موقعیّت، جایگاه خداست و من دوست دارم در آنها پا برهنه باشم.

 اخلاق در بازار

امیرالمؤمنین(ع) همواره در بازار به تنهایى راه مى رفت و گم شده را به مقصد، راهنمایى مى نمود و ناتوان را یارى مى داد و بر فروشندگان و بقالان عبور مى کرد و قرآن را بر آنان باز نموده، این آیه را قرائت مى کرد:(تِلْکَ الدَّارُ الاْخِرَهُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لاَ یُرِیدُونَ عُلُوّاً فِى الاَْرْضِ وَلاَ فَسَاداً وَالْعَاقِبَهُ لِلْمُتَّقِینَ).آن سراى  پرارزش  آخرت را براى کسانى قرار مى دهیم که در زمین هیچ برترى و تسلّط و هیچ فسادى را نمى خواهند؛ و سرانجام  نیک  براى پرهیزکاران است.

حضرت امام صادق(ع) مى فرماید: امیرالمؤمنین در حالى که سواره بود در میان یارانش ظاهر شد. یاران پشت سر حضرت به راه افتادند. امام به آنان رو کرده، فرمود حاجتى دارید؟ گفتند : نه یا امیرالمؤمنین! مشتاقیم همراه تو حرکت کنیم، حضرت فرمود : برگردید، پیاده رفتنِ پیاده همراه، با سواره موجب فساد براى سواره و سبب ذلت و خوارى براى پیاده است.

هنگامى که امام(ع) بر مردم حکومت داشت و منصب داورى و قضا با شُریح بود، حضرت با شخصى یهودى به دادگاه آمد تا شریح میان آن حضرت و یهودى داورى کند. در دادگاه به یهودى گفت: این زرهى که در دست توست زره من است، من نه آن را فروخته ام و نه بخشیده ام، یهودى گفت: زره ملک شخص من و در اختیار من است. شریح از امیرالمؤمنین(ع) گواه و شاهد خواست، حضرت فرمود : این قنبر و حسین گواهى مى دهند که زره از من است، شریح گفت: گواهى فرزند به سود پدر قابل قبول نیست و گواهى غلام به نفع مولایش پذیرفته نیست، این دو نفر مى خواهند آنچه به سود توست به سوى تو جلب کنند! امیرالمؤمنین(ع) فرمود: اى شریح! واى بر تو از جهاتى خطا کردى؛ اما یک خطایت اینکه من پیشواى توام و تو به سبب فرمان بردن از من خدا را فرمان مى برى و مى دانى که من هرگز باطل گو نیستم، با این وصف سخنم را رد کردى و ادعایم را باطل انگاشتى! آنگاه بر ضد قنبر و حسین ادعا کردى که آنان در این دادگاه به نفع خود گواهى مى دهند! من جریمه باطل انگاشتن ادعایم و تهمت زدن به قنبر و حسین را بر تو روا نمى دارم، جز اینکه سه روز میان یهود به داورى و قضا برخیزى. پس او را به سوى منطقه یهودى نشین فرستاد و او سه روز در آنجا میان یهود به داورى پرداخت سپس به محل کارش باز گشت. وقتى یهودى این جریان را شنید که على(ع) با داشتن گواه از قدرتش سوء استفاده نکرده و حکم قاضى بر ضد او صادر شده است، گفت: شگفتا! این امیرالمؤمنین است، نزد قاضى رفته و قاضى بر ضد او حکم رانده است! مسلمان شد و سپس گفت: این زره امیرالمؤمنین است که روز جنگ صفین از شتر خوش رنگ سیاه و سپیدش افتاده و من آن را براى خود برداشتم.

مردى نزد عمر از امیرمؤمنان(ع) شکایت کرد در حالى که آن حضرت در گوشه اى نشسته بود، عمر به آن بزرگوار گفت: اى ابوالحسن! برخیز و نزد طرف دعوایت قرار گیر، حضرت برخاست و کنار طرف دعوایش نشست سپس هر دو با یکدیگر گفتگو کردند و نهایتاً مرد از ادعایش دست برداشت و امیرالمؤمنین به جاى خود باز گشت. عمر چهره حضرت را متغیر یافت و پرسید: اى ابوالحسن! چرا تو را متغیر مى بینم؟ آیا از آنچه پیش آمده ناراحتى؟ فرمود: آرى، گفت: چرا؟ فرمود: مرا در حضور طرف دعوایم به کنیه صدا زدى! چرا نگفتى یا على! برخیز و کنار طرف دعوایت بنشین!؟ عمر سر حضرت را به آغوش گرفت و میان دو چشمانش را بوسید سپس گفت: پدرم فدایت باد! خدا به واسطه شما ما را هدایت نمود و به وسیله شما ما را از تاریکى ها به سوى روشنایى بیرون آورد.

 قناعت در معیشت

در کتاب با ارزش مناقب ابن شهرآشوب نقل شده است که: هنگامى که امیرمؤمنان پس از جنگ جمل خواست به جانب کوفه عزیمت کند، در میان مردم بصره به پا خاسته، فرمود: اى بصریان! چرا از من ناخشنود هستید؟ و به پیراهن و ردایش اشاره کرده، گفت:  به خدا سوگند این پیراهن و ردا از نخ ریسى خانواده ام مى باشد، از چه مى خواهید بر من خرده بگیرید؟ و اشاره به کیسه اى کرد که در دستش بود و خرجى زندگى اش در آن قرار داشت سپس فرمود: به خدا سوگند این از محصولات من در مدینه است، پس اگر از نزد شما بروم و بیش از آنچه مى بینید با من باشد نزد خدا از خیانت کارانم!

شعبى مى گوید  در زمان کودکى با همسالانم به منطقه رحبه رفتیم، در این هنگام مشاهده کردیم على(ع) بالاى انبوهى از طلا و نقره ایستاده و تازیانه در دست، مردم را به عقب مى راند. على(ع) سپس به سوى اموال بازگشت و اموال را بین مردم تقسیم کرد و چیزى از آنها را به خانه اش نبرد! من به سوى پدر برگشتم و گفتم: اى پدر! من امروز بهترین و یا نابخردترین مردم را مشاهده کردم! پدرم گفت: او کیست؟ گفتم: امیرالمؤمنین على(ع) را دیدم و ماجرا را براى پدر نقل کردم. پدرم گفت: اى فرزند! تو بهترین مردم را دیده اى.

زاذان مى گوید: من با قنبر خدمت على(ع) رسیدیم، قنبر گفت: برخیز یا امیرالمؤمنین! من براى شما چیزى پنهان کرده ام، فرمود: چیست؟ گفت: با من برخیز، على برخاست و با قنبر به سوى اتاق رفت ناگهان در آنجا کیسه هایى دیدند که پر از ظروف طلایى و نقره اى بود. قنبر گفت: یا امیرالمؤمنین! شما همه اموال را تقسیم مى کنید و چیزى باقى نمى گذارید! من اینها را براى شما ذخیره کردم. على(ع) فرمود : شما دوست دارید که آتش فراوانى وارد منزل من کنید؟ در این هنگام شمشیرش را برهنه کرده، بر آن فرود آورد که با آن ضربه ظرفها پراکنده شدند در حالى که برخى از نیمه و برخى از ثلث، گسسته شده بود. و بعد گفت: همه را با سهمیه بندى تقسیم کنید پس از آن فرمود: اى سپیدها و زردها! غیر مرا گول بزنید.

 

فضیل بن الجعد مى گوید: قطعى ترین سبب در بازماندن عرب ها از یارى امیرمؤمنان «مال» بود. او شریف را بر وضیع یا عرب را بر عجم ترجیح نمى داد و با رئیسان و امیران قبائل ـ چنانکه پادشاهان مى کنند ـ سازش نمى کرد و کسى را به خود متمایل نمى ساخت. معاویه بر خلاف این بود، از این رو مردم، على را واگذاشتند و به معاویه پیوستند. على(ع) از یارى نکردن اصحاب خود و فرار برخى از آنان به سوى معاویه به مالک اشتر شکوى کرد، اشتر به امام(ع) گفت: اى امیرمؤمنان! ما به کمک اهل کوفه با بصریان جنگیدیم و با کمک اهل بصره و اهل کوفه با شامیان درافتادیم، در آن هنگام مردم یک رأى داشتند، پس از آن مردم به اختلاف افتادند و با هم دشمن شدند و نیت ضعیف شد و تعداد کاستى گرفت و شما در چنین فضایى با مردم به عدالت رفتار مى کنید و حق را در نظر مى گیرید و تفاوتى میان شریف و فرومایه نمى گذارید از این رو شریف نزد تو با منزلتى برترى نمى یابد. در این هنگام گروهى که همراه تو بودند به خاطر عدالت و انصافت به ناراحتى نشستند و چون نتوانستند عدالت تو را تاب بیاورند و رفتار معاویه با اشراف و توانگران دیدند بدین جهت به سوى معاویه شتافتند و کسانى که طالب دنیا نباشند، کم شمارند و اکثر اینان از حق بیزار و خریدار باطل اند و دنیا را مقدم مى دارند؛ اگر مال را بخشش کنید مردان به سوى تو روى مى آورند و خیرخواه مى شوند و دوست راستین مى گردند … یا امیرالمؤمنین! خداوند راه شما را هموار نماید و دشمنانت را سرکوب کند و آنان را از هم پراکنده سازد و مکر و حیله آنان را سست کند و اتحاد و یک پارچگى شان را از میان بردارد و «او به آنچه انجام مى دهند، آگاه است».على(ع) در پاسخ او فرمود: اما آنچه را که درباره عمل و رفتار ما به عدل گفتى، خداوند عزوجل مى فرماید: «کسى که کار شایسته انجام دهد، به سود خود اوست و کسى که مرتکب زشتى شود به زیان خود اوست و پروردگارت ستمکار به بندگان نیست».

 

و من از اینکه در آنچه گفتى کوتاهى کنم، بیمناکترم و اما گفته ات به اینکه حق بر آنان سنگین است از این رو از ما جدا شدند، خداوند مى داند که به خاطر ستم از ما جدا نشدند و وقتى از ما جدا شدند، به عدل پناه نبردند. آنان به خاطر رسیدن به مال و منال دنیاى پست، ما را رها کردند، دنیایى که از دستشان خواهد رفت و سرانجام آن را ترک خواهند کرد. روز قیامت از آنان پرسش خواهد شد که مقاومت آنان براى دنیا بود یا براى خدا! اما اینکه گفتى ما از بیت المال و غنائم چیزى به آنان نمى دهیم و افراد را به سوى خویش با بخشش و عطا جذب نمى کنیم، ما نمى توانیم که از اموال و غنائم بیش از آنچه استحقاق دارند به آنان بپردازیم. خدا مى فرماید: چه بسا گروه اندکى که به توفیق خدا بر گروه بسیارى پیروز شدند، و خدا باشکیبایان است. خداوند محمّد(ص) را تنها به رسالت برانگیخت، اطرافیانش اندک بودند ولى بعد از آن زیاد شدند و پیروان او را که ذلیل و خوار بودند عزت داد و اگر خدا اراده کند ما را در این امر یارى مى کند، مشکلات را برطرف مى سازد و غم آن را آسان مى کند. من از آراى تو آنچه مورد رضاى خداست مى پذیرم تو امین ترین افراد و خیرخواه ترین و مورد اعتمادترین آنان نزد من هستى ان شاء اللّه.

منبع: فرهنگ