لقمۀ حرام و پیامدهای آن

به گزارش ادیان نیوز، از صفات رذیله و متعلق به قوه شهویه، مال حرام خوردن و از آن اجتناب نکردن است، پیامدهای حرام خواری در قرآن و روایات را در ادامه می خوانید:

قال الصادق(ع):

«مَنْ کَسَبَ مَالًا مِنْ غَیْرِ حِلِّهِ سَلَّطَ عَلَیْهِ الْبِنَاءَ وَ الطِّینَ وَ الْمَاء؛۱

کسی که مالی را از راه نا مشروع به دست آورد، ساختمان، آب و خاک براو مسلط می شوند.» یعنی چنین مالی برای او رفاه و آسایش نمی‌آورد، بلکه او را اجیر و گرفتار خود می‌نماید.

علت اینکه انسان لازم است از خوردن مال حرام اجتناب کند، این است که مال حرام، قلب را تاریک می‌کند و بصیرت را از انسان می‌گیرد.

وقتی پیامبر(ص) از حریص بر دنیا یاد کرده و فرمودند: «چه بسیار آدم ژولیده موی، خاک‌آلوده و دورافتاده در سفرها که طعام و لباسش حرام و خوراکش حرام است و دست‌هایش را بلند می‌کند و یاربه یاربه می‌گوید. پس کجا آن دعا مستجاب می‌شود؟!»۲

غزالی می گوید: … ابن عباس به نقل از پیامبر(ص) می‌گوید:

«خداوند نماز کسی را که در شکمش مال حرام باشد، قبول نمی‌کند.»۳

پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند:

«هر گوشتی که از حرام بروید، آتش او را سزاوارتر است.»۴

بیشتر کسانی که به هلاکت رسیده‌اند، سببش آن بوده و اکثر مردم که از فیض‌ها و سعادت‌ها محروم مانده‌اند، به واسطه خوردن مال حرام است. سدی از این محکم‌تر در راه توفیق نیست و کسی که تأمل کند، می‌داند که خوردن حرام، اعظم حجابی است که بندگان را از وصول به درجه ابرار و اتصال به عالم انوار منع می‌کند.

از حضرت پیغمبر(ص) روایت شده است که: «در بیت‌المقدس فرشته‌ای هست که هر شب ندا می‌کند که هر که بخورد مالی را که از حرام باشد، خدا از او قبول نمی‌کند نه عمل مستحبی را و نه واجبی را.»۵

وارد شده است که زن و فرزندان آدمی در روز قیامت به او می آویزند و او را در موقف حضور پروردگار باز می دارند و می‌گویند: پروردگارا! حق ما را از این شخص بستان. به درستی که ما جاهل به احکام شریعت بودیم و او ما را تعلیم نکرد و غذای حرام به ما خورانید و ما عالم به آن نبودیم.

ابوالقاسم جعفربن احمـد الرازی گوید: ابوالخیر عَسقــــلانی را ماهی ای آرزوی همی آمد به چندین سال. چون از جایی پدیدار آمد حلال، دست فرا کرد تا بخورد. استخوانی از استخوان‌های ماهی به انگشت وی فرا شد. بدان سبب دست از وی بداشت. گفت: یارب! کسی دست به شهوتِ حلال دراز کند، چنین کنی. آنکه دست به شهوت حرام دراز کند، با وی چه کنی؟!۶

قال الصادق (ع):

«کَسْبُ الْحَرَامِ یَبِینُ فِی الذُّرِّیَّه؛۷

نتیجه لقمه و کسب حرام را در فرزندان خود می‌بینید.»

از قصه پر غصه آدم که گندم بهشت خورد، حکایت قابیل که می‌گویند نطفه وجود او از آن گندم بسته بود، به عبرتی برگیر. خاصیت دو دانه گندم منیه مباح بهشت که آن باشد، خاصیت چرب و شیرین مهملات حرام و شبهه‌دار دنیا چه خواهد بود.

غیبت، دروغ، بهتان و لقمه حرام، روزه را باطل می‌کند؛ به دلیل قرآن که می فرماید:

قال الله تعالی:

«سَمَّاعُونَ لِلْکَذِبِ أَکَّالُونَ لِلسُّحْت‏؛۸

شنوندگان دروغ و حرام خوران»

خداوند دروغ و خوردن حرام را با یکدیگر مقرون کرده است.

در خبر است که دو زن در عهد رسول خدا(ص) روزه بودند. در آخر روز گرسنگی ایشان را چنان به رنج آورد که نزدیک بود، هلاک شوند. دستوری خواستند از رسول اکرم(ص) که روزه بگشایند. رسول خدا(ص) اجازه فرمودند. چون روزه بگشادند، قدحی برای ایشان فرستاد و به هر دوی آنها فرمود: «در این قدح، قی کنید.» قدح پر از خون تازه و گوشت تازه کردند. مردمان شگفت بماندند. رسول خدا(ص) فرمودند: «عجب مدارید از این حال که ایشان از رزق حلال به روزه بوده‌اند و به رزق حرام روزه بگشادند.»

در حدیث است که هر کس طعامی را از روی شهوت و خواهش نفس (نه از روی نیاز بدن) بخورد، خداوند، حکمت را بر دل او حرام فرماید.

غذایی که انسان می‎خورد به منزله بذری است که در زمین ریخته می‎شود و اگر حلال و پاکیزه باشد، اثرش در قلب که به منزله سلطان بدن است، ظاهر خواهد شد و قلبی مملوه از صفا خواهد داشت و از اعضا و جوارحش، جز خیر و نیکی تراوش نخواهد کرد، لیکن اگر آن خوراک پلید و حرام باشد، قلب را کدر و تیره خواهد نمود. لقمه حرام با زمینه‌سازی گناه، انسان را به تباهی می کشد.

پی‌نوشت‌ها:

۱. المحاسن، قم، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۷۱، ج‏۲، ص ۶۰۹.

۲. إرشاد القلوب، ترجمه سلگى، قم، ناصر، ج ۱، ص ۱۸۳.

۳. ابن فهد حلی، احمدبن محمد، آداب راز و نیاز به درگاه بی‌نیاز (ترجمه عده الداعی)، تهران، انتشارات کیا، چاپ اول، ۱۳۸۱، ج‏۱، ص۱۳۶.

۴. ورام‌بن أبی فراس، مسعودبن عیسی، مجموعه ورام، قم، مکتبه فقیه، چاپ اول، ۱۴۱۰ ق. ج ۱، ص ۶۱.

۵. ابن فهد حلی، همان.

۶. معراج السعاده، انتشارات مطبوعاتی حسینی، ص ۳۱۳، چاپ ۷۵..

۷. کلینی، محمدبن یعقوب، الکافی (ط – الإسلامیه)، تهران، دارالکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق. ج ۵، ص ۱۲۵.

۸. سوره مانده،آیه۴۲

منبع: ماهنامه موعود شماره ۱۶۰