کارگردانان دشداشه‌پوش و اسرائیلیِ نبرد شیعه و سنی!

جماعتی که خودشان یکدیگر را قصابی می‌کنند!

اسرائیل
مهم‌ترین دشمن اسلام بوده و هست. او از بدو تشکیل، طرف حساب مسلمانان است و
با تمام توان به کشتن، اشغالگری، تجاوز، بی‌رحمی و جنایت پرداخته و تا
جایی پیش رفته که تقریباً در همه مجامع جهانی محکوم شده است. وضعیت کنونی
این رژیم طوری است که کارگزاران آن حتی وقتی نام کارتر – رئیس‌جمهور اسبق
آمریکا – را می‌شنوند هم ناخودآگاه دندان‌هایشان را از عصبانیت به هم
می‌فشارند![۱]

واقعیت
این است که اگر «مسلمان بودن» همان حالتی را پیدا کند که روزگاری «سیاه
بودن» پیدا کرده بود، حرکت‌های مقاومت اسلامی در همه‌جا مجبور به پرداخت
هزینه‌های فراوان‌تر خواهند شد. در جنبش سیاهان نیز اگرنه مارتین لوتر کینگ[۲]، اما مالکوم ایکس[۳]
به‌صراحت و بدون التزام به اخلاقیات مرسوم از «تبعیض» شکایت می‌کرد و
مثلاً می‌گفت «تا وقتی از سفیدها عدم خشونت خواسته نشده از هیچ سیاهی عدم
خشونت را نخواهم خواست!» سیاهانِ آمریکا خصوصاً در تعامل با پلیس این کشور
به وضعیتی افتاده بودند که اگر برخورد شدیدی هم با یک سیاه صورت می‌گرفت
چندان نمی‌شد پلیس را متهم کرد! گویی فرضی نانوشته در میان بود که «سیاهان
با بقیه فرق دارند» و نمی‌شود عدم خشونت با سیاهان را به‌طورجدی مطرح و آن
را مطالبه کرد![۴]

به
عقیده نگارنده، اسرائیلی‌ها مجدانه به دنبال ساختن تصویر جعلیِ «متفاوت
بودن مسلمانان با دیگر مردمان» هستند. وقتی یک جنایتکار صهیونیست مایل‌ است
خشونتِ بی‌اندازه و متفاوتی به کار ببرد، تنها و یا بهترین توجیهی که
می‌تواند ارائه کند این است که «با پدیده متفاوتی طرف حساب هستم!»

کشتن
گاه‌به‌گاه عده‌ای از زن‌ها و کودکان غیرنظامی در غزه و کرانه باختری که
برخی ناظران آن را «چمن‌زنی اسرائیل!» نامیده‌اند، دستگیری فله‌ای جوانان
مسلمان فلسطینی و قصابی آن‌ها در بازداشتگاه‌های مخوف شین بِت[۵]
با شیوه‌هایی خلاقانه که حتی هرازگاهی توسط دادستانی این رژیم هم ممنوع
اعلام می‌شوند!، محروم کردن یک ملت از ارتباط با دنیا از طریق ممنوعیت
استفاده از فرودگاه و کنترل شدید مسیرهای تبادل کالا و پول، و ارتکاب این
رفتارها برای ده‌ها سال، وضعیت آن منطقه از دنیا را به مرحله‌ای کشانده که
«هزینه حمایت از اسرائیل» بسیار بالا رفته است.

استراتژیست‌های
صهیونیست برای برقراری «موازنه هزینه» همزمان دو تلاش می‌کنند. اولاً
می‌کوشند تا حرکت مقاومت اسلامی (حماس) را مانند خودشان «خشن» معرفی کنند
تا از تنهایی درآیند! ثانیاً با تکیه بر توان و نفوذ موساد، نهایت تقلایشان
را می‌کنند تا حکومت‌های مناطق مسلمان‌نشین با مردمانشان یا ملت‌های منطقه
– مخصوصاً شیعیان – برخوردهای وحشیانه و غیرمعمول صورت دهند تا درنتیجه
بتوان این‌طور وانمود کرد که اسرائیل نیز در این منطقه و در برابر مسلمانان
چاره‌ای جز بکار گرفتن شیوه‌های نامعمول ندارد!

همان‌طور
که هرقدر فلسطینی‌ها بی‌رحم نشان داده شوند، بار اسرائیل سبک می‌شود، هر
مقدار هم آل سعود مسلمان بکشد و خونریزی کند، منطقِ «اسرائیل چاره دیگری
ندارد» تقویت می‌شود. درواقع شباهت رفتارهای عربستان به اسرائیل
صرفاً به ضرر سعودی‌ها تمام نمی‌شود، بلکه دنیا نیز با خود خواهد گفت که
«مسلمان‌ها وقتی خودشان با خودشان چنین می‌کنند چه تعجب دارد که روزی لازم
شود غیرمسلمان‌ها این برخورد را با آنان بکنند؟! ظاهراً در سرزمین‌های
مسلمان‌نشین گاهی لازم است که بچه کشته شود! زن کشته شود! خانه مسکونی خراب
شود! بیمارستان بمباران شود! و یا به بازار میوه و تره‌بار حمله موشکی
شود!… پس اگر اسراییل هم مشابه چنین کارهایی را کرده است ظاهراً گاهی هم
این رفتارها لازم است!!»

به
نظر نگارنده این سَبُعیت‌ها و خونریزی‌ها در میان‌مدت و در صورت قطع نشدن
توجیهی عالی و دست‌اول برای صهیونیست‌های وحشی و وحشی‌گری‌های سازمان‌یافته
آن‌ها می‌سازد و هزینه ایستادگی را برای فلسطینی‌ها، دشمنان اسراییل و همه
جریان‌های اهل مقاومت در منطقه و جهان بالا می‌برد.

قهر و آشتی‌های اسرائیلی!
یا هزینه تغییرات صهیونیست‌پسند در هیئت حاکمه؟!

برای
نرفتن سلمان بن عبدالعزیز پادشاه جدید سعودی به اجلاس کمپ دیوید و رد کردن
دعوت باراک اوباما چند دلیل ذکر شده است. برخی معتقدند او از سیاست‌های
آمریکا در غرب آسیا راضی نیست و این مقدار مداخله آمریکایی‌ها در منطقه را
کافی نمی‌داند! گفته می‌شود مخصوصاً میل دارد که آمریکا از پای میز مذاکره
با ایران بلند شود یا مثلاً به او هم اف۳۵ های ۱۰۰ میلیون دلاری بفروشد!

اگر
این مسئله دلیل اصلی نرفتن ملک سلمان به کمپ دیوید باشد باید گفت که او
بازهم مشغول خدمتی صادقانه به بنیامین نتانیاهوست! نتانیاهو که در حالی به
کنگره آمریکا رفت که باراک اوباما حتی حاضر به دیدار با او نشد و به عقیده
ناظران در یکی از تنهاترین وضعیت‌های خود قرار داشت اکنون شریکی دارد که او
نیز حاضر شده به خاطر مخالفت با توافق هسته‌ای با اوباما به هم بزند و
مثلاً قهر کند!

 عده‌ای دیگر
معتقدند او به آمریکا نرفت چون به‌شدت مشغول جنگی است که در یمن به راه
انداخته است. اگر راستی او به خاطر درگیری یمن به کمپ دیوید نرفته باشد هم
با استدلال‌هایی که بخش‌هایی از آن‌ها در این یادداشتِ دوقسمتی ارائه شد
باید گفت سر آقای پادشاه درواقع به خاطر خدمت به اسراییل شلوغ بوده است!

دسته
سوم بر این باورند که سلمان چون به‌تازگی تغییراتی اساسی – و البته
خانواده‌گرایانه! – در هیئت حاکمه سعودی داده است – که حتی به عصبیت و
سرباززدن برخی شاهزادگان از بیعت کشیده شده است[۶]
– در موقعیتی نیست که به‌سادگی بتواند کشورش را ترک کند؛ ضمن اینکه
منصوبینِ جدید او بسیار تازه‌کارند و فرستادن آن‌ها به آمریکا می‌تواند
آن‌ها را به دنیا معرفی‌ کند و جای پایشان را در قدرت محکم‌تر نماید.

اما مسئله اینجاست که «خودِ این تغییرها» هم در خدمت به آمریکا و اسراییل بوده‌اند!! هم ولیعهد تازه[۷] و هم وزیر خارجه جدید سعودی[۸]
مشهور و مفتخرند که تحصیل‌کرده‌های آمریکا هستند! وزیر خارجه جدید که حتی
مفتخر به دریافت عنوان مرد هفته از نشریه تایم آمریکا نیز شده است و علناً
درباره‌اش میگویند که «بیشتر دوست دارد آمریکایی باشد تا سعودی!» اینکه
حکام غرب آسیا درس‌خوانده‌های غرب باشند برای امثال اوباما و نتانیاهو
خیرات و برکاتی پنهان دارد! چنین افرادی با احتمال بالا مبارزه جدی با
اسراییل و آمریکا و استکبار هم به کلاس کارشان نخواهد خورد! و احتمالاً
شأنشان این نخواهد بود که با آمریکا دست‌به‌یقه یا با اسراییل سرشاخ شوند!

کارگردانان دشداشه‌پوش و اسرائیلیِ نبرد شیعه و سنی!

نتانیاهو
بالاتر از اینکه «بهترین متحدان ما عرب‌ها هستند» چه چیز می‌توانست بگوید؟
چه هزینه‌ای بالاتر از این‌که در میان همه‌ی بی‌آبروهایش مجبور به این
اعتراف هم بشود که بهترین متحدش یک حاکمیت پادشاهیِ خانوادگی است که هیچ
بویی از فرهنگ و تمدن نبرده است؟! از سوی دیگر، چه فرایندی باید طی شود که
یکی از بی‌آبروترین انسان‌های عصر حاضر  چنین حرفی را در خصوص یک حکومت یا
بهتر است بگوییم یک خانواده! بزند؟

شواهد
نشان می‌دهد که صهیونیست‌ها برای نجات از گردابی که پیرامون خود ساخته‌اند
کاملاً متوسل و متوجه برخی کشورهای عربی‌اند و تنها استراتژی‌ای که
می‌تواند آن‌ها را از مرکز این گرداب خارج کند «مشغول شدن مسلمان‌ها به
کشتن یکدیگر» است. داعش و شیعه و سنی و
حوثی و سُدیری و افغان و عرب و ایرانی و سوری‌اش تقریباً برای آن‌ها فرقی
ندارد. مهم این است که «تنازع اصلی» جایش را به چندین و بلکه ده‌ها تنازع
فرعی بدهد. و این «مهم» نیز به مدد پدری‌های مالی و فکری عربستان
سعودی در حال رخداد است. واقعیت این است که صهیونیست‌ها سال‌هاست برای آل
سعود و چند حکومت عربی مشابه آن برنامه‌ریزی کرده‌اند…

var s1 = new SWFObject(“/media/player/flvplayer.swf”,”single”,”400″,”300″,”7″);s1.addParam(“allowfullscreen”,”false”);s1.addVariable(“file”,”/files/fa/news/1394/3/3/31424_861.flv”);s1.addParam(“menu”,”false”);s1.addVariable(“width”,”400″);s1.addVariable(“height”,”300″);s1.write(“player1432442472366”);

var s1 = new SWFObject(“/media/player/flvplayer.swf”,”single”,”400″,”300″,”7″);s1.addParam(“allowfullscreen”,”false”);s1.addVariable(“file”,”www.farhangnews.ir/sites/default/files/content/videos/story/94-03/02/farhangnews_127552-360905-1432361471.flv”);s1.addParam(“menu”,”false”);s1.addVariable(“width”,”400″);s1.addVariable(“height”,”300″);s1.write(“player1432384636816”);برگزیده‌ای از گفتگوی عامی آیالون[۹] رئیس اسبق شین بت (سازمان امنیت داخلی رژیم صهیونیستی)
با چارلی رُز از شبکه پی‌بی‌اس آمریکا، ۱۷ مرداد ۱۳۹۱

«خیلی خیلی مهم است که یک “ائتلاف سُنی” بسازیم!…
هرگاه ترکیه، مصر، اردن و عربستان بفهمند که درگیری اصلی با “شیعه” و “ایران” است این ائتلاف شکل گرفته است…
بدون این ائتلاف، درگیری با ایران فقط می‌تواند برنامه‌های این کشور را قدری عقب بیندازد!»

جالب
اینجاست که تلاش آمریکا و اسرائیل برای تغییر جهتِ درگیری‌های منطقه از
نزاع صهیونیست-مسلمان به نزاع شیعه-سنی آن‌قدر آشکار است که حتی می‌شود از
تلویزیون ملکه انگلیس هم داستانش را شنید!

var s1 = new SWFObject(“/media/player/flvplayer.swf”,”single”,”400″,”300″,”7″);s1.addParam(“allowfullscreen”,”false”);s1.addVariable(“file”,”/files/fa/news/1394/3/3/31425_892.flv”);s1.addParam(“menu”,”false”);s1.addVariable(“width”,”400″);s1.addVariable(“height”,”300″);s1.write(“player1432442611919”);

بخشی از گفتگوی عطاءالله مهاجرانی[۱۰] با بخش فارسی تلویزیون سلطنتی انگلیس، بی‌بی‌سی
۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۴
«تقابل مسلمان و صهیونیست را تبدیل کردند به تقابل شیعه و سنی!»

هم
شیعیان قطیف که در شرق عربستان زیر فشار آل سعودند «ضد اسرائیلی» هستند،
هم سوری‌های حامی اسد دشمنان اسرائیل‌اند و سعودی هم در حال حمایت مالی از
مخالفانشان است، هم شیعیان لبنان مغضوب سعودی‌ها هستند و دشمن اسرائیل، هم
ایران دشمن شماره یک اسرائیل است و مغضوب آل سعود!، هم حوثی‌های مظلوم یمن
که در تجمعاتشان شعار «الموت لاسرائیل» قطع نمی‌شود زیر بمباران وحشیانه
فرزندان خون‌ریز عبدالعزیز هستند…

مخالفانِ
اسرائیل‌ همزمان با سعودی هم درگیرند، و اسرائیل، اکنون کارگردان و
سرمایه‌گذار تشکیل مهم‌ترین ائتلافِ «وحدت‌شکن و تفرقه‌افکن» در تاریخ
منطقه غرب آسیا شده است. کاش بعضی از «عقده‌های حقارت» اندازه داشتند و
برخی آن‌قدر «حسود» نمی‌شدند که کارشان به بازیگری سریال صهیونیستیِ تفرقه
کشیده شود و پندهای دلسوزانه پیرمرد آسمانیِ غرب آسیا را نشنوند یا
نفهمند…

var s1 = new SWFObject(“/media/player/flvplayer.swf”,”single”,”400″,”300″,”7″);s1.addParam(“allowfullscreen”,”false”);s1.addVariable(“file”,”/files/fa/news/1394/3/3/31423_415.flv”);s1.addParam(“menu”,”false”);s1.addVariable(“width”,”400″);s1.addVariable(“height”,”300″);s1.write(“player1432442010223”);

بخشی از بیانات رهبر فرزانه انقلاب در اولین روز سال ۱۳۹۰، در جوار حرم مطهر ثامن‌الحجج (ع)
«مگر مردم فلسطین که ما این‌همه به آن‌ها کمک کردیم شیعه بودند؟!»

پانوشت:

منبع:فرهنگ