تعاملات عدالت و پیشرفت در آموزه های قرآنی

چکیده:
بر اساس آموزه های قرآنی، پیشرفت واقعی و مبنایی در سایه توحید و یکتاپرستی اتفاق می افتد و هر گونه ارتقا و رشدی در زندگی دنیایی و حیات اخروی ، محصول و نتیجه اعتقاد به وحدانیت الهی و برخورداری از حیات طیبه مؤمنانه و توحیدی است. همچنین توحید و ایمان به وحدانیت الهی، عالی ترین مصداق عدالت و شرک و کفرورزی به خدای متعال به عنوان بزرگترین ستمکاری و مبنای هرگونه پسرفت و حرکت قهقرایی انسان ها و جوامع انسانی دانسته شده است که به تبع آن ، می توان این عاقبت را برای هرگونه ستمورزی متصور شد.
در حقیقت ظلم اصلی، نشناختن حق عبودیت الهی و عدل اصلی، به جای آوردن عبادت خدا و عدم شرک به او می باشد. ازاین رو، می توان این‌گونه نتیجه گرفت که هر گونه رشد، پیشرفت و تعالی مادی و معنوی در گرو توحید و عبودیت خالص الهی است و توحیدخواهی هم در گرو عدالت خواهی و نفی ستم و شرک است و آیات الهی ، بهترین شاهد بر این مدعا هستند. بنابراین، یکی از شاخصه های جامعه پیشرفته و متعالی اسلامی ، برقراری عدالت و محو ستم و ستمکاری است. این مفروض ، بیانگر تعامل عدالت و پیشرفت می باشد و بر مبنای همین تعامل ، می توان راهکارهایی را جهت دستیابی به پیشرفت و تعالی مادی و معنوی دریافت نمود که در این نوشتار به طور گذرا به مهمترین آنها پرداخته شده است.

کلیدواژه: قرآن، عدالت، قسط، ظلم، پیشرفت، تعالی، توحید، شرک