موسیقی صلح با دستان موسیقیدانان جوان فلسطینی در رام‌الله

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، بارن بوم درباره موسیقی صلح می‌گوید: در سال ۱۹۵۲، چهار سال بعد از اعلامیه استقلال اسرائیل، وقتی که من پسربچه‏ ۱۰ سال‌ه‏ای بیش نبودم، همراه با خانواده‏ام از آرژانتین به اسرائیل آمدم. این اعلامیه هم چون مرجع اندیشه‌‏ای ما را بر آن می‎‏داشت که با اعتقاد به نظرات آن با فراغ خاطر از یهودیان معمولی به شهروندان اسرائیلی تبدیل شویم. این اعلامیه بیانگر یک تعهد بود: دولت اسرائیل کشور را در جهت منفعت همه ساکنان آن به جلو خواهد برد، این دولت براساس آموزش‌‏های اساسی پیامبر آن، یعنی آزادی، عدالت و صلح بنیان گذارده خواهد شد، او ضامن برابری کامل حقوق اجتماعی برای تمام شهروندان، مستقل از اعتقادات مذهبی آنها، نژاد و جنسیتشان خواهد بود، آزادی کامل اعتقادات، سنت‌‏ها، آموزش و فرهنگ توسط این دولت تضمین خواهد شد.

بنیان‏گذاران دولت اسرائیل که امضاءکنندگان اعلامیه استقلال نیز می‏باشند، متعهد شدند که در جهت صلح و همسایگی همراه با احترام به تمام دولت‏ها و خلق‌‏های گرداگرد اسرائیل حرکت کنند…!

امروز من همراه با تأسفی عمیق از خود می‏پرسم که آیا ما علی‏رغم تمام موفقیت‏هایمان، می‏توانیم چشم بر دره عمیق و غیرقابل تحملی ببندیم که تعهدات اعلام شده در بیانیه استقلال را، از واقعیت آن چه انجام گرفته، جدا می‏کند؟

دره عمیق مابین آرمان و واقعیت، این امر که ما سرزمین‏های یک خلق دیگر را اشغال کرده و او را تحت سلطه گرفته ‏ایم، آیا با اعلامیه استقلال همخوانی دارد؟ آیا دست یافتن به استقلال خود با زیر پا گذاشتن حقوق اساسی دیگری، اساسا عملی است؟ آیا خلق یهود که تاروپود تاریخیش از زجر و آزار ممتد تنیده شده، می‏تواند به خود اجازه دهد که در مقابل حقوق پایمال شده و زجر یک خلق همسایه بی‏تفاوت باشد؟ آیا دولت اسرائیل حق دارد که به جای یافتن یک راه‏حل عملی و انسانی و برپایه عدالت اجتماعی به دنبال یک سودای غیرممکن ایدئولوژیک برای پایان دادن به تخاصم باشد؟ علی‏رغم تمام مشکلات ذهنی و عینی، من بر برآنم که آینده اسرائیل و جای آن در خانواده ملت‏های فرهیخته، بستگی به توان ما در تحقق بخشیدن به تعهداتی دارد که بنیان‏گذاران آن، در اعلامیه استقلال آن را مشخص کرده‏اند.

ارزیابی من همواره آن بوده است که نه از لحاظ استراتژیک و نه از لحاظ اخلاقی، یک راه حل نظامی برای درگیری عرب و یهود وجود ندارد، و اگر راه‏حل غیرنظامی تنها امکان است، من از خود می‏پرسم: پس ما منتظر چه هستیم؟ درست به همین دلیل بود که من به همراه دوست از دست رفته‏ام، ادوارد سعید، کارگاهی برای موسیقی‏دانان جوان یهودی و عرب کشورهای خاورمیانه درست کردیم. از آن جا که از سوئی موسیقی به مثابه هنر، نمی‏تواند بر روی اصولش سازش کند، و از سوی دیگر سیاست، هنر سازش‏هاست، موسیقی می‏باید به یاری سیاست بشتابد تا او از محدودیت‏های شرایط وجودیش رها شده و به آن چه ناممکن می‏‎نماید، دست یابد.

موسیقی بنابر تعریف هنر خیال و رویاست. هنری که از بند محدودیت‏های کلامی آزاد است و عمیق‏ترین گوشه‏های هستی بشر را لمس می‏نماید. هنری که از تمام مرزها گذر می‏کند و از این روست که موسیقی می‏تواند احساسات و رویاهای اسرائیلی‏ها و فلسطینی‏ها را به سوی قلمروئی جدید و غیرقابل تصور هدایت نماید. بدین سبب من تصمیم گرفته‏ام جایزه‏ ام را به برنامه‏های آموزشی موســیقی در اسـرائیل و رام ‏الله هـدیه کنم.