روز هفتم ماه محرم بر امام حسین و یاران ایشان چگونه گذشت؟

به گزارش ادیان نیوز، در روز هفتم محرم الحرام سال ۶۱ هجری قمری عبیدالله
زیاد نامه‌ای به عمر سعد فرستاد و به او دستور داد تا راه فرات را بر
حسین(ع) و یارانش ببندند، و اجازه نوشیدن حتی قطره ای آب را به امام و
یارانش ندهند. (بحارالانوار،ج۴۴،ص۳۸۶) عمرسعد نیز فوراً عمروبن‌حجاج را با
پانصد سوار در کنار شریعه فرات مستقر کرد تا مانع دسترسی امام حسین(ع) و
یارانش به آب شوند. در این روز مردی به نام عبدالله بن حصین ازدی فریاد
برآورد: ای حسین !به خدا سوگند دیگر قطره ای از آب را نخواهی نوشید تا از
عطش جان دهی.

امام  حسین (ع) فرمودند :خدایا او را از تشنگی بکُش و
هرگز او را مشمول رحمت خود قرار مده! حمیدبن مسلم ( ازجمله کسانیکه درلشکر
عمرسعد بود و پاره ای از وقایع عاشورا را از او نقل کرده‌اند) می‌گوید:
قسم به آن خدایی که جز او پروردگاری نیست، دیدم که عبدالله حصین آنقدر آب
می‌نوشید که شکمش بالا می‌آمد و بعد همه آبی را که نوشیده بود بالا
می‌آورد!  باز فریاد می‌زد: تشنه‌ام! آب…! و هیچ وقت سیراب نمی‌شد تا
این‌که بالاخره به همین وضع هلاک شد. (ارشاد شیخ مفید، ج۲،ص۸۶ و همچنین
رجوع کنید به قصه کربلا، علی نظری منفرد، صص ۲۳۰-۲۳۱)

امام حسین(ع) سپاه دشمن را چنین نفرین کرد:

بار خدایا! باران آسمان را از اینان دریغ کن، و بر
ایشان تنگی و قحطی( همچون سالهای قحطی یوسف در مصر) پدید آور و آن غلام
ثقفی(حجاج بن یوسف) را بر ایشان بگمار تا جام زهر به ایشان بچشاند. زیرا
آنها به ما دروغ گفتند و ما را خوار ساختند و خداوند( به توسط آن غلام)
انتقام من و اصحاب و اهل بیت و شیعیان مرا از اینان بگیرد.
منبع : شفقنا