شباهت فراوان امام حسین با یکی از پیامبران یهود‎

ادیان نیوز: حضرت سیدالشهدا(ع) و یحیی بن زکریا(ع) از جهات گوناگون، مشابه یکدیگرند. اصل این تشابه البته در حدیثی از امام صادق(ع) که شیخ عباس قمی آن را در همین کتاب منتهی الآمال، نقل فرموده، مذکور است. (محدث قمی، منتهی الآمال، ج ۲، ص ۱۰۱۹). محدث قمی پس از این حدیث فَإِنَّهُ (الحسین)، سَیِّدُ الشُّهَداءِ، وسَیِّدُ شَبابِ أهلِ الجَنَّهِ، وشَبیهُ یَحیَى بنِ زَکَرِیّا.(ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۴۸۶، حمیری، قرب الإسناد، ص ۹۹)،هشت وجه را برای این مشابهت احصاء و شمارش، کرده است. و با روایات متعدد از امام سجاد(ع) نقل است که پدر بزرگوارش در مسیر کربلا در هر منزلی از یحیی بن زکریا یاد می کرد: فَما نَزَلَ مَنزِلًا ولَا ارتَحَلَ مِنهُ، إلّاذَکَرَ یَحیَى بنَ زَکَرِیّا علیه السلام وقَتلَهُ. مِن هَوانِ الدُّنیا عَلَى اللَّهِ أنَّ رَأسَ یَحیَى بنِ زَکَرِیّا اهدِیَ إلى‏ بَغِیٍّ مِن بَغایا بَنی إسرائیل. (شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۱۳۲).‏ ایشان در هیچ منزلى فرود نیامد و از آن جا بر نخاست، جز آن که از یحیى بن زکریّا علیه السلام و شهادت او، یاد کرد. از پستی این جهان همین بس که سر یحیی را برای زن زناکاری از بنی اسرائیل هدیه بردند. 

و از جمله شباهات آن دو بزرگوار در این است که همنامی برای ایشان پیش از تسمیه آنها نبوده است و اینکه مدت حمل مادرانِ هر دو بزرگوار شش ماه بوده است (مجلسی، بحار الأنوار، ج ۴۴، ص ۲۰۱)، و هر دو را زناکاران کشته اند، و آسمان بر هر دو خون گریسته است (و نیز نگا. تفاسیر قرآن ذیل دخان/ ۲۹)، و سر مبارک هر دو را برای زناکاران و زنازادگان به پیش کش برده اند، و آن سرها تکلم کرده اند و سخن گفتند. و خداوند منتقم برای این هر دو شهید انتقام سختی از قاتلان گرفته است.

 

بنا بر تصریح امام صادق، حضرت یحیی و امام حسین، در جهات گوناگون، به یکدیگر، شباهت داشتند. ابن قولویه در کتاب شریف کامل الزیارات، از قول امام صادق، چنین نقل می کند:

فَإِنَّهُ (الحسین)، سَیِّدُ الشُّهَداءِ، وسَیِّدُ شَبابِ أهلِ الجَنَّهِ، وشَبیهُ یَحیَى بنِ زَکَرِیّا. (ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۴۸۶)

امام حسین، سَرور شهیدان، سَرور جوانان بهشتى و همسان با یحیى بن زکریّا است‏.

کما اینکه، جابر بن عبد الله انصاری، صحابی بزرگ پیامبر اسلام، نیز در زیارت خویش از قبر امام حسین، به شباهت امام حسین با حضرت یحیی، اشاره می کند:

فَطِبتَ حَیّاً وطِبتَ مَیِّتاً، غَیرَ أنَّ قُلوبَ المُؤمِنینَ غَیرُ طَیِّبَهٍ لِفِراقِکَ، ولا شاکَّهٍ فِی الخِیَرَهِ لَکَ، فَعَلَیکَ سَلامُ اللَّهِ ورِضوانُهُ، وأشهَدُ أنَّکَ مَضَیتَ عَلى‏ ما مَضى‏ عَلَیهِ أخوکَ یَحیَى بنُ زَکَرِیّا. (خوارزمی، مقتل الحسین، ج ۲، ص ۱۶۷)

پاک زیستى و پاک رفتى؛ امّا دل‏هاى مؤمنان، در فراق تو خوش نیست، بى آن که در این، تردیدى رود که همه اینها به خیرِ تو بود. سلام و رضوان خدا بر تو باد! و گواهى می‏دهم که تو بر همان روشى رفتى که برادرت یحیى بن زکریّا رفت.

و از همه مهمتر، سال ها قبل از شهادت امام حسین، وجود مبارک پیامبر، خبر از شباهت قتل و شهادت امام حسین در امت اسلام با حضرت یحیی در دین مسیحیت را فرموده بودند و پیشگویی کرده بودند. در کتاب تفسیر البرهان ذیل آیه ۸۴ در سوره بقره، از قول پیامبر چنین نقل شده است:

أَ فَلَا أُنَبِّئُکُم‏ بِمَنْ یُضَاهِیهِمْ مِنْ یَهُودِ هَذِهِ الْأُمَّهِ قَالُوا: بَلَى یَا رَسُولَ اللَّهِ. قَوْمٌ مِنْ أُمَّتِی یَنْتَحِلُونَ بِأَنَّهُمْ مِنْ أَهْلِ مِلَّتِی، یَقْتُلُونَ أَفَاضِلَ ذُرِّیَّتِی وَ أَطَایِبَ أُرُومَتِی، وَ یُبَدِّلُونَ شَرِیعَتِی وَ سُنَّتِی، وَ یَقْتُلُونَ وَلَدَیَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ کَمَا قَتَلَ أَسْلَافُ هَؤُلَاءِ الْیَهُودِ زَکَرِیَّا وَ یَحْیَى. أَلَا وَ إِنَّ اللَّهَ یَلْعَنُهُمْ کَمَا لَعَنَهُمْ. وَ یَبْعَثُ عَلَى بَقَایَا ذَرَارِیِّهِم ْقَبْلَ یَوْمِ الْقِیَامَهِ هَادِیاً مَهْدِیّاً مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ الْمَظْلُومِ، یُحَرِّفُهُمْ بِسُیُوفِ أَوْلِیَائِهِ‏ إِلَى نَارِ جَهَنَّمَ. (بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۱۶۸)

البرهان فی تفسیر القرآن: پیامبر(ص) فرمود: یهود، عهد خدا را نقض و رسولان او را تکذیب کردند و اولیاى الهى را کشتند. آیا به شما خبر بدهم به مشابه آنان از یهود این امت؟ گفتند: بله یا رسول‏الله! حضرت رسول صلى الله علیه و آله فرمود: «قومى از امت من، که خود را از اهل ملت من میدانند، افاضل ذریه مرا می‏کشند، شریعت و سنت مرا عوض میکنند، فرزندانم حسن و حسین را میکشند، همان‏گونه که یهود، زکریا و یحیى را کشتند. آگاه باشید، خداوند این جماعت را لعن میکند همانطور که در قرآن نیز لعن را ذکر کرده است. و قبل از قیامت، مهدی امت اسلام از نسل حسین مظلوم، آنان و اولیاء شان را به جهنم خواهد فرستاد.»

اکنون، بعد از اثبات شباهت امام حسین و حضرت یحیی در قول پیامبر و امامان معصوم، به برخی از شباهت ذکر شده در منابع حدیثی و تاریخی اهل سنت و شیعه، اشاره خواهد شد:

 

از جمله شباهات آن دو بزرگوار در این است که همنامی برای ایشان پیش از تسمیه آنها نبوده است و نامگذاری هر دو بزرگوار، توسط خدواند، بیان شده است.  (در خصوص نام حسین به روایات شیعه، و در خصوص نام یحیی به قرآن کریم سوره مریم/ ۷  سوره دخان/ ۲۹ و انجیل لوقا ۱/ ۶۱).

در آیه ۷ سوره مبارکه مریم، تولد یحیی به زکریا بشارت داده شده است: یَا زَکَرِیَّا إِنَّا نُبَشِّرُکَ بِغُلَامٍ اسْمُهُ یَحْیَى لَمْ نَجْعَل لَّهُ مِن قَبْلُ سَمِیًّا؛ اى زکریا ما تو را به پسرى که نامش یحیى است مژده می‏دهیم که قبلا همنامى براى او قرار نداده‏ایم. در تفسیر مجمع البیان، ذیل این آیه از امام صادق(ع)، در وجه شباهت امام حسین و حضرت یحیی، چنین نقل شده است:

فی قَولِهِ تَعالى‏: «یزَکَرِیَّا إِنَّا نُبَشّرُکَ بِغُلمٍ اسْمُهُ یَحْیَى‏ لَمْ نَجْعَل لَّهُ مِن قَبْلُ سَمِیًّا»-: وکَذلِکَ الحُسَینُ علیه السلام لَم یَکُن لَهُ مِن قَبلُ سَمِیٌّ، ولَم تَبکِ السَّماءُ إلّاعَلَیهِما أربَعینَ صَباحاً. قیلَ لَهُ: وما کانَ بُکاؤُها؟ قالَ: کانَت [أیِ الشَّمسُ‏] تَطلُعُ حَمراءَ، وتَغیبُ حَمراءَ، وکانَ قاتِلُ یَحیى‏ علیه السلام وَلَدَ زِناً وقاتِلُ الحُسَینِ علیه السلام وَلَدَ زِناً (طبرسی، مجمع البیان، ج ۶ ، ص ۷۷۹)

امام صادق(ع) در باره این سخن خداى متعال: «اى زکریّا! ما تو را به [تولّد] پسرى بشارت می‏دهیم که نامش یحیى است و تا کنون، همنامى نداشته است»، فرمود: «حسین علیه السلام نیز همین گونه بوده که پیش از خود، همنامى نداشته است و آسمان، جز بر این دو- که [براى هر کدام‏] چهل روز گریست-، بر کسى گریه نکرده است». گفته شد: گریه آسمان چیست؟ فرمود: «خورشید، سرخِ سرخ طلوع میکرد و سرخِ سرخ نیز غروب میکرد. هم قاتل یحیى علیه السلام، زنازاده بود و هم قاتل حسین علیه السلام».

و نیز در کتاب کامل الزیارات، در ذیل آیه ۲۹ سوره مبارکه دخان، چنین نقل شده است:

فی قَولِهِ تَعالى‏: «فَمَا بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ وَ مَا کَانُواْ مُنظَرِینَ»-: لَم تَبکِ السَّماءُ عَلى‏ أحَدٍ مِنذُ قُتِلَ یَحیَى بنُ زَکَرِیّا علیه السلام، حَتّى‏ قُتِلَ الحُسَینُ علیه السلام، فَبَکَت عَلَیهِ. (ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۱۸۲)

به نقل از محمّد بن على حلبى، از امام صادق علیه السلام، در باره آیه: «آسمان و زمین بر آنها گریه نکردند و بِدانها مهلت داده نشد» : از هنگامى که یحیى بن زکریّا علیه السلام کشته شد، آسمان بر کسى گریه نکرد، تا آن که حسین علیه السلام کشته شد و آسمان بر او گریست‏.

در تفسیر المیزان، نیز نقل شده است که: هر دوی آنها پیش از خود همنامی نداشته‌اند، سر مبارک هر دو به خاطر دفاع از دین الهی، از تن جدا شد، قاتلان آن دو بزرگوار، حرام‌زاده بودند و پس از کشته شدن آنها آسمان تا ۴۰ روز در هنگام طلوع و غروب سرخ بوده است. (طباطبایی، تفسیر المیزان، ج ۱۴، ص۲۶)

 

از دیگر شباهت ها، سر حضرت یحیی(ع) را برای زنا زاده‌ای از بنی‌اسرائیل هدیه بردند و سر حضرت سید‌الشهدا(ع) را برای ابن‌زیاد و یزید. امام سجاد(ع) در این باره می‌فرماید: ما همراه امام حسین‌(ع) به سوی کربلا بیرون آمدیم، امام، در هر مکانی وارد می‌شدند و یا از آن کوچ می‌کردند، یادی از حضرت یحیی(ع) و قتل او می‌نمودند و می‌فرمودند: فَما نَزَلَ مَنزِلًا ولَا ارتَحَلَ مِنهُ، إلّا ذَکَرَ یَحیَى بنَ زَکَرِیّا علیه السلام وقَتلَهُ. مِن هَوانِ الدُّنیا عَلَى اللَّهِ أنَّ رَأسَ یَحیَى بنِ زَکَرِیّا اهدِیَ إلى‏ بَغِیٍّ مِن بَغایا بَنی إسرائیل. (شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۱۳۲). در بی‌ارزشی دنیا نزد خدا همین بس که سر یحیی بن زکریا را به عنوان هدیه به سوی فرد بی‌عفتی از بی‌عفت‌های بنی‌اسرائیل بردند.

 

از جمله دیگر شباهت ها، قاتلین امام حسین و حضرت یحیی، هر دو از راه حرام و زنا، متولد شده بودند و خبث ولادت و خبث طینت، در وجود آنها، بوده است. امام صادق(ع)، در کتاب کامل الزیارات، به این مساله، اشاره می فرمایند:

سَمِعتُ أباعَبدِ اللَّهِ علیه السلام یَقولُ: کانَ الَّذی قَتَلَ الحُسَینَ بنَ عَلِیٍّ وَلَدَ زِناً، وَالَّذی قَتَلَ یَحیَى بنَ زَکَرِیّا وَلَدَ زِناً. (ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۷۸)

(راوی نقل می کند): شنیدم که امام صادق علیه السلام می‏فرماید: «آن که حسین بن على علیه السلام را کشت، زنازاده بود و نیز آن که یحیى بن زکریّا علیه السلام را کشت، زنازاده بود».

 

شیخ صدوق از پیامبر خدا(ص) روایت کرده است که فرمود:

إنَّ فِى النّارِ مَنزِلَهً لَم یَکُن یَستَحِقُّها أحَدٌ مِنَ النّاسِ إلّا بِقَتلِ الحُسَینِ بنِ عَلِىٍّ وَ یَحیَى بنِ زَکَرِیّا. (شیخ صدوق، ثواب الأعمال، ص ۲۵۷) 

در جهنّم، جایگاهى است که بر هیچ کس روا نخواهد بود، جز با کشتن حسین بن علی و یحیى بن زکریا علیهما السلام.

 

از جمله دیگر شباهت ها، این است که سر مبارک امام حسین و حضرت یحیی، در تشت طلا و به عنوان هدیه، برای ظالمان، فرستاده شد . ابن شهرآشوب، در کتاب المناقب، به نقل از امام سجاد، داستان شهادت حضرت یحیی و شباهت آن با سر مبارک امام حسین را چنین، نقل می کند:

وفی حَدیثِ مُقاتِلٍ عَن زَینِ العابِدینَ علیه السلام عَن أبیهِ علیه السلام: إنَّ امرَأَهَ مَلِکِ بَنی إسرائیلَ کَبِرَت، وأرادَت أن تُزَوِّجَ بِنتَها مِنهُ لِلمَلِکِ، فَاستَشارَ المَلِکُ یَحیَى بنَ زَکَرِیّا علیه السلام فَنَهاهُ عَن ذلِکَ، فَعَرَفَتِ المَرأَهُ ذلِکَ، وزَیَّنَت بِنتَها وبَعَثَتها إلَى المَلِکِ، فَذَهَبَت ولَعَبَت بَینَ یَدَیهِ. فَقالَ لَهَا المَلِکُ: ما حاجَتُکِ؟ قالَت: رَأسُ یَحیَى بَنِ زَکَرِیّا. فَقالَ المَلِکُ: یا بُنَیَّهُ، حاجَهٌ غَیرُ هذِهِ! قالَت: ما اریدُ غَیرَهُ. وکانَ المَلِکُ إذا کَذَبَ فیهِم عُزِلَ عَن مُلکِهِ، فَخُیِّرَ بَینَ مُلکِهِ وبَینَ قَتلِ یَحیى‏ علیه السلام، فَقَتَلَهُ، ثُمَّ بَعَثَ بِرَأسِهِ إلَیها فی طَشتٍ مِن ذَهَبٍ. (ابن شهرآشوب، المناقب، ج ۴، ص ۸۵)

در حدیث مُقاتل، از امام زین العابدین علیه السلام، از پدرش علیه السلام آمده است: «زن پادشاه بنى اسرائیل، پیر شد و خواست دخترش را به جاى خود، به ازدواج پادشاه در آورد. پادشاه با یحیى بن زکریّا علیه السلام رایزنى کرد و یحیى، او را از این کار، باز داشت. زن، این مطلب را فهمید. دخترش را آرایش کرد و نزد پادشاه فرستاد. او رفت و نزد شاه، بازى کرد. شاه به او گفت: چه نیاز دارى؟ گفت: سر یحیى فرزند زکریّا را. شاه گفت: فرزندم! چیزى جز این بخواه. گفت: جز این نمى‏خواهم. رسم آنان، چنین بود که شاه، اگر دروغ می‏گفت، از شاهى برکنار میشد. پس میان پادشاهى و کشتن یحیى علیه السلام، مخیّر شد. پس یحیى را کشت و سرش را در تَشتى از طلا براى او فرستاد.

سر مبارک امام حسین نیز، بر تشتی از طلا، در مجلس این زیاد، روبروی وی، قرار داده شد. شیخ صدوق در کتاب الامالی، چنین نقل می کند:

إنَّهُ لَمّا جی‏ءَ بِرَأسِ الحُسَینِ علیه السلام أمَرَ فَوُضِعَ بَینَ یَدَیهِ فی طَستٍ مِن ذَهَب‏ … . (شیخ صدوق، الامالی، ص ۲۲۹)

الامالی: هنگامى که سر حسین آورده شد، ابن زیاد، فرمان داد که آن را جلویش در تشتى از طلا گذاشتند

 

از دیگر وقایع حزن انگیز در واقعه شهادت امام حسین، شباهت بی احترامی به سر مبارک امام حسین، فرزند پیامبر با حضرت یحیی بن زکریا، می باشد. مولف کتاب صبح الاعشی، این واقعه را که در شهر دمشق و در سرزمین شام روی داده است، چنین نقل می کند: 

وعُلِّقَ رَأسُ الحُسَینِ علیه السلام [فی دِمَشقَ‏] عِندَ قَتلِهِ، فِی المَکانِ الَّذی عُلِّقَ عَلَیهِ رَأسُ یَحیَى بنِ زَکَرِیّا. (صبح الأعشى، ج ۴، ص ۹۷).

 پس از کشتن حسین علیه السلام، سرش را در دمشق آویختند؛ همان جایى که سر یحیى بن زکریّا را آویختند.

 

از جمله دیگر شباهت ها که بسیار اعجاب برانگیز و معجزه گونه است، سخن گفتن سر مبارک امام حسین(ع) بعد از شهادت و شباهت آن با تکلم سر حضرت یحیی، می باشد. حضرت یحیی، بعد از شهادت و جدا شدن سر مبارک ایشان، خطاب به طاغوت زمان خویش چنین سخن می گوید:

… فَأَتَوْا بِرَأْسِ یَحْیَى فِی طَشْتٍ وَ کَانَ الرَّأْسُ یُکَلِّمُهُ وَ یَقُولُ لَهُ یَا هَذَا اتَّقِ اللَّهَ لَا یَحِلُّ لَکَ هَذا … . (بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۵۳۱)

 سر مبارک حضرت یحیی را در تشتی، آوردند درحالیکه سر مبارک ایشان، خطاب به پادشاه، چنین سخن گفت: تقوای خدا پیشه کنید، این زن (دختر شما) بر شما، حلال نیست … .

سر مبارک امام حسین نیز بعد از شهادت در بالای نیزه، معجزه گونه، سخن می گفت و قرآن تلاوت می فرمود. در کتاب دلائل الإمامه ، چنین نقل شده است:

کُنتُ فیمَن حَمَلَ رَأسَ الحُسَینِ علیه السلام، فَسَمِعتُهُ یَقرَأُ سورَهَ الکَهفِ، فَجَعَلتُ أشُکُّ فی نَفسی وأنَا أسمَعُ نَغمَهَ أبی عَبدِ اللَّهِ علیه السلام. فَقالَ لی: یَا بنَ وکیدَهَ، أما عَلِمتَ أنّا مَعشَرَ الأَئِمَّهِ أحیاءٌ عِندَ رَبِّنا نُرزَقُ؟! قالَ: فَقُلتُ فی نَفسی: أسرِقُ رَأسَهُ، فَنادى‏: یَا بنَ وکیدَهَ، لَیسَ لَکَ إلى‏ ذاکَ سَبیلٌ، سَفکُهُم دَمی أعظَمُ عِندَ اللَّهِ مِن تَسییرِهِم رَأسی، فَذَرهُم «فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ إِذِ الْأَغْلالُ فِی أَعْناقِهِمْ وَ السَّلاسِلُ یُسْحَبُونَ. (طبری، دلائل الإمامه، ص ۱۸۸)

 به نقل از حارث بن وَکیده: من در میان کسانى بودم که سرِ حسین علیه السلام را مى‏بردند و شنیدم که آن سر، سوره کهف را میخوانَد و من با آن که صداى ابا عبد اللَّه الحسین علیه السلام را می‏شنیدم، در درونم [به ایشان‏] شک میکردم. [سر] به من گفت: «اى پسر وَکیده! آیا ندانستى که ما امامان، زنده هستیم و نزد خدایمان روزى می‏خوریم؟!». با خود گفتم: سر را می‏دزدم. ندا داد: «اى پسر وَکیده! تو به این کار، راهى ندارى (موفّق نمىیشوى) و گناه ریختن خون من، نزد خدا، از چرخاندن سرم بزرگ‏تر است. آنان را وا بگذار. «به زودى، آن گاه که غل و زنجیر در گردن، به روىْ کشیده شوند، خواهند دانست!»

 

از دیگر شباهت های فراوان امام حسین و حضرت یحیی، این است که آسمان در شهادت هر دو بزرگوار، گریست و در حالیکه سابقه نداشته است. ابن قولویه در کتاب شریف کامل الزیارات، این واقعه را در چندین روایت، به نقل از امام صادق، چنین نقل می کند:

إنَّ الحُسَینَ علیه السلام بَکى‏ لِقَتلِهِ السَّماءُ وَالأَرضُ وَاحمَرَّتا، ولَم تَبکِیا عَلى‏ أحَدٍ قَطُّ، إلّا عَلى‏ یَحیَى بنِ زَکَرِیّا وَالحُسَینِ بنِ عَلِیٍّ علیهما السلام (ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۱۸۱)

به نقل از ابو بصیر، از امام صادق علیه السلام: آسمان و زمین، بر شهادت حسین علیه السلام گریستند و سرخ شدند. این دو، بر کس دیگرى جز یحیى بن زکریّا و حسین بن على علیه السلام، نگریسته‏اند.

احمَرَّتِ السَّماءُ حینَ قُتِلَ الحُسَینُ علیه السلام سَنَهً، و یَحیَى بنِ زَکَرِیّا علیه السلام، وحُمرَتُها بُکاؤُها. (ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۱۸۲)

به نقل از داوود بن فَرقَد، از امام صادق علیه السلام: هنگامى که حسین علیه السلام شهید شد و نیز در شهادت یحیى بن زکریّا علیه السلام، آسمان تا یک سال، سرخ شد. سرخ شدن آسمان، گریستن آن است‏.

همچنین در منابع اهل سنت، به این واقعه اشاره شده است. ابن عساکر در کتاب تاریخ دمشق، چنین نقل می کند:

لَم تَبکِ السَّماءُ عَلى‏ أحَدٍ بَعدَ یَحیَى بنِ زَکَرِیّا إلَّا الحُسَینِ بنِ عَلِیٍّ. (ابن عساکر، تاریخ دمشق، ج ۱۴، ص ۲۲۵)

 آسمان پس از یحیى بن زکریّا علیه السلام، بر کسى جز حسین بن على علیه السلام نَگِریست.

 

این شباهت در بیان و سخن پیامبر از قول ابن عباس در کتاب اعلام الوری، نقل شده است، که خداوند وعده حتمی داده است که قطعا، انتقام خون دو مظلوم عالم، حضرت یحیی و امام حسین را از ظالمان، خواهد ستادند و آنها را به جزای اعمالشان، خواهد رساند. 

وَ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ عَنِ النَّبِیِّ ص قَالَ: قَالَ جَبْرَئِیلُ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ جَلَالُهُ قَتَلَ بِدَمِ یَحْیَى بْنِ زَکَرِیَّا سَبْعِینَ أَلْفاً وَ هُوَ قَاتِلٌ بِدَمِ ابْنِکَ الْحُسَیْنِ سَبْعِینَ أَلْفاً وَ سَبْعِینَ أَلْفا. (طبرسی، اعلام الوری، ص ۱۱۹)

 ابن عباس از پیامبر، روایت کرده که جبرئیل گفت: خداوند براى خون یحیى بن زکریا، هفتاد هزار نفر از ظالمان را به هلاکت رسانید، و براى خون حسین، نیز هفتاد هفتاد هزار نفر از ظالمان و راضیان به ظلم به آل محمد را به سزای اعمال خود می رساند.

 

حضرت یحیی را قوم خویش (یهودیان) به قتل رساندند. امام حسین را نیز، طبق حدیث پیامبر: أَ فَلَا أُنَبِّئُکُم‏ بِمَنْ یُضَاهِیهِمْ مِنْ یَهُودِ هَذِهِ الْأُمَّه، (مجلسی، بحارالانوار ج ۴۴، ص ۳۰۴)، یهودیان امت اسلام (بنی امیه)، به شهادت رساندند. و خدواند، توسط منجی امت اسلام، مهدی موعود، یهودیان امت اسلام و امت حضرت یحیی را به سزای اعمال خود، خواهد رسانید.

علاوه بر احادیث ذیل دو آیه قرآن که در شباهت حضرت یحیی و امام حسین، سخن به میان آمده است، درباره امام حسین(ع) نیز در حدیث آمده است که جبرئیل بر پیامبر (ص) نازل شد و عرض کرد: إنَّ الله یَقرِءُ علیکَ السلامَ وَ یُبَشِّرکَ بِمَولودٍ یولَدُ من فاطمَهَ تقتُلُهُ أُمتُکَ من بَعدِک. (کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۴۶۴). همانا خداوند به تو سلام می‌رساند و به مولودی که از حضرت فاطمه(س) به دنیا می‌آید بشارت می‌دهد و بعد از تو گروهی از پیروانت او را به شهادت می‌رسانند.

کما اینکه، سال ها قبل از شهادت امام حسین، وجود مبارک پیامبر، خبر از شباهت قتل و شهادت امام حسین در امت اسلام با حضرت یحیی در دین مسیحیت را فرموده بودند و پیشگویی کرده بودند. در کتاب تفسیر البرهان، ذیل آیه ۸۴ در سوره بقرۀ، از قول پیامبر چنین نقل شده است:

أَ فَلَا أُنَبِّئُکُم‏ بِمَنْ یُضَاهِیهِمْ مِنْ یَهُودِ هَذِهِ الْأُمَّهِ قَالُوا: بَلَى یَا رَسُولَ اللَّهِ. قَوْمٌ مِنْ أُمَّتِی یَنْتَحِلُونَ بِأَنَّهُمْ مِنْ أَهْلِ مِلَّتِی، یَقْتُلُونَ أَفَاضِلَ ذُرِّیَّتِی وَ أَطَایِبَ أُرُومَتِی، وَ یُبَدِّلُونَ شَرِیعَتِی وَ سُنَّتِی، وَ یَقْتُلُونَ وَلَدَیَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ کَمَا قَتَلَ أَسْلَافُ هَؤُلَاءِ الْیَهُودِ زَکَرِیَّا وَ یَحْیَى. أَلَا وَ إِنَّ اللَّهَ یَلْعَنُهُمْ کَمَا لَعَنَهُمْ. (بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۱۶۸)

 پیامبر(ص) فرمود: یهود، عهد خدا را نقض و رسولان او را تکذیب کردند و اولیاى الهى را کشتند. آیا به شما خبر بدهم به مشابه آنان از یهود این امت؟ گفتند: بله یا رسول‏ الله! حضرت رسول صلى الله علیه و آله فرمود: «قومى از امت من، که خود را از اهل ملت من می‏دانند، افاضل ذریه مرا می‏کشند، شریعت و سنت مرا عوض میکنند، فرزندانم حسن و حسین را میکشند، همان‏گونه که یهود، زکریا و یحیى را کشتند. آگاه باشید، خداوند این جماعت را لعن می کند همانطور که در قرآن نیز لعن را ذکر کرده است.

در ادامه، پیامبر، به انتقام خون امام حسین، توسط آخرین ذخیره الهی، مهدی موعود و منجی امت اسلام، اشاره و سرانجام تمام ظالمان به حق آل محمد را جهنم سوزان، معرفی می نماید:

وَ یَبْعَثُ عَلَى بَقَایَا ذَرَارِیِّهِم ْقَبْلَ یَوْمِ الْقِیَامَهِ هَادِیاً مَهْدِیّاً مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ الْمَظْلُومِ، یُحَرِّفُهُمْ بِسُیُوفِ أَوْلِیَائِهِ‏ إِلَى نَارِ جَهَنَّمَ. (بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۱۶۸)

و قبل از قیامت، مهدی امت اسلام از نسل حسین مظلوم، آنان و اولیاء شان را به جهنم خواهد فرستاد. / مصطفی امیری

منبع: حوزه