آیا هالیوود، تریبون تفکر ماسونی است؟

متاسفانه ایران قبل از انقلاب به دلیل
انحطاط  فکری  سیاسیون و جدایی خود خواسته روحانیون از نظام حکومت سبب شکاف
بین هنرمند و مردم شد. هنرمند زبان مردم را نمی فهمید از حکومت ناراضی
بود. برای همین در کافه ها و مجلس های شبانه می نشست و دل به کافکا و نیچه و
… می داد و می خواست با مدل مو و لباس و تقلید زبان ادبیات اروپا، برای
مردم ایران نسخه رهایی بپیچد.

 

اینگونه شد که مردم هم زبان هنرمند به اصطلاح روشنفکر را درک نمی کردند و
برای آنکه به هر حال کالای فرهنگی شان را به دست بیاورند به سمت رمانهای
زرد مبتذلی رفتند که وجه وقیحانه ترش را در سینما می دیدند.

 

در همین زمان قیام امام خمینی (ره) سبب زلزله ای شد که همه ارکان این نوع
جهان یاس آلود را به هم ریخت و نه یک انقلاب در ساختار حکومتی یک کشور که
انقلابی جهانی بود.

 

این انقلاب چنان ریشه دار بود که اثراتش را در همه کشورهای دنیا شاهدیم.
هنر بعد از انقلاب هم از این اتفاق بی بهره نبود حالا هنرمند دریافته که
هنر این مملکت  چنانکه رهبرش تاکید می کند “عبارت است ار دمیدن روح تعهد در
آدمی. باید متعهدانه باشد از ذات انسان بگوید و او را در سایه رهبر دینی
به سوی همان ذات ببرد. تقابل همه دنیا با ایران که به تنهایی مناسبات سیاسی
دنیا را به هم ریخته هنرمند را برای مدتی به حال شوک فرو برده است. اما
آرامش قلبی امام خمینی (ره) و جهت دهی فکری ایشان هنرمند را وا داشت تا
کاری کند. اینبار هنرمند درونمایه اثرش را از غرب و شرق نمی گرفت او با
اتکای به داشته های مغفول مانده اش شروع به آفرینش کرد تا مبلغ آرمانهای
این نظام فکری باشد.

 

این نظام فکری دیگر زاییده موهومات یک انسان نبود یلکه تفسیر درست یک رهبر دینی از دین بود.

 

هشدار حکیمانه امام خمینی (ره) به گورباچوف و پیش بینی اش از سقوط کمونیست
نفوذ این شخصیت را در ذهن مردم جهان قوت بخشید. حالا دیگر آمریکا و البته
رژیم صهیونستی دریافته بودند که این نظام را به سادگی نمی شود از بین برد
چرا که ساختار سیاسی آن ساختاری دینی است.

 

آمریکا در ادامه مبارزه اش سینما را در اولویت خود قرار داد تا از این
طریق بتواند زخمی بزند. هالیوود به عنوان تریبون تفکر ماسونی باعث از بین
رفتن سینما در بسیاری از کشورها شده به طوری که اغلب کشورها وارد کننده
فیلم از آمریکا هستند اما در ایران هنوز راه به جایی نبرده است.

 

همچنان که سینما در هالیوود توانسته در ترویج و ثبت افکار استعمارگرایانه
اش موفق باشد؛ سینمای ایران هم توانسته هر چند که قصور و کم کاری کرده است؛
اما باز قدرت دارد که برعلیه این نظام فکری بلند شود. شاید در ابتدا با
توجه به پیشرفت های فنی هالیوود و تخصیص هزینه های هنگفتی که در تولید می
کنند؛ اداعی کاذبی باشد اما شدنی است.

 

مگر نه اینکه انقلاب مردی در آستانه ۶۰ سالگی بر علیه شاهی که همه دنیا را
داشت محقق شد چرا سینمای ما نتواند اگر از همان مشرب سرچشمه بگیرد.