چگونه می توانیم به خدا برسیم?

به گزارش ادیان نیوز، حضرت آیت الله جوادی آملی در شرح روایتی از امام حسن عسکری به راههای وصول به حق از نگاه آن حضرت پرداختند.

معظم له حسن وصول به خدا و نِیل به مقام قُرب الهی را یک راه طولانی دانسته و بیان داشتند:

بیان نورانی امام عسکری(سلام الله علیه) این است که:«إنّ الوصول الی الله سفرٌ لا یُدرک الاّ بالامتطاء اللیل»؛ وصول به خدا و نِیل به مقام قُرب الهی یک راه طولانی است و پیمودن این راه طولانی مرکب می‌ خواهد و بهترین و راهوارترین مرکب این سفر، نماز شب است.

سفر با مرکب، قابل طی است و بدون وسیلۀ نقلیه، آدم سفر طولانی را چطور طی کند؟؛ فرمود این راه، راه طولانی است این سفر، سفر طولانی است «إنّ الوصول الی الله سفرٌ» که این بدون مرکب نمی ‌شود؛ مرکبش هم نماز شب است. نماز شب یک مرکب خوبی است؛ سوار این مرکب شوید و بروید. اگر می ‌خواهید عزیز و گرامی شوید باید از خیلی از چیزها صرف ‌نظر کنید.

ایشان جریان شب زنده ‌داری را در حقیقت آموزش و پرورش روز قلمداد کرده و خاطر نشان کردند:

جریان شب زنده ‌داری در حقیقت آموزش و پرورش روز است؛ برای اینکه وقتی ما شب برخاستیم و حداقل چهل نفر را دعا کردیم، روز هم حداقل به فکر حلّ مشکلات چهل نفر هستیم، اگر کسی شب برخیزد و از خدای سبحان حل مشکلات چهل نفر را طلب کند، یقیناً روز به فکر آن چهل نفر هم است، چنین انسانی نه بیراهه می ‌رود نه راه کسی را می ‌بندد، آن وقت این نظام می ‌شود نظام ولایی، می ‌شود نظام قرآن و عترت و منشأ برکت.

این حکیم متأله، لذّت از زندگی در پرتو نیایش سحرگاهی را با اشاره به کلمه ی”مطیّه” در جملۀ امام عسکری(علیه السلام) میسّر دانسته و ابراز داشتند:

بیان نورانی امام حسن عسکری(سلام الله علیه) این است که «الوصول الی الله عزّوجل سفرٌ لا یُدرَک الاّ بامتطاء اللیل»؛ مَطیّه یعنی مرکب راهوار. انسان وقتی سحر برمی ‌خیزد و با خدایش گفتگو می‌ کند و خودش را به او می ‌سپارد به برکت او از لغزش ها مصون می‌ ماند. کسانی که این راه را طی می ‌کنند به قدری از زندگی لذّت می ‌برند که هیچ کسی به اندازه آنها لذّت نمی ‌برد.

صاحب تفسیر تسنیم، اعطای شامّه ای قوی و دوری از آلودگی های مادی را به سبب اهتمام به نماز شب مورد توجه قرار داده و با نقل نمونه ای گفتند:

اگر آدم بینی ‌اش بسته باشد وقتی یک سلسله غذاهای به حسب ظاهر شیرین را می ‌بیند طمع می ‌کند اما وقتی شامّه ‌اش باز باشد و بوی بد اینها را استشمام کند، اصلاً رغبت ندارد و خودش را به زحمت نمی ‌اندازد. این باز بودن شامّه، باز بودن بینی، باز بودن باصره، باز بودن سامعه همین است.

در قرآن کریم فرمود؛ یک عده چشمشان بسته است «أَعْیُنُهُمْ فِی غِطَاءٍ عَن ذِکْرِی» اگر کسی بوی غذای خوبی به مشامش برسد اما چشمش بسته باشد نداند که این آلوده است و نبیند آلوده است در نتیجه هوس می ‌کند. لذا این نماز شب آدم را سمیع می‌ کند، آدم را بصیر می‌ کند، شامّه باز به آدم می ‌دهد؛ حالا آن مراحل عالی ‌اش مخصوص انبیا و اولیاست اما مراحل ابتدایی که مشکل ما حل می ‌شود به ما می ‌رسد.

وجود مبارک یعقوب(سلام الله علیه) به فاصله هشتاد فرسخ با جملۀ اسمیه، با تأکید «إنّ» فرمود: من بوی یوسف را می ‌شنوم «إِنِّی لَأَجِدُ رِیحَ یُوسُفَ لَوْلاَ أَن تُفَنِّدُونِ» ما حالا فاصلۀ هشتاد فرسخ لازم نیست همین هشت سانتی که بالأخره بفهمیم این آقا که این زیرمیزی را به ما داده این بدبوست این را که می ‌توانیم بفهمیم این رانت خواری، این رشوه‌ خواری این بدبوست.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی جوادی آملی بر گرفته از درس اخلاق معظم له.