مدعیان مهدویت، قادیانی

به گزارش ادیان نیوز،«میرزا غلام احمد قادیانی» بنیانگذار فرقه‌ی «احمدیّه» یا «قادیانیه» بود. او مردی روحانی، اهل قصبه‌ی قادیان از شهرستان گرداس پور پنجاب بود که در سن پنجاه‌سالگی با استفاده از توجیه و تفسیر بعض احادیث شیعه -که زمان ظهور مهدی (عج) را در قرن چهاردهم هجری پیش‌بینی کرده است- دعوی نمود که مهدی موعود و مظهر رجعت، مسیح است. سپس در روز چهارم مارس ۱۸۸۹ م ادعا کرد که وحی بر او نازل شده و پیامبر است. چون مردی عالم و زبان‌دان بود، جمعی از مردم قادیان به او گرویدند که پیروان این مذهب نوپا را «قادیانی» یا «میرزایی» یا «احمدی» نام نهادند.

غلام احمد در اثبات ادعای خود کتاب‌های چندی تألیف کرد که اهم آن‌ها: قصاید احمدیّه (المسیح الموعود و المهدی موعود)، مواهب الرحمن، حمامه البشری إلی اهل مکه و صلحاء ام‌القری است. به‌علاوه یک مجله ماهیانه، به زبان انگلیسی از سال ۱۹۰۲ م در قادیان منتشر نمود که ارگان رسمی قادیان‌هاست و هنوز هم مرتباً انتشار می‌یابد. عقاید غلام احمد، کلاً مبتنی بر اصول اسلام و تشیع بود. فقط در سه اصل با سایر مسلمانان اختلاف داشت: جهاد، مسیح و مهدی.

او درباره‌ی مسیح معتقد است پس‌ازآنکه به صلیب کشیده شد نمرد، بلکه او را به هندوستان و ایالت کشمیر بردند و در آنجا به تبلیغ  کیش خود مشغول بود تا آنکه در صدوبیست سالگی درگذشت و در شهر «سرینگر» مدفون گشت.

درباره امام مهدی (عج) می‌گوید: او مظهر مسیح و محمد (صلی الله علیه و آله) و جلوه‌ای از کریشنا یکی از الهه‌های هندوان است و خود او همان مهدی موعود است که ظهور کرده است.

پس از فوت غلام احمد، میرزا احمد نورالدین به‌عنوان خلیفه اوّل او انتخاب گردید و بعد از او، میرزا بشیرالدین محمد احمد (پسر غلام احمد) با سمت خلیفه دوم به پیشوایی فرقه‌ی احمدیه برگزیده شد. بعد از مرگ نورالدین، بین فرقه‌ی احمدیه انشعاب پیدا شد.

گروهی به ریاست مولا محمدعلی عقیده پیدا کردند که غلام احمد، نبی یا مهدی یا مسیح نبوده، بلکه مبشر و مجدد اسلام بوده است.[۱]

این گروه، انجمنی به نام «انجمن اشاعت اسلامی احمدیه» تشکیل دادند و به اعضای انجمن لاهور و مجدّدی، معروف گشتند. لیکن اکثریت قادیانی‌ها به ریاست میرزا بشیر الدین، بر عقیده‌ی نبوّت و مهدویّت و مسیحیت غلام احمد، باقی ماندند. هر گروه، مساجدی در نقاط مختلف بناکرده، تبلیغات دامنه‌داری را دنبال می‌کنند.[۲]

پی‌نوشت:

[۱] . حسینی دشتی، مصطفی، معارف و معاریف، ج۱، قم: موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل‌البیت (ع)، ۱۳۸۵، ص ۶۰۷.

[۲] . مجتبی تونه‌ای، الفبای مهدویت، نشر قم: میراث ماندگار، ۱۳۸۹، ص ۵۵۲.

منبع: ادیان نت