آئین «ماراپو» در جزیرهٔ سومبای اندونزی
به گزارش ادیان
نیوز، سومبا جزیره‌ای است واقع در شرق اندونزی که پیروان آئین ماراپو در آن زندگی
می‌کنند. این منطقه یکی از فقیرترین جزایر مجمع‌الجزایر اندونزی است. آئین ماراپو
آمیزه‌ای است از پرستش نیاکان، ارواح طبیعت و یک خدای بینا و شنوا که نامش نباید
بر زبان آورده شود. در زبان انگلیسی از این خدا تنها می‌توان به‌عنوان «صاحب چشمان
و گوش‌های بزرگ‌تر که نباید نام او بر زبان جاری شود» یاد کرد. خدای سومبایی‌ها هر
کس که باشد، خدایی گران‌قیمت و پرهزینه است!
آنلاین آنسل
موس رنگا، راهنمای محلّی سومبا در گفت‌وگو با ایندیپندنت می‌گوید: به خاطر مراسم‌های
پرهزینه‌ای که در آیین ماراپو برای خاک‌سپاری اموات برگزار می‌شود، مردم جزیرهٔ
سومبا همیشه در قرض و بدهی به سر می‌برند. در اینجا مردم مقروض به دنیا می‌آیند.
اگر پدران یا پدربزرگان نتوانند از پس هزینهٔ تهیهٔ قبر امواتِ خانواده برآیند،
بدهی‌های مربوطه به فرزندان آنها منتقل می‌شود.
عجیب است که
در این منطقه ساختن خانه از مواد ارزان‌قیمت محلی بسیار پرهزینه‌تر است تا ساختن
خانه‌های مدرن سیمانی، چراکه مردمان این سرزمین معتقدند باید برای ساخت خانه‌های
سنّتی حیوانات بسیاری را قربانی کنند. مرکز روستاهای سومبا مختص زندگی اموات است و
لذا قیمت آن نیز بالاتر است.
برگزاری مراسم
خاک‌سپاری در سومبا هم برای طبقات پایین و هم برای خانواده‌های اشرافی و دربار هزینه‌هایی
کمرشکن دربردارد. سنگ‌قبرها تا هفتاد تن وزن دارند و ماه‌ها طول می‌کشد تا افراد
بتوانند آنها را از معادن سنگ تا محل قبر بکشند و هزینهٔ غذا و پذیرایی از این کارگران
نیز بر گردن خانوادهٔ متوفی است. البته با ابزارآلات مکانیکی نیز می‌توان کار حمل‌ونقل
سنگ‌ها را انجام داد، اما سومبایی‌ها معتقدند که همیشه روش‌های قدیمی بهترین روش
هستند. بسیاری از سومبایی‌ها این را وظیفهٔ مقدّسی برای خود می‌دانند که بزرگ‌ترین
قبری را که می‌توانند برای امواتشان بسازند.
ازآنجایی‌که
قبرها جزء لاینفکی از روستا هستند، اموات نیز در زندگی روزانهٔ روستا نقش دارند.
محافظت از قبرها امری مهم است، زیرا اشیاء قیمتی همراه اموات دفن می‌شوند و گاهی
سارقان به سراغ آنها می‌آیند.
معمولاً در
اطراف قبر اعضای خانوادهٔ سلطنتی قبر زیردستانشان قرار دارد. در قدیم گاهی
خدمتکارانِ پادشاهان زنده‌زنده به همراه او دفن می‌شدند تا پس از مرگ نیز در خدمت
او باشند.
البته با رواج
هرچه بیشتر مسیحیت در این جزیره، این رسم و رسوم کمرشکن نیز به‌تدریج در حال کمرنگ
شدن است.