مسیحیت در مواجهه با پدیده فرهنگی گردشگری (۱)

به گزارش ادیان نیوز، حمیده امیریزدانی؛ دانشجوی دکتری الهیات مسیحی، در بیست و دومین پست از پست‌های ارسالی خود با عنوان «یادداشت‌های چمدانی» به موضوع مواجهه مسیحیت با پدیده فرهنگی «گردشگری» پرداخت:

پس از ظهور و شکل گیری صنعت فراگیر گردشگری – اواخر قرن هجدهم- معدودی از مقامات کلیسایی به شدت با این پدیده مخالفت ورزیدند و نسبت به پیامدهای منفی آن هشدار دادند؛ برای نمونه، بیانیه ژان پل بیست و سوم در سال ۱۹۶۳ قابل توجه است.

وی موضع تندش را صریحاً اعلام کرد: «گردشگری بهانه ای است برای آزادی بی حدّ و مرز و نیز به هر شکل ممکن شانه خالی کردن از بار سنگین مسئولیت».

از نظر رابرت رانکی اسقف کلیسا، مردم در قرون وسطی به خاطر دینشان سفر میکردند، در حالی که اکثر افراد در دنیای معاصر از این جهت که گردشگری به خودی خود تبدیل به یک فرم از دین داریشان شده است، سفر می کنند.

متألهی به نام رنالد اگریدی هم از تهدیدهایی که گردشگری برای جوامع مسیحی به بار آورده خاطر نشان می کند: «از روزگاران کهن، میان گردشگری و روابط جنسی پیوند معناداری وجود داشته است. سفر به این منظور آسیبهای فراوانی را در منطقه میزبان وارد می کند».

نیز در سال طی نشست ۱۹-۲۲ مارس ۲۰۱۱مجمعی از بیست الهیدان در شاخه های کاتولیک و پروتستان از کشورهای اندونزی، هند، تایلند و تایوان تشکیل شد و پیام اصلی این نشست به چالش کشیدن این تفکر وهم آلود بود که “گردشگری به نفع همگان است”.

کلیسا در ابتدای امر همواره نسبت به پدیده های نوین موضعی خصمانه داشته است. گردشگری هم به مثابه یک پدیده فرهنگی نو، از این اصل متمایز نبوده است. اما موضع کلیسا در مواجهه با صنعت گردشگری صرفاً به این نگاه خلاصه نمی شود. دو نگاه دیگر – میانه و مثبت- هم در این زمینه قابل بررسی است که در یادداشت آتی به شرح آن خواهم پرداخت.

پ.ن. عکسهای ارسالی از کلیسای ساگرادافامیلیا- بارسلونا، سپاس فراوان از دوست تورلیدر بزرگوارم.