به گزارش ردنا (ادیان نیوز)؛ به نقل از RNS از داخل کلیسای اسقفی هولیرود – ایگلسیا سانتا کروز در منهتن صدایی نمیتوان شنید؛ زیرا نیازی به کلمات نیست: «ناشنوایان از محراب، شنوایان را هدایت میکنند».
موسیقی، موعظهها، دعاها و حتی اعترافات، بیشترین تجربیات مذهبی معمولی را شکل میدهند. با این وصف آیا ایمان برای ناشنوایان، در محیطی که تا این حد بر محور صدا میچرخد، شکوفا میشود؟
عبادتکنندگان ناشنوای حاشیه شمالی منهتن، میگویند: چیزی که ممکن است محدودیت تلقی شود، باعث تقویت احساس جمعی آنها شده و درک آنها از خدا و موهبت مقدس، سکوت را در جهانی پر سر و صدا بسط و توسعه داده است.
طی یکی از رسوم عبادی، یکشنبه، عبادت کنندگان ناشنوا و شنوا در کنار یکدیگر سرودهای مذهبی را با حرکات دست بجا آوردند و با شادی دستان خود را در هوا معلق کردند و معادل سرودها را ادا کردند.
لیدیا مارتینز، ۵۴ ساله، یکی از عبادت کنندگان ناشنوا درباره تجربهاش از کلیسای مخصوص شنوایان چنین میگوید: من به یاد میآورم که به کلیساهای دیگر رفتهام و در نیمکتها نشستهام و نمیدانستم چه میگویند؛ زیرا هیچ مترجمی برای ناشنوایان حضور نداشت؛ دنبال کردن مراسم عشای ربانی فقط با خواندن واقعاً سخت بود.
وی پس از بازدید از کلیساهای متعدد، سال گذشته وارد هولیرود شد.
هولیرود همچنین به داشتن کلیسایی برای مهاجران و که کاملا دو زبانهاند- انگلیسی و اسپانیایی- افتخار میکند.
باریوس اهل پورتوریکو میگوید: «ما این کلیسا را احیا کردیم زیرا میخواستیم این کلیسا حامی مردم باشد؛ باید راههایی را برای ایجاد تغییر پیدا کنیم تا کلیسا همچنان با مردم مرتبط باشد».
پیشرفت تکنولوژی، از جمله برنامههای ارسال پیام کوتاه و مکالمه، به کمک به ناشنوایان در سراسر جهان آمده است اما، دیلی مارتینز معتقد است وجود کلیسایی مانند هولیرود که هم برای ناشنوایان و هم شنوایان باشد، بسیار مهم است.
پایان پیام/ ز
مترجم: زهرا زنگنه