پیوند تنگاتنگ دین و گردشگرى
شمارى از محققان معتقدند که گردشگرى در اساس خود، پدیده اى دینى است. براى نمونه به باور مکانل گردشگر همان «زائر روزگار مدرن» است که در جستجوى امرى متعالى و فرامعمول به سیر و سیاحت مى‌پردازد.
به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، حمیده امیریزدانی؛ دکترای مطالعات تطبیقی ادیان و کارشناس مدیریت جهانگردی، در پنجاه و یکمین شماره از سلسله یادداشت‌هایش با نام «یادداشت چمدانی» چنین نوشت:
شمارى از محققان معتقدند که گردشگرى در اساس خود، پدیده اى دینى است. براى نمونه به باور مکانل(۱۹۷۶) گردشگر همان «زائر روزگار مدرن» است که در جستجوى امرى متعالى و فرامعمول به سیر و سیاحت مى‌پردازد.
برخى دیگر از محققان هم پا را فراتر نهاده و گردشگرى را «دین روزگار مدرن» خوانده اند(شارپلى و ساندارام، ۲۰۰۵ ؛ سالازار، ۲۰۱۲). به باور سالازار(۲۰۱۲) گردشگرى در اساس فرزندِ سنن زیارتى است، از اینرو باید گفت از حیث تاریخى دین و گردشگرى در پیوندى تنگاتنگ با یکدیگرند.
این فهم از گردشگرى متأثر از آراى جامعه شناختی امیل دورکیم(۱۹۱۵-۱۹۶۵)است که از مرز میان تجربه‌هاى«مقدس»و تجربه هاى«نامقدس»سخن به میان آورد.
در نگاه دورکیم گردشگرى فعالیتى غیرمعمول است و از اینرو در شمار رویدادهاى «مقدس» محسوب مى‌شود.در آراى میرچا الیاده( ۱۹۵۹) و گرابرن(۱۹۸۹) نیز تمایز میان «مقدس» و «نامقدس» به تفصیل بیان شده است و مى توان بنابر این دیدگاه گردشگرى را در زمره امور مقدس و در مقابل امور روزمره به شمار آورد؛ با این استدلال که گردشگر همانند زائر در جستجوى امرى متعالى از زندگى معمول و روزمره خود فرار مى کند و خودخواسته دست به ترک عاداتش مى زند.
پ.ن. پژوهش در حوزه گردشگرى و الهیات گردشگرى قرنطینه بردار نیست! و طبیعتاً این یادداشت هم فراخوانى به کوه و دشت زدن و از خانه در آمدن نیست.