پیاده بر سر مزار شهدای بوسنی همراه با برادر عزیزم سید عبدالفتاح نواب، دکتر مصطفی سریج، حجت الاسلام و المسلمین شیخ بهایی و هیئت همراه…
بوسنی با اینکه کشور کوچکی است و جمعیت مسلمان کمی دارد، اما توانست با فدا کردن یک دهم از جمعیت خودش اسلام را در آنجا زنده نگه دارد و باید به همت، غیرت و شجاعت مردم کم اطلاع از اسلام، ولی وفادار به اسلام آنجا درود فرستاد.
از سال۱۳۷۱ که درگیری ها شروع شد، رفت و آمد ماهم به آنجا شروع شد.
ما به عنوان هیئت هایی می رفتیم، هم برای کمک رسانی و امداد و ابلاغ پیام انقلاب اسلامی و هم سلاح برای مسلمانان بوسنی میبردیم، و هم به یک تحولی کمک می کردیم، مثلا ارتشی هایی که تا چند وقت قبل مشروب میخوردند ما برایشان در همان سالنها درس اعتقادات می گفتیم و به آنها می آموختیم که امروز باید برای اعتقاداتتان دفاع کنید و بجنگید.
بعد از اینکه اخوی ما (شهید محمدحسین نواب) آنجا شهید شدند و برادرخانممان آنجا ساکن شدند، ارتباط تا به امروز همچنان ادامه دارد.
اینجا فقط به عنوان قبرستان دسته جمعی شهدای بوسنی مشهور شده است، ولی این مزارهای دسته جمعی در گوشه و کنار بوسنی بسیار دیده می شود.
اینها ننگی برای بشریت و برای اروپای متمدن به حساب می آید.
مثلا یکبار هلندی ها اینها را در یک پناهگاه جمع کردند که راحت تر بتوانند بمباران و نابود کنند و قتل عام عظیمی راه انداختند.