تفاوت مثبت‌اندیشی دینی با قانون جذب
در معارف وحیانی، پیرامون بحث درخواست و دعا نکته‌ای که حائز اهمیت است این است که باید به خداوند متعال خوش بین باشیم و از نگرش منفی دربارهٔ حق تعالی پرهیز کنیم.
ردنا (ادیان نیوز) – وقتی دعا می‌کنیم، باید یقین داشته باشیم که خداوند متعال ما را دست خالی نمی‌گذارد و مزد دعایمان را می‌دهد. نباید بگوییم: حالا من دعا می‌کنم، اما می‌دانم که مستجاب نمی‌شود لذا حسن‌ظن به باری‌تعالی از اصول تمامی ادیان است که اساس دعا نیز بر همین مبناست.
اما تفاوت آشکار این نوع نگاه با قانون جذب در آن است که در این به اصطلاح قانون علتِ تامه و تمام کننده، همان نوعِ نگرش است! یعنی به ادعای این قانون، صِرف مثبت اندیشی، امورات مثبت رقم می‌خورد، و برعکس؛ یعنی یک رابطه دوطرفه بین انسان و کائنات که صِرف و بدون وجود مورد سومی است؛ اما در معارف وحیانی اینچنین نیست و صرفا مثبت اندیشی نتیجه‌اش رسیدن به خواسته‌ها نیست، بلکه تمام کننده خداوند متعال است. لذا ارتباط بین بنده و خداوند متعال برقرار می‌شود.
نکته حائز اهمیت موضوع «بندگی» است که در دعا بنده مطیع خواست و حکمت الهی است اما قانون جذب مدعی محقق شدن هر اندیشه مثبتی است که بدلیل عدم تحقق، ممکن است به افسردگی بیانجامد حال مومن و عبدخدا صرف دعا و طلب خیر از باری تعالی احساس رضایت و سبکی می‌کند.