اسلام از ابتدا با پرسش و اعتراض آغاز شد و انسان مسلمان بخشی از بزرگترین و مهمترین «چرا» های تاریخ بشر را پرسید؛ چرا باید بت ها را بپرستیم؟
ردنا (ادیان نیوز) – چرا باید در مقابل غیر خدا سر خم کنیم؟ بعد هم شیعه اساسا با پرسش شکل گرفت؛ چرا باید سن و سال و تعصب جاهلی ملاک خلافت باشد؟ چرا کسی که عالمتر و پاکتر و شایسته تر است کنار گذاشته می شود؟
ولأی الأمور تدفن سرا، بضعه المصطفی و یعفی ثراها، چرا پاره تن پیامبر و تنها دخترش شبانه و مخفیانه به خاک سپرده شد و قبر مطهرش پنهان ماند؟ و همین طور ادامه پیدا کرد؛ چرا یزید فاسق فاجر باید اداره امور جامعه را در دست داشته باشد؟
و هزار و چهارصد سال پرسشگری رسید به انقلاب اسلامی و «چرا» های مردم انقلاب را سامان داد و به پیروزی رساند. انسان انقلابی یعنی انسان پرسشگر و مطالبه کننده که اعتراض و انتقاد در ذات هویت اوست، حالا اما انقلابی بودن به معنای سکوت و مماشات است!
نمی دانم این تناقض را چگونه باید حل کرد؟ امروز اگر کسی مثلا بپرسد که «شیخ صادق لاریجانی» چگونه صلاحیت تشخیص مصلحت نظام را دارد می شود ضد انقلاب! ولی اگر در مقابل هر چیزی که می بیند و می شنود دم برنیاورد و از خفقان بمیرد، می شود انقلابی و متعهد!