اماکن مقدس در ادیان الهی

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، یکی از ویژگی های برجسته ادیان مشهور تاریخی مشخص کردن مناطق و ساختارهای دینی توسط حد و مرزهای طبیعی، آیینی و روانی از مکان های عادی است. از لحاظ کیفی، پاره ای از بخش های مکان از بخش های دیگر متفاوت است. خداوند به موسی می گوید: «به اینجا نزدیک نشو. کفش هایت را از پاهایت بیرون آور; چون مکانی که تو در آن ایستاده ای زمینی مقدس است.» صحن ها، حرم ها، کلیساها، مسجدها، کنیسه ها، مشاهد مشرفه، امامزاده ها، حسینیه ها و معابد، همه اماکنی هستند که بر اساس معیارهای مذکور از اماکن عادی جدا می شوند و احکام خاص خود را دارند. میرچا الیاده در کتاب دائره المعارف دین خود، کارکرد مشخصی را برای مکانهای مقدس ذکر می کند؛ از جمله آن که ابزاری برای ارتباط با خدا هستند; تجلی گاه قدرت خداوند هستند.

کسانی که وارد این اماکن می شوند مراسم و اعمال ویژه ای همچون عبادت، مناجات و اعتکاف انجام می دهند و در واقع، همین اعمال همراه با تجربه قدسی مربوط به آن هاست که به این مکان ها ویژگی خاص می بخشد. اشیایی که به این اماکن تعبیه می شود به لحاظ تعلق آن ها به مکان مقدس، تقدس می یابد و قاعده سرایت شامل حال آنها می گردد.

درجات متفاوت تقدس به لحاظ وسعت احکام متعلق به آنها (معیار اول) و یا به لحاظ تعلق شدیدتر آنها به مقدس اصیل (معیار دوم) می باشد. کعبه در مکه برای مسلمانان و معبد یهودیان در اورشلیم برای یهودیان و بیت المقدس برایمسیحیان مقدس ترین اماکن به حساب می آیند. نزد مسلمانان، مسجدالحرام، مساجد، مشاهد مشرفه و امامزادگان از شرافت ویژه ای برخوردار است و در میان مساجد، بهتر از همه مسجدها، مسجدالحرام و پس از آن مسجد پیامبر (ص) و سپس مسجد کوفه و بعد از آن مسجد بیت المقدس و آن گاه مسجد جامع هر شهر، مسجد محله و مسجد بازار است. همین قاعده در مورد کلیساهای پروتستان با اندکی تخفیف مراعات می گردد، هر چند کانون توجه و تقدس آنها انجیلاست.

اماکن مقدس در آسیای جنوب شرقی معمولا بتکده هایی هستند که در آن یادگارهای مقدس و تمثال های متبرک بودانگهداری می شود زائران آنها با بیرون آوردن کفش از پا و (اگر بخوانید) طواف مناره و تقدیم گل و گیاه و تعظیم و کرنش، ادای احترام می کنند. مساجد، که تقدس آنها به دلیل تعلق آن به خداوند و حاکمیت روح الهی (تجربه دینی) بر آن است، باید با وضو و طهارت به آنها وارد شد. بنابراین، زن ها در ایامی که بنابر احکام دینی نمی توانند با طهارت باشند، از آمدن به مساجد منع شده اند. مشاهد مشرفه و امامزاده ها بیشتر به لحاظ قبور مطهر ائمه (ع) و فرزندان آنها مقدس می باشند و همچون مساجد دارای تابوهای ویژه ای هستند، با این تفاوت که مسجد بیشتر جنبه عبادت دارد و حرم ائمه (ع) و امامزادگان (ع) جنبه زیارت و واسطه قراردادن آن ها برای رفع حاجات.

مساجد، معابد، قبور اولیای دین، حسینیه ها، بتکده ها، قدمگاه ها و سایر مکان های مقدس هر چند هر کدام ویژگی و کارکرد خاص خود را دارند، اما در این نکته مشترکند که همگی آنها تجلی گاه قدس خدا یا خدایان هستند و از طریق تجلی الوهیت مقدس، تقدس جدید می یابند. «همه پرستشگاه ها از طریق تجلی الوهیت، مقدس و متبرک می شوند، اما این ملاحظه را نباید فقط منحصر و محدود به معابد دانست، بلکه می باید به اقامتگاه زهاد عزلت گزین یا قدیسین و اولیا و به طور کلی، هر مسکن و ماوای آدمی نیز تعمیم داد. بنابر افسانه مرابط، که در پایان قرن ششم، EleHemel را بنیان نهاد، در راه کنار چشمه ای رحل اقامت افکند و عصایش را در زمین فرو کرد. فردای آن شب خواست عصا را بردارد که دید عصا در خاک ریشه دوانده و سبز شده است. در این کار مشیت الهی دید و اقامتگاهش را در همان محل پی نهاد. از سوی دیگر، جاهایی که قدیسین زیسته و عبادت کرده اند و یا مدفون شده اند مقدس و متبرک به شمار می روند و به این اعتبار با دیوار و حصار و یا سنگ چین از فضای دنیوی هم مرز جدا می شوند.»

اماکن مقدس از یک نظر دیگر نیز قابل تقسیمند. اماکنی که ریشه در مستندات دینی دارند و با اسناد تاریخی قابل اثباتند. برای نمونه، به دو مکان مقدس نزد مسلمانان اشاره می شود.

بیت المقدس: بیت المقدس یکی از مکان های مقدس محسوب می گردد. در روایات، بیان هایی در ارتباط با قداست این مکان شریف آمده است:
الف. عن امیرالمؤمنین (ع): «اربعه من قصور الجنه فی الدنیا: المسجد الحرام و معبد الرسول و مسجد بیت المقدس و مسجد الکوفه.»
ب. عن ابن عباس: «ان الارض المقدسه هی الفلسطین و انما قدسها الله لان یعقوب ولد بها و کانت مسکن ابیه، اسحاق ویوسف. بنا بیت المقدس علی یدی داود و سلیمان.»
بیت المقدس به سبب سه ویژگی، از قداست برخوردار است:
1- ظهور ادیان ابراهیمی از آن جا
2- وجود قبور پیامبران الهی (ع) در آن مکان
3- آغاز معراج پیامبر (ص) از آن مکان شریف.

وادی طوی: «انک بالوادی المقدس طوی؛ تو در وادى مقدس طوى هستى.» (طه/ ۱۲) «طوی» اسم جلگه ای است که در دامنه کوه طور قرار داد و همان جایی است که خدای سبحان آن را وادی مقدس نامیده و این نام و این توصیف نشان می دهد که چرا به حضرت موسی (ع) دستور داده شد کفشش را درآورد. این نشان دهنده احترام آن سرزمین بوده تا با کفش بدان وارد نشود. اگر کندن کفش را متفرع بر «انی انا ربک؛ این منم پروردگار تو.» (طه/ ۱۲) کرده، دلیل بر این است که تقدیس و احترام وادی به دلیل این بوده که خطیره قرب به خدا و محل حضور و مناجات به درگاه او است. پس برگشت معنا به مثل این گونه می شود که بگوییم: «به موسی ندا شد: این منم پروردگارت و اینک تو در محضر منی وادی طوی به همین دلیل تقدیس یافته است. پس شرط ادب به جای آر و کفشت را درآور.»

۲- اماکنی که بر اساس افسانه ها و اساطیر نزد برخی مردم اعتبار یافته اند و بیشتر به خرافه نزدیکند. این گونه اماکن هر چند مستند تاریخی، که دلالت بر پیوند آنها با مقدس اصیل داشته باشد، ندارند، اما در ذهن برخی مردم تقدس یافته اند. در این مورد، می توان به مکان ها، سنگ ها و درخت هایی اشاره کرد که برخی مردم به گونه ای آنها را به اولیای دین، حوادث افسانه ای و اساطیر مربوط می سازند و بدین دلیل به آنها دخیل می بندند یا نذر و قربانی می کنند تا مناجاتشان برآورده گردد. به عنوان نمونه، در قطعه دوم بخش خرقان ساوه کوهی است معروف به کوه اینجی قراء. در قله این کوه، چند قطعه سنگی به وسیله اشخاص روی هم چیده شده است. اهالی اینجی قراء سنگ های قله آن کوه را نظر کرده می خوانند. آنان برای قضای حوائج و بهبودی امراض و بازشدن بخت دختران در کنار چشمه این کوه گوسفندی را قربانی می کنند و گهواره ای به سنگ های کوه می بندند تا حوایج آنها برآورده شود. وقتی اهالی افتادن و خیزان به دامنه کوه می رسند، سنگ های نظر کرده را طواف و غرق در بوسه می کنند و حوایج خود را طلب می کنند.

یکی دیگر از نظرکرده ها درخت خودرویی است معروف به درخت چالی که اغلب مردم با بستن نخ و پارچه به شاخه های آن و تقدیم نذورات و قربانی ها مراد خود را از آن می طلبد. درخت بی بی شهربانو در کوه های ری جنب مقبره موسوم به بی بی شهربانو نمونه دیگری از این موارد است.

بعضی از جاها و چیزها را نیز به سبب تشبیهات واهی و تصورات بی اساس مکان و شی ء مقدس می دانند و آنها را زیارت می کنند حتی درباره بعضی جاها، خوابهایی نیز نقل می کنند که بعضا موجب سوء استفاده جمعی از افراد پست فطرت و لاابالی شده است.