آیت‌الله رحیم ارباب؛ فقیه مکلّا
آیت‌الله حاج آقا رحیم ارباب (۱۳۵۵-۱۲۵۹شمسی) از مجتهدان حوزه اصفهان و از آخرین فیلسوفان مهم این شهر بود.
ردنا (ادیان نیوز) – آیت‌الله رحیم ارباب، جامه روحانیت به تن نمی‌کرد و به تأسی از استادش جهانگیر خان قشقایی، کلاهی پوستی بر سر می‌گذاشت.
درباره وی گفته‌اند که بسیار کم‌خوراک بود و تنها عادتش خوردن چای و کشیدن قلیان (مجموعه ارباب معرفت، ص۶۷). او همانند دو استادش جهانگیر خان و مرحوم آخوند کاشی کتابی ننوشت و به یکی از شاگردانش گفته بود که: «آقا چه نعمت بزرگی است خمول!»؛ و خمول یعنی گمنامی (مجله چشم‌انداز ایران، ش۱۸).
آیت‌الله حاج آقا رحیم ارباب افکار شاذ فقهی داشت؛ وجوب عینی نماز جمعه در عصر غیبت، ارث بردن زن از تمام دارایی شوهر حتی زمین، اعطای کل خمس حتی سهم امام به سادات فقیر و عدم اختصاص زکات به موارد نه گانه (گلشن ابرار، بهار ۸۵، ج ۳، ص۳۵۲). آرای او می‌توانست مورد مداقه و توجه بیشتری قرار گیرد، اما او «خمول» را بیشتر می‌پسندید و نظرات فقهی‌اش نیز مکتوب نشد.
دانشمندان و متفکرانی چون جلال‌الدین همایی، حسینعلی راشد، عبدالجواد فلاطوری و نعمت‌الله صالحی نجف‌آبادی نزد مرحوم ارباب شاگردی کردند. وی رابطه حسنه‌ای با طیف نواندیش دینی داشت.
منبع: راوی