حسینی مردن، حسینی زیستن!
یادداشتی از مهراب صادق نیا؛
آن‌چه امام حسین (ع) و یارانش را شایسته‌ی پسامرگ‌زادگی کرده است مسئولیت‌پذیری، آزادگی، مبارزه با انحراف، اصلاح‌گری، و تسلیمِ قدرت نشدن است.
به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، تعابیر استعلایی ما در باره‌ی شهیدان کربلا و شخص امام حسین(ع) بیش از آن‌که به کیفیّت شهادتشان معطوف باشد، به زندگی‌شان برمی‌گردد.
این درست است که در شهادت امام حسین (ع) و اصحاب و فرزندانش رنجی گزاف و تلخی‌ای آزاردهنده وجود دارد؛ ولی آن‌چه به آن جان‌باختگان و درد‌دیدگان جاودانگی فرهنگی بخشیده است و آنان را حتّی پس از شهادتشان کُنش‌گران جامعه‌ی انسانی ساخته است، آن رنج و تلخی نیست؛ بلکه سبک زیستنی است که آن مرگ شکوهمند را برای‌شان رقم زد.
شهیدان کربلا زنده‌اند، نقش‌های اجتماعی ایفا می‌کنند، واقعیّت جامعه را می‌سازند، حرکت و تغییر ایجاد می‌کنند؛ اما نه به دلیل مصیبت‌هایی که در نیم‌روز عاشورای سال ۶۱ هجری تحمل کردند! آنان شهروندانِ ابدی جامعه‌ی ما هستند به دلیل گونه‌ی زیستن‌شان. آنان جوری زیستند که پس از مرگ سزاوار این عنوان‌های متعال و این جاودانگی شدند.
کسانی که می‌خواهند از امام حسین(ع) و یارانش در «مرگِ شکوهمند» الگو بگیرند و خود را شایسته‌ی آن القاب استعلایی کنند، بهتر است بدانند، که راه «آن‌گونه مردن» از «آن‌گونه زیستن» می‌گذرد. بهتر است بدانند که عاشورا الهام‌بخش اخلاقِ مرگ نیست؛ بلکه سرشار است از اخلاقِ زندگی.
این درست است شهادت امام حسین (ع) و یاران و فرزندانش دردناک و دل‌خراش است؛ ولی آن‌چه امام حسین (ع) و یارانش را شایسته‌ی پسامرگ‌زادگی کرده است مسئولیّت‌پذیری، آزادگی، مبارزه‌ی با انحراف، اصلاح‌گری، و تسلیمِ قدرت نشدن است.
برای حسینی مُردن باید حسینی زیست.