ردنا (ادیان نیوز) – اشو نگاه زمینی به دین را میپسندید و دین را ساخته دست بشر میدانست. وی اصولاً تلقی وحیانی نسبت به دین نداشت. اشو این نکته را که خداوند برای هدایت بشر، دین و دیانت را برگزیده و بر اساس آن، به قضاوت و داوری میپردازد را فکری باطل و ناروا مینامید.
اشو تمامی تاکید خود را بر روی «شادی» انسان معطوف میکرد و اینگونه اذعان میداشت که: خدا از آن جهت که تأمین کننده سرور و شادمانگی است مورد توجه است. شاد بودن عین دین داری است.
وی در خصوص شادی و عشق نیز به بیان کلیات بسنده میکند و عشق را تا مرحله سکس تقلیل میدهد و معتقد است که سکس امری مقدس و مهمترین نیروی زندگی است.
اشو همگان را از نکوهش سکس برحذر داشته و معتقد است همۀ دگرگونیهای زندگی از طریق این نیرو رخ میدهد. سکس را مقدمۀ عبادت میداند. البته نه هر سکسی را؛ بلکه سکسی که از روی شور و سرخوشی باشد! چنین سکسی است که مولِد عشق است و عشق نیز مولِد عبادت است!
اباحهگری و شریعت گریزی اصل مشترک فرقه ها و معنویتهای جدید است. سطور فوق به خوبی نشانگر ماهیت اصلی تمامی شبه معنویتهای جدید است که اموری را ترویج و تبلیغ میکنند که در ظاهر به مذاق جوانان و عموم جامعه خوش بیاید و در این مسیر با ادیان الهی که دارای احکام و چارچوب هستند به ستیزه میپردازند.
منبع: روشنگر