چرا نباید در علت کاوی «توهین های خیابانی به روحانیت» دچار تقلیل گرایی شد؟

ردنا (ادیان نیوز) – تضعیف سرمایه اجتماعی روحانیت در دو دهه اخیر امری غیر قابل انکار است اما تقلیل بردن علت این امر به «حکومتی شدن» و یا «مداخله در قدرت» علمی نیست. متغیرهای دیگری را باید در نظر گرفت که یکی از آنها عبارت از «انحطاط زندگی عمومی در ایران» است. این انحطاط مستقل از اینکه روحانیت در حکومت باشد یا خیر، شکل گرفته و به راه خود ادامه می دهد. مقصود از این متغیر نوعی فرد گرایی بی ضابطه است که زیست جمعی و عمومی را بر نمی تابد و هنجارهای جمعی و عمومی ا زجمله امور دینی را غلط وانحراف تلقی می کند.

بر اساس این انحطاط در زیست عمومی، کسانی در انزوای خویش به دنبال نفع شخصی اند و برای آنکه راحت در این نفع غوطه ور شوند، دین را مانع می دانند و در نتیجه سخن گویان دین از جمله روحانیت را به بهانه حکومتی که به نام دین تشکیل شده است، سرزنش، نقد و توهین می کنند و ناسزا نیز می گویند. البته بسط توهین به این و آن در درون خود روحانیت هم رواج دارد. وقتی از انحطاط زندگی عمومی در ایران سخن گفته می شود، معنایش این نیست که روحانیت به کلی از این زندگی عمومی انحطاطی خارج است. این زندگی عمومی انحطاطی شامل طیف متنوعی از افراد از جمله برخی از خود روحانیون است.

یادداشتی از باقر طالبی دارابی