آیا شب یلدا در دین زرتشت نیز وجود داشته؟ فلسفه برګزاری آن چیست؟
ایرانیان باستان در جشن شب چله (شب یلدا) گرد هم‌آیی داشتند و با خوردن آجیل و میوه شب را سپری می کردند تا شاهد زایش «مهر» باشند به ویژه میوه هایی به رنگ سرخ مثل هندانه، انار و سیب سرخ؛ زیرا آسمان به هنگام سپیده دم و غروب خورشید به رنگ سرخ و ارغوانی در خواهد آمد.
ردنا (ادیان نیوز) – شب یلدا در فرهنگ ایرانی به نام «شب چِله» معروف است. این آیین به زمانی باز می گردد که ایرانیان «مهر» (نورخورشید، نماد پیمانداری) را ستایش می کردند و هر بامداد به نشان استقبال از روشنایی خورشید، نیایش می کردند و غروب آفتاب نیز با نیایش مهر به بدرقه روشنایی می نشستند. پاره ای از این نیایش ها به زبان اوستایی به نام «مهر یشت» و کوتاه شده آن به نام «مهر نیایش» همچنان در ادبیات اوستایی سروده می شود.
آنان دریافته بودند که درازترین شب سال، پایان ماه آذر در گاه شماری است و از فردای آن شب، روزها اندک اندک درازتر خواهد شد؛ بنابراین آن روز را هنگام زایش مهر و روشنایی نام نهادند.
این روز در فرهنگ دین زرتشت که پس از آیین مهر پرستی در ایران بود، به نام اورمزد از ماه دی نام گرفت که جشن دیگان است و به نام آفریدگار می باشد.
ایرانیان باستان در جشن شب چله گرد هم‌آیی داشتند و با خوردن آجیل و میوه شب را سپری می کردند تا شاهد زایش «مهر» باشند به ویژه میوه هایی به رنگ سرخ مثل هندانه، انار و سیب سرخ؛ زیرا آسمان به هنگام سپیده دم و غروب خورشید به رنگ سرخ و ارغوانی در خواهد آمد.
جشن شب چله ایرانی همراه با آیین مهر پرستی به اروپا رسید. آنگاه به میترائیسم تبدیل شد و رنگ و بویی تازه گرفت که زایش عیسا را نیز باخود هماهنگ ساخت و نام آن به یلدا تبدیل شد که یک واژه سُریانی است، تولد و میلاد نیز از آن گرفته شد.
منبع: پایگاه اینترنتی موبد کورش نیکنام