کودتای نظامی میانمار؛ فرصتی برای ملی گرایان بودایی

به گزارش سرویس ترجمه ردنا (ادیان نیوز)، به نقل از The Conversation، به قدرت رسیدن ارتش در میانمار و بازداشت رئیس دولت آنگ سان سوچی مدت ها پس از ورود اولین ژنرال های این کشور در سیاست های ملی روی داد.

ارتش میانمار برای دهه ها موقعیت سیاسی برجسته ای در این کشور داشته است. این کشور تقریباً ۵۰ سال (بین سال های ۱۹۶۲ و ۲۰۱۱) تحت سلطه رژیم های نظامی پی در پی بوده است.

این رژیم ها نگرشی دوسویه (دمدمی) نسبت به آیین اصلی کشور، یعنی بودیسم از خود نشان دادند و جنبش های بودایی که در کل در تقابل با حکومت نظامی بودند، به شدت سرکوب شدند. در عین حال، ارتش مقدار قابل توجه مشروعیت ناسیونالیسم (ملی گرایی) را که در میانمار اساسا با بودیسم مرتبط است، گرفت.

ما به عنوان محققان روابط بین الملل که جنبش های اجتماعی، شکل گیری هویت و اغتشاشات را بررسی می کنیم، تکامل و رشد ملی گرایی بودایی را در میانمار بررسی کرده ایم. گرچه این گروه ها ممکن است متحدان قابل اعتمادی برای ارتش نباشند، اما یک نیروی قدرتمند با پایگاه مردمی بزرگ محسوب می شوند.

ظهور ملی گرایی بودایی

میانمار از اقوام مختلفی تشکیل شده است؛ دولت میانمار به طور رسمی ۱۳۵ گروه قومی را به رسمیت می شناسد. از نظر مذهبی، تعداد قابل توجهی از اقلیت های مسیحی و مسلمان وجود دارد، اما نزدیک به ۹۰٪ از مردم خود را بودایی می داند.

ریشه ملی گرایی بودایی به گذشته این کشور و مستعمره بودن آن برمی گردد. میانمار در سال ۱۸۲۴ تحت سلطه استعمار انگلیس قرار گرفت. دولت استعمار، حمایت دیرینه دولت از راهبه خانه ها را ملغی کرد، آموزش سکولار را ترویج داد، اقدامات بودایی را سرکوب کرد و مسیحیت را تبلیغ کرد. انگلیس، اغلب جمعیت های محلی را به مستعمرات مختلف منتقل می کرد. پس از درهم شکستن جنبش دموکراسی خواه در سال ۱۹۸۹ برمه در میانمار توسط ارتش تغییر یافت و استعمارگران، هندوها و مسلمانان هند را برای خدمت به دولت انگلیس به آنجا آوردند.

این امر باعث تسلط تاجران هندی بر برخی از بخش های اقتصاد شد. همچنین انگلیس تعداد کارگران مهاجر را افزایش داد تا کشت و سود برنج را افزایش دهد.

بر اساس این گزارش در سال های ۱۸۷۱ و ۱۹۱۱، جمعیت مسلمانان سه برابر شد.

همه این عوامل به نوبه خود باعث ایجاد کینه زیادی در میان اکثریت جمعیت بودایی شد؛ در دهه ۱۹۳۰، خشونت و جنگ بین برمه ای ها و مردم هندی تبار آغاز شد. به ویژه مسلمانان، تهدیدی برای شیوه زندگی محلی محسوب می شدند.

در سال ۱۹۴۸، میانمار از حاکمیت انگلیس استقلال یافت اما ۱۴ سال بعد از آن، این کشور با درگیری مسلحانه قومی و بی ثباتی سیاسی رو به رو بود.

در دوران حکومت نظامی، گروه های بودایی با خشونت سرکوب شدند. در سال ۲۰۰۷، حدود ۸۰ هزار راهب بودایی در اعتراض به تصمیم دولت نظامی در مورد حذف یارانه های سوخت، اعتراض کردند. این اعتراض به «انقلاب زعفران» معروف شد. این انقلاب توسط رژیم نظامی سرکوب شد، اما کارشناسان معتقدند که این انقلاب ممکن است به آغاز دوره دموکراتیزه سازی که از سال ۲۰۱۱ آغاز شد، کمک کرده باشد.

در این زمان بود که آنگ سان سوچی، رهبر اتحادیه ملی دموکراسی یا NLD، و دختر رهبر استقلال میانمار، ژنرال آنگ سان، از بازداشت ۱۵ ساله آزاد شدند.

فعالیت مجدد ملی گرایی بودایی

بحران کنونی در یک فضای تنش شدید بین ملی گرایان بودایی و گروه های اقلیت در جریان است. از سال ۲۰۱۱، میانمار درگیر شورش های ملی گرایان افراطی بودایی، سخنان نفرت انگیز ضدمسلمانان و خشونت های مرگبار جمعی بوده است.

این اتفاقات تصادفی نبو؛ دولت منصوب شده توسط ارتش که رهبری انتقال دموکراتیک بین سال های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۶ را بر عهده داشت، محدودیت های سخنرانی و اجتماعات را رفع کرد و به راهبان بودایی اجازه داد تا در امور سیاسی دخالت کنند. یکی از برجسته ترین گروه های ملی گرا، انجمن حمایت از نژاد و دین بود که معمولاً با نام اختصاری زبان برمه ای آن، MaBaTha و به رهبری راهبان بودایی، از آن یاد می شود.

تخمین تعداد اعضای این گروه به دلیل ماهیت بسیار غیرمتمرکز آن خیلی متفاوت است اما اعتقاد بر این است که فقط در یانگون، پایتخت میانمار، بین ۲۰ تا ۸۰ هزار نفر باشد.

جنبش MaBaTha، به ویژه در اعتراضات خیابانی خود علیه روهینگیا، به یک عامل بی ثبات کننده تبدیل شد و دولت سوچی سعی کرد با غیرقانونی اعلام کردن آنها در سال ۲۰۱۷، فعالیت آنها را کاهش دهد. این امر باعث کاهش فعالیت و رشد این جنبش نشد، زیرا نام خود را به بنیاد خیرخواهانه بودا داما تغییر دادند و با این نام، پیروان خود را به ادامه کار تشویق کردند.

ملی گرایی و جذب زیاد آن

شعارهای ملی گرایی افراد زیادی را در میان اقشار گسترده مردم بودایی به خود جذب کرد و ملی گرایی بودایی را به یک نیروی مهم اجتماعی در میانمار تبدیل کرد. در سال ۲۰۱۷، طی سرکوب شدید روهینگیا توسط نظامیان، بوداییان میانمار از این اقدام حمایت کردند.

با این حال، آنگ سان سوچی و اتحادیه ملی دموکراسی در تشویق نوع خاصی از ملی گرایی بودایی بی تقصیر نیستند. در انتخابات ۲۰۱۵، هیچ مسلمانی برای حزب حاکم یا مخالف شرکت نکرد چرا که اتحادیه ملی دموکراسی به مسلمانان اجازه نمی داد که به عنوان کاندیداهای سیاسی شرکت کنند.

در سال ۲۰۱۷، اتحادیه ملی دموکراسی به شدت تلاش کرد که گزارش جنایات انجام شده علیه روهینگیا را تکذیب کند. علی رغم این امر، بسیاری از ملی گرایان میانمار معتقدند که سوچی و اتحادیه ملی دموکراسی، محافظت زیادی از آیین بودا نمی کنند.

بازگشت به حکومت نظامی

کودتای نظامی در حالی صورت گرفت که پارلمان جدید قرار بود اولین جلسه خود را بعد از انتخابات نوامبر برگزار کند. سوچی و اتحادیه ملی دموکراسی یک پیروزی بزرگ کسب کرده بودند. مخالف اصلی اتحادیه ملی دموکراسی، حزب همبستگی و توسعه یا USDP از پشتیبانی نظامی برخوردار بودند.

گرچه هیچ ارتباط رسمی بین حزب همبستگی و توسعه و گروه های ملی گرای بودایی وجود ندارد، اما شعارهای این حزب در کمپین انتخاباتی ۲۰۲۰ قطعاً مورد توجه آنها بود. آنها مضمون ملی گرایانه «حفاظت» از دین را پذیرفتند، و اتحادیه ملی دموکراسی را به عنوان یک حزب «نابود کننده دین» معرفی کردند.

پس از انتخابات، حزب اتحاد و توسعه، اتحادیه ملی دموکراسی را به تقلب در انتخابات متهم کرد اما شواهد بسیار کمی در این زمینه ارائه داد. با افزایش تنش و اطلاعات نادرست در فضای مجازی، ارتش سعی کرد با سوءاستفاده از این موقعیت، قدرت را به دست بگیرد.

علاوه بر شعارهای ملی گرایانه با محوریت مذهبی، دلیل دیگری که نشان می دهد ارتش به دنبال حمایت ملی گرایان بودایی است این بود که در میان بسیاری از عاملان جامعه مدنی دستگیر شده، سه راهب بودایی نیز وجود دارند که منتقدان صریح ارتش و گروه های ملی گرای افراطی بودایی بوده اند. این امر به ملی گرایان بودایی نشان می دهد که از درون جامعه راهبان بودایی نیز تهدیدی برای ارتش وجود دارد. اما ملی گرایان بودایی ممکن است متحدان قابل اعتمادی برای ارتش نباشند. همانطور که تاریخ نشان می دهد، آنها از یک رژیم نظامی حمایت نمی کنند مگر اینکه منافع شان توسط آن رژیم تأمین شود.