منجی موعود در مسیحیت

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، حضرت مسیح (علیه السلام) مبعوث شد تا مردم را بشارت دهد. کلمه «انجیل» از لغت یونانى گرفته شده و به معناى «خبر خوش و بشارت به رهایى» آمده است. این بشارت همان قیام ملکوت خداوند و یا به تعبیر دیگر مى توان از آن به حکومت توحیدى در سطح کره زمین یاد نمود.

در کتاب مقدس مى خوانیم: «بر من واجب است تا تمام شهرها را به ملکوت خدا بشارت دهم و براى این امر فرستاده شده ام».(۱)

در انجیل متى آمده است: «حضرت عیسى (علیه السلام) در جمیع شهرها و دهات سیر مى کرد و در مجامع آنها مردم را تعلیم و به ملکوت بشارت مى داد».(۲)

در کلمات حضرت مسیح (علیه السلام) کلمه «فرزند انسان» زیاد به چشم مى خورد، در انجیل متى آمده است: «به حق مى گویم که از میان حاضرین در این مکان کسانى هستند که مرگ را نمى چشند تا اینکه فرزند انسان را مشاهده نموده که در ملکوتش مى آید».(۳) و نیز مى خوانیم: «همان گونه که برق از مشرق طلوع کرده و همه را روشن مى کند آمدن فرزند انسان نیز این چنین است».(۴) و نیز مى خوانیم: «به همین جهت آماده باشید در ساعتى که انتظار آن را نمى کشید فرزند انسان خواهد آمد».(۵)

اما این که مقصود از «فرزند انسان» کیست؟ باید گفت که مسیحیان درصدد آن هستند که آن را بر حضرت مسیح (علیه السلام) منطبق سازند؛ ولى از قرائن و شواهد موجود استفاده مى شود که مقصود از فرزند انسان، شخصى غیر از مسیح (علیه السلام) است که همان حضرت مهدى (عجل الله تعالی فرجه الشریف) باشد: برخی از این قرائن عبارتند از:

الف) در انجیل یوحنا از حضرت مسیح(علیه السلام) مى خوانیم: «من طالب مجد و عظمت خود نیستم در آنجا کسى است که آن را مى طلبد و حکم مى کند».(۶)

ب) از عباراتى که در انجیل متى آمده به خوبى استفاده مى شود که فرزند انسان در آن عبارات غیر از حضرت مسیح(علیه السلام) است که در آخرالزمان به جهت پیاده کردن ملکوت خداوند ظهور کرده و عیسى بن مریم(علیه السلام) او را متابعت و مشایعت خواهد نمود.

پی‌نوشت‌ها:
(۱). کتاب مقدس، عهد جدید، ص ۲۰۵، رقم ۴۳.
(۲). انجیل متى، ۹/۶۲/۳۵.
(۳). کتاب مقدس، عهد جدید، انجیل متى، ص ۸۲-۸۴، رقم ۱۳ – ۲۸.
(۴). کتاب مقدس، عهد جدید، انجیل متى، ص ۱۰۴، رقم ۲۷.
(۵). کتاب مقدس، عهد جدید، انجیل متى، ۲۴/۱۰۵/۴۴.
(۶). کتاب مقدس، عهد جدید، انجیل یوحنا، ص ۳۱۷، رقم ۵۰.

منبع: موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران، قم، چاپ هفتم، ۱۳۹۰، ص ۱۱۴.