این مردم حق دارند بپرسند

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، این روزها صدای بیماری و مرگ از هر صدایی بلندتر است و ترس و اندوه و تا اندازه‌ای، خشم میهمان جانِ خسته‌ی مردم شده است. مسئولان کشور، اما هم‌چنان به التماس از مردم می‌خواهند که بیشتر رعایت کرده و از سلامتی خود مراقبت کنند. آزاردهنده‌تر از بیماری این است که کسی نیست مسئولیّت این وضعیّت فاجعه‌آمیز را بر عهده بگیرد و به این پرسش پاسخ دهد که در میان این همه کشور، چرا ما باید روزی پانصد -ششصد کشته بدهیم؟ در حالی‌که بیشتر کشورها با تزریق واکسن و اقدامات دیگر توانسته‌اند تا اندازه‌ای این بیماری را کنترل کنند و دارند به شرایط به نسبت طبیعی بر می‌گردند، چرا ما باید هم‌چنان درگیر تمام‌عیّار این بیماری باشیم؟ چرا هزار وعده‌ی خوبان در باره‌ی تولید و واردات واکسن، یکی عملی نشد؟

جامعه‌ای که مسئولانی عبوس، مداخله‌گر، و سخت‌گیر دارد که دل‌شان می‌خواهد شهروندان خود را آن‌گونه که دوست دارند تربیت کنند چرا در روزگار بیماری و مرگ از یک توضیح کوتاه و خدایی ناکرده عذرخواهی از قصور و تقصیر دریغ می‌کنند. مسئولانی که اجازه نمی‌دهند شهروندان آن‌گونه که دوست دارند لباس بپوشند، فیلم ببینند، بازی و تفریح کنند، و از اینترنت استفاده کنند چرا حالا که بیماری در همه جا جولان می‌دهد پیدای‌شان نیست و از برنامه‌ی خود برای “صیانت” از جان مردم سخن نمی‌گویند؟ چرا کسی برای مراقبت از مردم در برابر ویروس کرونا طرح و لایحه نمی‌نویسد؟

از این پرسش‌ها نرنجید، این‌که امروز ملت از شما طلب‌کار باشد، نتیجه‌ی طبیعی تربیت خودتان است. شما سال‌ها برای این ملت نقش پدری مقتدر را بازی کرده‌اید؛ به همه‌ چیزش کار داشته‌اید، حالا هم این انتظار را دارد در وسط معرکه‌ی کرونا به بیماری‌اش کار داشته باشید. شما این مردم را جوری تربیّت کرده‌اید که بدون مداخله‌ی شما نمی‌توانسته است آب بخورد چه به رسد به این که بخواهد به فکر وارد کردن دارو و واکسن باشد. آقای وزیر بهداشت، یادت هست چگونه مثل یک پدر قلدر گفتید قلم پای کسی را که واکسن کرونا وارد کند می‌شکنید؟

یادداشتی از حجت الاسلام مهراب صادق نیا