چگونه با حضرت اباعبدالله علیه السلام و جریان کربلا پیوند بخوریم؟

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، طبیعتا جریان کربلا هم یکی از توفیقاتی است که موانع طبیعی ‏می ‏تواند داشته باشد . آن چه که انسان را از توجه به قرآن ، عبادات و عمل صالح دور می‏ کند همان ها مانع استفاده از جریان کربلا هم است؛ مثل گناه یا تشتت که در این زاویه هم ‏واقعا مانع می شوند ؛ که باید از این موانع پرهیز کرد.
ولی اگر خدای متعال به کسی توفیق داد که «بخواهد» و اول در او «خواست» به سمت گره‏ خوردن با جریان کربلا حرکت کند ، چند کار است که باید در طول مدت مراعات کند:

یکی مطالعه کردن در مورد جریان عاشورا و امام حسین علیه السلام و اصحاب ایشان است. سیر جریان کربلا را باید خواند و کارکرد و مطالعه کرد ؛ گاهی این مطالعه حتی از خواندن زیارات اثرش بیشتر است.

لازم است انسان نکات و دقائقی که در جریان کربلا است با دقت مورد مطالعه قرار دهد. این مطالعه‏ ای که انسان در مورد زندگی‏ حضرات می ‏کند، صرف یک مطالعه نیست بلکه مطالبی که در این زمینه می خواند به جان انسان نقش می ‏بندد.

دیده شده کسانی که در زمینه یکی از الگوها و موضوعات کربلا مثلا حضرت ابالفضل علیه السلام کار علمی کرده تأثیرش در ظاهر و باطنش محسوس است.

در کنار مطالعه ، توجهات، توسلات و روضه جای خودش را دارد. طبیعی است که گریه و توسل مداوم حال می‏ خواهد و باید انسان سوخته شود که این سوختگی بعد از مدتی حاصل می ‏شود. گریه ، کاری ‏نیست که انسان به نفس خودش تحمیل کند . اگر تحمیل شد دل را خسته می ‏کند. در کل عبادات باید انسان به این سمت برود که با نشاط عبادت را انجام دهد.

در بخش توسلات خواندن زیارتنامه‏ حضرت اباعبدالله علیه السلام و توسل به ایشان و التزام به آن لازم است که باعث می شود آرام آرام پیوند با آقا برقرار شود . انسان اوقاتی را برای این بگذارد که ملتزم به زیارت حضرت اباعبدالله علیه السلام باشد . این غیر از شرکت در روضه است.

در جریان روضه‏ ها گاهی صحنه ‏هائی پیش می‏ آید که خیلی روح انسان را سبک می ‏کند و ارتقاء می‏ دهد . وقتی که در جمع ، مصائب حضرات گفته می‏ شد خیلی برکات دارد. باید گذشت از حرف های بعضی افراد نادان که ‏مطرح می ‏کنند گریه نمی‏ خواهد.

ائمه راه را شفاف کرده اند و چقدر توصیه به این گریه نموده اند . این تحرکات باطنی‏ گریه آور ، مبتنی است بر قواعدی محکم از اعتقادات و این ها با هم در ارتباط هستند و انسان را نسبت به رسیدن به حقیقت کربلا محکم‏ می‏ کند. اینکه بعضی می‏ گویند باید خندید ، این ها صحیح نیست، همین روشی که امام سجاد علیه السلام داشته ‏اند و القا کرده‏ اند، درست است. اگر انسان در این زمینه به حالت بکاء برسد خیلی برکات نصیب انسان می‏ شود و نفس زلال می‏ شود و نباید دیگر این حال را رها کرد منتها یک اشتباهی که در این‏ زمینه گاهی پیش می ‏آید این است که ما اگر امشب یک ساعت گریه کردیم می‏ خواهیم با همین یک ساعت گریه به اوج سعادت برسیم و هیچ ‏فکر شیطانی هم سراغ ما نیاید؛ درحالی که این طور نیست؛ اولا خیلی باید گریه کرد و ثانیا شیطان هم به این زودی دست بردار نیست . انسان باید کار خودش ‏را بکند.‌ ‌