سرنوشت اجساد مردگان در هندوئیسم

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، استراحت اجساد مردگان برای هندوها یک مراسم بسیار مهم است. آنها معتقدند که ذات معنوی فرد از بدن جسمانی او گذر می کند تا رها شود و بتواند دوباره متولد شود. اگر این کار به درستی انجام نشود، تصور می شود، روح آشفته است و در زندگی پس از مرگ به مکان مناسب خود نمی رسد و باز نمی گردد و اقوام زنده را زیر و رو می کند.

آتش به دلیل ارتباط آن با خلوص و قدرت ترساندن ارواح، شیاطین و ارواح مضر، روش دفع مردگان است. از خدای آتش آگنی خواسته می شود که بدن فیزیکی را بخورد و ذات آن را در بهشت آماده کند تا برای مهاجرت آماده شود.

سوزاندن اجساد هنوز با قربانی کردن همراه است. از خدای پنهان خواسته می شود که قربانی را بپذیرد و روح را به مکان مناسب خود در زندگی پس از مرگ هدایت کند.

همه سوزانده نمی شوند. مردان مقدس، جذامیان و افراد مبتلا به آبله کوچک به طور سنتی دفن می شوند؛ مردان مقدس به طور سنتی در موقعیت عمودی با نمک حفظ می شوند.

کودکان زیر دو سال سوزانده نمی شوند زیرا روح آنها نیازی به تصفیه ندارد. امروزه بسیاری از موارد آنها دفن نمی شوند بلکه به رودخانه گنگ یا رود مقدس دیگری منتقل می شوند و با وزنه ای سنگین به پایین رودخانه می ریزند.

خانواده هایی که توان خرید چوب برای سوزاندن ندارند، گاهی اجساد نسوزانده را در رودخانه گنگ می اندازند در برخی موارد یک مجسمه سوزانده می شود که نماد سوزاندن است.

افراد کمی دفن شده اند. اینها قربانیان خودکشی، قتل یا انواع دیگری از خشونت هستند که گمان می رود دارای روحی هستند که بدون توجه به آنچه با جسد انجام می شود آرام نمی گیرد.

سوزاندن اجساد معمولی باقی مانده است، احتمالاً به این دلیل که گورستان ها اتلاف فضا هستند. سوزاندن جنازه های برقی جدید محبوبیت بیشتری پیدا می کند. آنها کارآمدتر و تمیزتر هستند و در سوخت و جنگلهای گران قیمت صرفه جویی می کنند.

سوزاندن زود هنگام در هند

هنوز مشخص نیست که چگونه و چرا عادت سوزاندن تکامل یافته است در زمان نوشتن اولین متون هندو در حدود ۱۲۰۰ سال قبل از میلاد این قبلاً یک رسم ثابت بود برخی شواهد باستان شناسی نشان می دهد در گذشته های دور دفن معمول بوده است و بعداً سوزاندن جنازه با دفن ثانویه به امری رایج تبدیل شده است و این امر جای خود را به سوزاندن جسد، رسم غالب امروزه داده است.

از زمان ریگ ودا، که شامل قسمت هایی است که احتمالاً در ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح نوشته شده است، هندوها مردگان را سوزانده اند، اگرچه کودکان کوچک و زاهدان گاهی دفن می شدند و اعضای طبقه پایین گاهی خودشان را دفن می کردند. یک قطعه از ریگ ودا خطاب به جاتاداس!، آتشی که آن جنازه را می سوزاند، می رود.

ای جاتیداس! وقتی این [شخص رفته] را کاملاً می سوزانید، سپس ممکن است او را به پیتریس بسپارید [یعنی پدران آسمانی]!
وقتی او [متوفی] اینگونه [مسیر] را دنبال می کند که به زندگی جدیدی منتهی می شود، باشد که او به خواسته خدایان برسد

گاهی حیوانات در مراسم تشییع جنازه قربانی می شد. در قسمتی دیگر از ریگ ودا آمده است:

ای جاتاوداس! باشد که شما با حرارت خود بز را که سهم شماست بسوزانید!
باشد که شعله ات ، نور روشن تو آن بز را بسوزاند.
اگر این کسی است که کارهای خوب انجام می دهد ، این [روح رفتگان] را به دنیا برسان
به وسیله بدنهای نیکوکار شما [شعله های آتش]!

معلوم نیست که چرا رسم سوزاندن پذیرفته شد ، برخی پیشنهاد کرده اند
1) این یک روش تصفیه است، برای رهایی روح از بدن آلوده.
2) نماد ماهیت گذرا زندگی، نابودی و تولد دوباره است. یا
3) بدن را به عنوان یک خطر برای سلامتی از بین می برد و زمین ارزشمندی را اشغال نمی کند.

آماده سازی اجساد قبل از سوزاندن

اعضای خانواده به طور سنتی جسد متوفی را آماده کرده اند. قبل از سوزاندن جسد، بدن او را با جواهرات و اشیاء مقدس دست نخورده در یک ملحفه ساده می پیچند. پارچه ای قرمز برای افراد مقدس استفاده می شود. زنان متاهل با لباس عروس و کفن نارنجی مدفون هستند. مردان و زنان بیوه کفن سفید دارند.

ناخنها را کوتاه می کنند و شست ها را به هم می بندند در حالی که کتاب مقدس خوانده می شود. اغلب برخی از برگهای درخت Tulasi و چند قطره آب مقدس در دهان متوفی قرار می گیرد. در گذشته تخت خاکسپاری از چوب کمیاب و پوست آنتلوپ ساخته می شد. این روزها از چوب بامبو یا چوب های معمولی تهیه می شود و از پوست حیوانات استفاده نمی شود.

در حالی که جنازه در خانه است، هیچ یک از اعضای خانواده یا همسایه نمی توانند غذا بخورند، بنوشند یا در محل کار خود. هندوها دوست ندارند غیر هندوها جنازه را لمس کنند، بنابراین طمینان حاصل می شود که هر غیرهندیایی که در بیمارستان دست به دست می شود دستکش لاستیکی به تن داشته باشد.

در روزهای قدیم بدن تخلیه و مواد مدفوع برداشته می شد و حفره شکم با قیمه یا ماده خالص دیگر پر می شد اما این دیگر انجام نمی شود چون کالبد شکافی بسیار توهین آمیز تلقی می شود.

برخی از آداب و رسوم بر اساس طبقه، پیشینه فرهنگی و منطقه ای که شرکت کنندگان در مراسم تشییع جنازه از آنجا هستند متفاوت است.

پس از آماده شدن جسد، توسط خویشاوندان مرد روی یک گلدان بامبو با گل پوشیده شده به گورهای سوزاندن منتقل می شود. تابوت وجود ندارد. گاهی اوقات اگر متوفی در یک روز ناخوشایند فوت می کرد، جسد را از طریق سوراخی در دیوار به جای در ورودی از خانه بیرون می آورند. خویشاوندان مردی که بدن کفن پوش را حمل می کنند، شعار “Rama nama satya hai”، نام خدای حقیقت، می خوانند. پسر بزرگتر پیشتاز است. او در آیین خاصی تصفیه شده است و آتشی برافروخته در خانه آن مرحوم حمل می کند. آتش را در یک گلدان خاکی سیاه حمل می کنند. اگر پیاده روی در نزدیکی گنگ باشد، بدن را قبل از قرار دادن بر روی تشییع جنازه در رودخانه غوطه ور می کنید.

پس از سوزاندن اجساد

پس از خاموش شدن آتش سوزی، تمرکز مراسم تشییع جنازه بر پاکسازی بستگان متوفی است که از قرار گرفتن در معرض جنازه به نظر نجس می رسند. اگر او تا به حال این کار را نکرده است، پسر بزرگتر یا رئیس اقوام مرد سر خود را تراشیده و پس از سوزاندن جسد سفید می پوشد.

پس از سوزاندن جسد اعضای خانواده خود را در آب در سنگرهای شمال کوه و زیر یوغ گاو قرار داده، شاخه ها را پشت سر گذاشته و برای خورشید دعا می کنند. آنها سپس به رهبری کوچکترین پسر می روند و به عقب نگاه نمی کنند. در جریان اول با حمام روبرو می شوند در حالی که نام آن مرحوم را فریاد می زنند. سپس آنها برنج و نخود فرنگی را روی زمین می گذارند تا ارواح را گیج کنند و سپس به مکان دلپذیری می روند و داستان هایی در مورد متوفی نقل می کنند. وقتی به خانه می رسند چندین شیء-سنگ، آتش، کود، دانه، روغن و آب-را لمس می کنند تا قبل از ورود به خانه خود، خود را تمیز کنند.

در گنگ باقی مانده است

پس از سوزاندن جسد، استخوان ها و خاکسترهای متوفی در گنگ پرتاب می شود. حتی کسانی که در نزدیکی رودخانه گنگ سوزانده نمی شوند، خاکسترشان آنجا قرار دارد. جری گارسیا و جورج هریسون گیتاریست های راک از جمله افرادی هستند که خاکستر آنها در گنگ پراکنده شده بود. در روزهای گذشته هزاران جسد در طول همه گیری های وبا به رودخانه گنگ انداخته شده و باعث گسترش بیماری و تولید اجساد بیشتر شده بود.

امروزه تنها استخوان و خاکستر در رودخانه پراکنده شده است. با وجود این، روند سوزاندن، به ویژه در میان کسانی که نمی توانند مقدار زیادی چوب مورد نیاز برای سوزاندن کل بدن را بپردازند، قسمت های زیادی از بدن نیمه سوخته را پشت سر می گذارد. برای خلاص شدن از شر اعضای بدن، لاک پشت های مخصوص ماهیگیری در رودخانه رها می شوند؛ به آنها آموزش داده شده گوشت انسان مرده را مصرف کنند اما شناگران و شناگران را اذیت نکنند. این لاک پشت ها روزانه حدود یک پوند گوشت مصرف می کنند و می توانند به وزن ۷۰ کیلوگرم برسند.

در اوایل دهه ۱۹۹۰، دولت یک آتش سوزی برقی را در کنار رودخانه گنگ ایجاد کرد تا حدی میزان اجساد نیمه سوخته در رودخانه را کاهش داد اما با وجود معرفی این سیستم، هنوز اکثر مردم روش سنتی سوزاندن را ترجیح می دهند.

مترجم: محمد ریحانی