شاهان قاجار و صفویه بی دین نبودند

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، شاهان صفوی اگر نبودند، شاید هیچ گاه تشیّع در میان مردم ایران فراگیر و رسمی نمی شد. شاه سلیمان موقوفه ای را برای استنساخ و نشر بحارالأنوار مرحوم مجلسی قرار داده بود و اینکه کتب مرحوم مجلسی درکشور منتشر و در منازل مردم کتاب های مجلسی وارد شده بود، در سایه حمایت همین شاهان بود و اگر آنها نبودند، این کار عملی نبود.

در سال ۱۰۹۸ شاه سلیمان تصمیم می گیرد مقام شیخ الاسلامی را به مرحوم مجلسی اعطا کند. در «وقائع السنین والأعوام» خاتون آبادی که در زمان حیات شاه سلیمان نوشته شده، آمده است که شاه چند مرتبه کلمه التماس را به زبان خود جاری کرد، با اینکه این گونه تعابیر از زبان شاهان به ندرت خارج می شد. همچنین نوشته است که هندی ها در دولتخانه شاهی بت می پرستیدند و مجلسی حدود دو ماه بعد از تصدّی شیخ الاسلامی، بتخانه آنها را خراب کرد.

در آن زمان مقام شیخ الاسلامی مقام اول روحانی کشور بود که همه تصرّفات مربوط به امور دینی به دستور او بود و مرحوم مجلسی تصدّی این مقام را پذیرفته بود، مشروط به اینکه مظاهر کفر را از بین ببرد و احکام شرع و تشیّع را بر ایران حاکم کند. در آن اوضاع اگر علمای شیعه و از جمله مرحوم مجلسی شاهان شیعی را تقویت نمی کردند، حکومت عثمانی که متصل به ایران بود، ایران را نابود می کرد.

شهادت ثالثه هر چند جزء اذان نیست، ولی در عین حال چون شعار شیعه شده، این شعار باید محفوظ بماند. ناصرالدین شاه بعد از اینکه با سختی بسیار شهر هرات را گرفت، همان روز اول دستور داد در آنجا اذان شیعی گفته شود؛ زیرا علامت حیازت آن جا همین اذان شیعی بود.

شاهان قاجار و صفویه، بی دین نبودند و نباید فسادشان سبب شود که ما بر تمام اعمال آنها خط بطلان بکشیم. در زمانی که عثمانی می خواست ایران را ببلعد، اگر این علما در صفی مقابل حکومت قرار می گرفتند یا کوتاه می آمدند و حکومت شیعی را تأیید و تأکید نمی کردند، عثمانی غلبه می کرد. (۲۰ آبان ۱۳۸۳ش)