هندوها و سیک‌ها؛ اقلیتی که افغانستان دیگر برایشان تنگ و کوچک است

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، پس از تسلط طالبان بر افغانستان، اقلیت دینی هندو و سیک افغانستان با دشواری‌های زیادی مواجه شده اند. درمسال یا عبادتگاه آن‌ها دوبار مورد حمله قرار گرفته و تدابیر قبلی برای محافظت از آن‌ها نیز دیگر وجود ندارد.

اعضای اقلیت مذهبی هندو و سیک افغانستان می‌گویند در حال حاضر تنها ۲۱۳ تن آن‌ها در افغانستان باقی مانده اند. با آغاز روند تخلیه، این تعداد تلاش کردند تا افغانستان را ترک کنند ولی تنها تعداد محدودی موفق به ترک افغانستان شدند.

آنیلا سینگ (نام مستعار) یک شهروند اهل هنود افغانستان است که پدرش را در انفجار سال ۲۰۱۸ در ولایت ننگرهار از دست داده است. او هنوز در کابل زندگی می‌کند. خانم سینگ در گفتگو با دویچه وله گفت که در زمان ریاست جمهوری حامد کرزی حدود ۴۰۰ خانواده هندو و سیک در افغانستان زندگی می‌کردند ولی حالا تعداد بسیار محدودی از این خانواده‌ها باقی مانده اند.

دستور مسدود شدن عبادتگاه اهل هنود

پس از ورد طالبان به کابل، عبادتگاه اهل هنود دوبار مورد حمله طالبان قرار گرفته و آن‌ها مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند. خانم سینگ گفت: «گروهی به نام طالبان وارد گودواره شدند و مردمان اهل هنود را آزار و اذیت کردند. وقتی ما با کلان‌های امارت گپ زدیم، آن‌ها گفتند که حمله کنندگان طالب نیستند.»

او افزود که با افزایش ناامنی‌ها، خانواده‌هایی که در غزنی و ننگرهار زندگی می‌کردند به کابل رفتند و به دلیل نداشتن مکانی برای زندگی، در داخل درمسال زندگی می‌کردند که در آنجا نیز هدف یورش قرار گرفت.

به گفته این شهروند اهل هنود، طالبان دستور داده اند که درمسال باید مسدود شود: «ما صدای خود را به کجا بکشیم؟ کیست که صدای ما را بشنود؟ شرایط بسیار سخت است.»

اما بلال کریمی، معاون سخنگوی طالبان اقدام به مسدودسازی درمسال را رد کرد. او به دویچه وله گفت کسانی که به درمسال حمله کرده بودند بازداشت شده اند: «این که گویا آن‌ها در تهدید هستند این را ما تایید نمی‌کنیم. امارت اسلامی از حقوق و حریم آن‌ها دفاع می‌کند و زندگی و املاک آنان محفوظ است و جای نگرانی وجود ندارد.»

نگرانی امنیتی

در سال های ۲۰۱۸ و ۲۰۲۰ حملات خونینی بر یک عبادتگاه و یک تجمع اهل هنود انجام شد. این حملات سبب شد تا خانواده‌های زیادی افغانستان را ترک کنند. حکومت پیشین برای تامین امنیت عبادتگاه‌های این اقلیت مذهبی نگهبان گماشت تا امنیت این مراکز را تامین کنند، اما طالبان این نگهبان‌ها را خلع سلاح کرده و در حال حاضر کسی به فکر تامین امنیت اهل هنود و سیک نیست.

خانم آنیلا به دویچه وله گفت: «آن‌ها (طالبان) نمی توانند امنیت خود را تامین کنند چه رسد به امنیت ما.» او افزود که در زمان حکومت پیشین اکثر کوچه‌های کارته پروان با موانع سمنتی مسدود شده بودند و کسی نمی‌توانست وارد محله اهل هنود شود؛ ولی طالبان این موانع را برداشته اند و به این دلیل شهروندان اهل هنود احساس امنیت نمی‌کنند.

این شهروند اهل هنود افزود کسانی که بر عبادتگاه حمله کردند پرچم طالبان را حمل می‌کردند و بر موتر طالبان سوار بودند، ولی مقامات طالبان دست داشتن طالبان در این حمله ها را رد می‌کنند: «این چگونه حکومت است که نظامیانش با موتر و پرچم طالبان حمله می‌کنند ولی گروه دیگری می‌گوید حمله کنندگان طالبان نبودند.»
گروه طالبان پس از رسانه ای شدن این حملات اعلام کرد که عاملان حمله به درمسال اهل هنود بازداشت شده اند.

زندگی در ترس

براساس اظهارات خانم سینگ دو روز پس از این حادثه یک بار دیگر جنگجویان طالبان بر گودواره یا عبادتگاه اهل هنود حمله کردند و نگهبانان دروازه را لت و کوب نمودند.

خانم سینگ گفت که پیش از سقوط کابل، اهل هنود و سیک افغانستان از آزادی‌های بیشتری برخوردار بودند؛ ولی حالا همه در ترس زندگی می‌کنند: «در گذشته آزاد گشت و گذار می‌کردیم ولی حالا باور کنید حتا به گودواره [عبادتگاه] هم رفته نمی‌توانیم.» او افزود: «شخصا خودم احساس امنیت نمی‌کنم. احساس می‌کنم به خانه من هم حمله می‌کنند. من می‌ترسم.»

او افزود که گشت و گذار پیروان اهل هنود نیز به دلیل تهدیدهای امنیتی محدود شده است: «ما به دلیل ترس و بیم بیرون رفته نمی‌توانیم و همیشه در خانه هستیم.»

شهروندان بی‌خانه و زمین

ساجیو یک شهروند دیگر اهل هنود می‌گوید بسیاری‌ها به دلیل تهدیدهای امنیتی خانه و زمین شان را در ولایات غزنی، ننگرهار و ولایات دیگر رها کرده و حالا در کابل زندگی می‌کنند و منتظر فرصتی برای ترک افغانستان هستند.

ساجیو گفت: «آن‌ها قبلا هر کدام بیش از یک جریب زمین و خانه داشتند، اما حالا آمده در اتاق درمسال زندگی می‌کنند.» او افزود کسانی که قبل تجارت و دکانداری می‌کردند، حالا بیکارند و نشسته اند.

به گفته ساجیو همه کسانی که در افغانستان مانده اند از فقر رنج می‌برند. «آن‌هایی که در درمسال زندگی می‌کنند پول ندارند که خانه کرایه کنند. آن ها بیکار و فقیر هستند.» ساجیو افزود: «در حکومت قبلی خانه آن ها را با زور و یا با پول بسیار کم خریدند.»

محدودیت در آزادی‌های مذهبی

اهل هنود و سیک افغانستان همه سال عیدها و مراسم فرهنگی خاصی دارند که قبل از تسلط طالبان می‌توانستند آزادانه این جشن ها را تجلیل کنند، هرچند که در سال های اخیر به دلیل حملات انتحاری برگزاری این مراسم محدود شده بود.

خانم آنیلا گفت: «در این وضعیت جشن‌های دیوالی، هولی و ویساک را را برگزار کرده نمی‌توانیم. چون با ترس و بیم داخل گودواره می‌شویم و مطمین نیستیم که دوباره به خانه زنده بر می‌گردیم یا نه.»

طالبان در حکومت قبلی خود یک قانون شانزده ماده‌ای را برای هندوها و سیک‌های افغانستان به اجرا گذاشتند. براساس این قانون، این اقلیت مذهبی حق پوشیدن لباس‌های مشابه با مسلمانان را نداشتند و برای تفکیک از مسلمان‌ها باید یک شال نارنجی رنگ می‌پوشیدند، حق ساخت مراکز مذهبی از آن‌ها سلب شده بود و همچنین آن‌ها حق نداشتند با مسلمانان در یک خانه زندگی کنند و با مسلمانان دست دهند. ولی معاون سخنگوی طالبان گفت که فعلاً چنین قانونی وضع نشده است: «نخیر تا حال برای اهل هنود کدام چیز مشخصی وجود ندارد، ولی از حقوق و حریم آن‌ها دفاع می‌شود.»

تلاش برای ترک از افغانستان

به دنبال حملات بر اهل هنود، صدها خانواده به هند، کانادا و بریتانیا مهاجرت کردند. خانم سینگ گفت آن هایی که شناخت و واسطه داشتند افغانستان را ترک کردند: «کسانی که بی‌دست و پا هستند اینجا باقی مانده اند و معلوم نیست که می‌توانند از افغانستان خارج شوند یا نه.»

او می‌گوید: «وقتی شرایط طوری خراب شود که گشت و گذار نتوانیم و حتی در بین خانه آزار و اذیت شویم، بهتر است که از کشور خارج شویم.»

ساجیو می‌گوید که تاکنون کشورهای امریکا، انگلستان و کانادا وعده کرده اند که برای شهروندان هندو و سیک افغانسان پناهندگی خواهند داد ولی او گفت که تاکنون عملا کاری انجام نشده است. او افزود که صدها خانواده اهل هنود اهل افغانستان که به منظور طی مراحل دوسیه‌های مهاجرتی شان به هند رفته اند، با گذشت هفت سال نتیجه مطلوبی دریافت نکرده اند. ۲۰۰ خانواده اهل هنود دو سال پیش به هند رفتند.

ساجیو می‌گوید هندوها و سیک‌های افغانستان به این نتیجه رسیده اند که ادامه زندگی در این کشور امکان ندارد. او گفت: «فکر می کنم ما و نسل‌های آینده ما در این جا زندگی نمی‌توانیم. متاسفم که نه از افغانستان شدیم و نه از هند. وقتی به هند می‌رویم برای ما می‌گویند چه وقت به وطن خود بر می‌گردید. در افغانستان نیز ما
را کسی قبول ندارد.»