مصائب داعشی بودن| زنانی که از جامعه طرد شدند

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، سال‌ها پیش، نورا الخلیف به شهر خود رقه در شمال سوریه بازگشت، به امید یک زندگی عادی به دور از اردوگاه الهول، که عمدتاً خانواده‌های اعضای داعشی را در خود جای داده است، اما خود را در میان جامعه‌ای یافت که طرد شده بود.

الخلیف ۳۱ ساله، یکی از هزاران بازگشته دسته جمعی از سال ۲۰۱۹ از اردوگاه الهول به شهر‌های خود در شمال شرق سوریه بر اساس توافقنامه بین نیرو‌های دموکراتیک سوریه و بزرگان قبیله است.

از زمان بازگشت، این زن برای زندگی به خانه محقرش در محله‌ای در حومه شهر رقه نقل مکان کرده است، جایی که سال‌ها برجسته‌ترین پایگاه سازمان افراطی داعش در سوریه بود.

نورا که از پنج سال پیش از شوهر عربستانی خود که وابسته به این سازمان است خبری نداشت، می‌گوید: بیشتر همسایه هایم به من می‌گویند تو داعشی هستی.

وی که مادر دو فرزند است می‌افزاید: ما می‌خواهیم فراموش کنیم، اما مردم اصرار دارند که ما را برگردانند. از زمانی که الهول را ترک کردم، از نظر مالی و روانی احساس راحتی نکردم.

اردوگاه الهول که در استان الحسکه واقع شده است، حدود ۵۶۰۰۰ نفر از جمله آوارگان را در خود جای داده است، اما بیشتر آن‌ها اعضای خانواده‌های داعش و خارجی‌های این گروه هستند که طی سال‌های متمادی که داعش شکست‌های متوالی خورده است به آنجا منتقل شده اند.

الخلیف که در میان هزاران نفری بود که از باغوز تخلیه شدند، می‌گوید: اردوگاه الهول نسبت به رقه مهربان‌تر بود. او توضیح می‌دهد: من اردوگاه را به خاطر دو فرزندم و تحصیلشان ترک کردم، اما وضعیت اینجا بهتر نیست… پشیمانم که آنجا را ترک کردم.

به گفته دیده بان حقوق بشر سوریه، از سال ۲۰۱۹، بیش از ۹ هزار نفر طبق توافق با قبایل با هدف بازگرداندن سوری‌ها به شهر‌ها و روستا‌های خود، اردوگاه الهول را ترک کرده اند.

با این حال، بسیاری از آن‌ها با شرایط سخت زندگی مواجه شدند.

نورا گفت که جامعه ما را طرد می‌کند. من سعی کردم در آن ادغام شوم، اما فایده‌ای نداشت.

ترکی السوعان، شیخ قبیله رقه، از ۳۴ خانواده از الهول حمایت کرد و بهآن‌ها کمک کند تا در جوامع خود ادغام شوند، اما این کار آسان نبود.

او می‌گوید: خانواده‌های آن‌ها را می‌شناسم، آن‌ها اهل منطقه هستند، اما عدم پذیرش جامعه به واکنشی به اقدامات و عملکرد‌های داعش است.

با این حال، برخی از ساکنان رقه خود افراد بازگشته از اردوگاه را مقصر می‌دانند، از جمله سارا ابراهیم (۲۹ ساله) که معتقد است بسیاری از خانواده‌هایی که اردوگاه الهول را ترک کرده‌اند، در را روی خود بسته‌اند و با همسایگان سروکار ندارند.

او می‌افزاید: این احتمالاً آن‌ها را به سمت افراط گرایی در آینده سوق خواهد داد.

امل ۵۰ ساله از همسایگان خود پنهان کرد که ساکن اردوگاه الهول بوده است، اردوگاهی که هفت ماه پیش با دختران و نوه‌های خود ترک کرد.

او می‌گوید: همسایگان من در رقه نمی‌دانند که من در اردوگاه الهول بودم. می‌ترسم اگر مردم بفهمند که من در باغوز و الهول زندگی می‌کردم، فکر بدی کنند.

وی افزود: با وجود شدت وحشت در الهول، مردم یکدیگر را می‌شناختند، اما اینجا در رقه هیچ گونه دوستی و محبتی وجود ندارد.

ام محمد (۴۵ ساله) از زمانی که او از باغوز گریخته است، چیزی در مورد شوهرش نمی‌داند و هفت ماه پیش از الهول به رقه نقل مکان کرد.

این زن که از درماندگی و شرایط سخت زندگی گلایه می‌کند می‌پرسد تا کی جامعه ما را داعشی می‌داند و طرد می‌کند؟ او می‌افزاید: تنها چیزی که می‌خواهم این است که راحت و ایمن زندگی کنم.