کلام | تنها معجزه بهائیت

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، در بهائیت میرزا حسینعلی بهاء، یگانه حجت قاطع ادعای خود را سخنان و کلماتش بیان می‌کرد و نوشته‌های خود را معجزه‌ی جاودانی و مائده آسمانی می‌پنداشت و در کتاب اقدس به خود بالیده و نوشته است: هر نظمی از این نظم بزرگتر، به پریشانی افتاده است¹ و عجیب آن‌که نه تنها نثر عربی خود را معجزه‌ای بی‌نظیر می‌پنداشت بلکه عبارات فارسی خود را نیز دلیل بر مقام خداییش می‌شمرد و به مخالفان خود پیام می‌داد که اگر از عربی‌های من چیزی سر درنیاوردید، به عبارات فارسیم بنگرید تا راز اعجاز را دریابید، چنانکه در کتاب اقتدارات می‌نویسد: بگو ای اهل بیان، اگر آیات عربیه را ادراک نمی‌نمایید، در کلمات پارسیه حق و دونش ملاحظه کنید که شاید خود را مستحق عذاب لانهایه ننمایید.²

میرزا حسینعلی در حالی کلامش را معجزه و حجت اعلام می‌کند که هم در متون عربی و هم در کلام فارسی غلط‌های لفظی و معنایی بسیاری به چشم می‌خورد. به عنوان مثال وی عبارتی از قرآن مجید را با اندک تغییری می‌آورد و به همراه اغلاطی چند، آن را بازگو می‌کند و این کار را معجزه آسمانی می‌شمرد. چنانکه در سوره یوسف آمده است که: و فوق کل ذی علم علیم.³ میرزا حسینعلی این جمله قرآنی را دستاویز تکرار قرار داده و در کتاب بدیع می‌‌نویسد:

قد کان فوق کل ذی علمٍ علّاماً علیمٌ

و فوق کل ذی عظمهٍ قد کان عظاماً متعظماً عظیمٌ

و فوق کل ذی قدرهٍ قد کان قدّاراً مقتدراً قدیرٌ…

در این سخنان تصنعی اولاً صفات علّاماً عالماً علیمٌ، چنانکه ملاحظه می‌شود به لحاظ اعراب با یکدیگر هماهنگی ندارند و این غلط واضحی است که هر کس آن را در می‌یابد. ثانیاً واژه‌هایی نظیر رفاعاً، جویدٌ، جاوداً ساختگی و بیگانه از زبان عرب‌اند و در مکاتبات یا محاورات عربی هرگز به کار نمی‌روند. این صفات چه تفاوتی به لحاظ مقصود اصلی با هم دارند؟ کدام اعجاز در عبارات وی دیده می‌شود که ارباب فصاحت و بلاغت در برابر آن عاجز و مبهوت شده‌اند.

در متون و گویش فارسی بهاء هم غلط‌های آشکار دستوری وجود دارد و کلمات و عبارات عربی بسیاری در جملات فارسی‌اش یافت می‌شود. وی در کتاب اقتدارات در نامه‌ای به رهبر شیخیه می‌نویسد: بر کلمات احباء‌الله اعتراض کرده و می‌کنی، در غفلت به مقامی رسیده‌ای که بر کلمات نقطه اولی هم اعتراض نموده‌ای و در کتب در رد الله و احبائه نوشته‌ای و بذلک حبطت اعمالک و ما کنت من الشاعرین.⁴

کسی که همه معجزات را از خود نفی می‌کند و تنها معجزه کلامی را ملاک خدایی‌بودن سخنانش می‌شمرد، حق ندارد بر خلاف قواعد زبان سخن بگوید زیرا تنها دلیل وی برای اثبات ادعایش از دیدگاه زبان‌شناسی غلط از آب در می‌آید و دلیل دیگری هم ندارد که ثابت کند که کلامش بر قواعد زبان حاکمیت دارند.

منبع

۱. حسینعلی بهاء، کتاب اقدس، صفحه۴۸

۲. همان، اقتدارات، صفحه۵۷

۳. سوره یوسف، آیه ۷۶

۴. حسینعلی بهاء، کتاب بدیع، صفحه۶۱

۵.حسینعلی بهاء، اقتدارات، صفحه۲.۳