گناهانی که به راحتی بخشیده نمی شوند

– عن ابى جعفر (علیه السلام ) قال ما من احد یظلم مظلمه الا اخذه الله بها فى نفسه و ماله فاما الظلم الذى بینه و بین الله فاذا تاب غفرله .(۱)

حضرت باقر (علیه السلام ) فرمود هر شخصى حقى را پایمال و یا ستم به کسى روا دارد غیر ممکن است خداوند او را واگذارد. هم کیفر در مالش مى کند و هم در جانش. ولى گناهى که بین خود و خدا انجام داده (پاى کسى در میان نیست ) اگر توبه کند خداوند از او مى گذرد.

– عن جعفر بن محمد (علیه السلام ) من ارتکب احدا بظلم بعث الله من ظلمه مثله او على ولده او على عقبه من بعده .(۲)

حضرت صادق (علیه السلام ) فرمود هر کس به شخصى ستم روا دارد خداوند یک نفر را برمى انگیزد که با او همانطور ستم کند و یا بر فرزندش ‍و یا بر بازماندگانش از نسلش .

– عن شیخ من النخع قال قلت لابى جعفر (علیه السلام ) انى لم ازل والیا منذ ز من الحجاج الى بومى هذا فهل لى من توبه قال فکت ثم اعدت علیه فقال لا حتى تودى الى کل ذى حق حقه .(۳)

مردى از قبیله نخع گفت به حضرت باقر (علیه السلام ) عرض کردم من از زمان حجاج تا هم اکنون همواره فرماندار و والى بوده ام آیا توبه ام پذیرفته مى شود؟ حضرت جواب نفرمود. مرتبه دوم تکرار کردم . فرمود نه ، پذیرفته نمى شود مگر هر کسى بر تو حقى دارد حق او را به خودش ‍ برگردانى .

– فى تفسیر الامام (علیه السلام ) قال على بن ابیطالب (علیه السلام ) فى قوله تعالى اتقوا النار التى و قودها الناس و الحجاره یا معاشر شیعتنا اتقوا الله و احذروا ان تکونوا لتلک النار حطبا و ان لم تکونوا بالله کافرین فتوقوها بتوفى ظلم اخوانکم و انه لیس من اخوانکم من ظلم اخاه المومن المشارک له فى موالاتنا الاثقل الله فى تلک النار سلاسله و اغلاله و لا یقاله منها الا شفاعتنا و لن نشفع له الى الله الا بعد ان نشفع فى اءخیه المومن فان عفى عنه شفعنا و الاطال فى النار مکثه .(۴)

در تفسیر امام حسن عسکرى از على بن ابیطالب (علیه السلام ) نقل مى کند که در خصوص آیه اتقوا النار التى وقودها الناس و الحجاره بپرهیزید از آتشى که آتش گیره آن انسان و سنگ است . فرمود اى شیعیان و پیروان ما بپرهیزید و بترسید از اینکه شما براى چنین آتشى هیمه باشید اگرچه کافر به خدا نیستید. خود را از این آتش به ستم نکردن به برادران دینى نگه دارید. هر یک از شما به برادر خود که با او در دوستى ما شرکت دارد ستمى روا دارد خداوند در میان همین آتش زنجیر و غل او را سنگین مى نماید و هیچ چیز او را نجات نخواهد داد مگر شفاعت ما و ما هرگز شفاعت نمى کنیم پیش خدا مگر بعد از اینکه واسطه شویم پیش آن برادرش اگر او گذشت و بخشید شفاعت مى کنیم و الا درنگ و مکث او در آتش زیاد خواهد شد.

– عن ابى عبدالله (علیه السلام ) فى حدیث فمن نال من رجل رشیئا من عرض او مال وجب علیه الاستحلال من ذلک و الانفصال من کل ما کان منه الیه و ان کان قدمات فلیتنصل من المال الى ورثته و لیتب الى الله مما اتى الیه حتى یطلع علیه عزوجل بالندم و التوبه و الانفصال .(۵)

حضرت صادق (علیه السلام ) فرمود هر کس ستم به شخصى از نظر مال یا عرض و یا آبروى او روا دارد واجب و لازم است طلب گذشت و حلیت نماید و ذمه خود را برى کند از آنچه نسبت به او کرده. هرگاه صاحب حق مرده باشد برائت و آزادى ذمه اى به این است که مال را به ورثه او بدهد و نیز توبه کند از آنچه کرده و واقعا پشیمان شود از این کار.

منابع:

۱- وسائل جهاد النفس، ص ۵۲۳.

۲- وسائل، ص ۴۲۴.

۳- وسائل، ص ۵۲۴.

۴- مستدرک الوسائل جهاد نفس، ص ۳۴۲.

۵- مستدرک الوسائل، ص ۳۴۳.