نقش تفکر برای رسیدن به مقامات معنوی از نگاه آیت الله بهاءالدینی

وی با ذکر خاطره ای می گوید: بنده در نوجوانی با نشاط فراوان، حدود ۱۶ ساعت کار علمی و فکری داشتم و مجهولات و نقاط ابهام درس هایم را به این طریق حل می کردم. نشاط درسی برای تحصیل انسان بسیار مفید و ضروری است. انسانی که با نشاط است، خوابش کم، اتلاف وقتش کم و صحبت های غیر ضروری اش کمتر است و تمام همتش درس است و تحصیل.

این استاد اخلاق درباره تفکر و روشنایی باطنی می گوید: در وجود انسان یک منبع سرشار از نور و علم و معرفت است که دسترسی به آن ممکن نیست، مگر با ریاضت هایی مشروع که مهمترین آنها پرهیز از گناه و لقمه حرام است. این صفت نیکو در صورتی برای انسان پدید می آید که دوره ای پی در پی و متوالی از تفکر در زمینه های گوناگون را بگذراند؛ آن گاه است که چشم انسان به آن سرچشمه باز می شود و قلب آدمی نورانی می گردد.

بهاءالدینی که معتقد است ˈپس از رسیدن به مرتبه تفکر، عالم هستی، کتاب درسی انسان می شودˈ؛ به طلاب سفارش می کند: با مطالعه بیشتر و دقت فراوانتر، نورافشانی زیادتر می شود؛ تا این که پس از چندین سال، بینایی چشم، روشنایی دل و نورانیت درونی نصیب آدمی می شود و در پی آن است که همه معارف اسلام را آن طور که هست، درمی یابد؛ آنچه حق است می یابد و طهارت درون و باطن همراه او می شود.

به نظر این عارف الی الله، فکر جریان یافته، محصولات ارزنده ای به عالم وجود تقدیم می کند و بسیاری از ابتکارات، خلاقیت ها و نوآوری ها در پی این حالت نصیب انسان می شود.

وی می گوید: بنده چهار سال مدام مشغول تفکر بودم تا این که دریچه ای به رویم باز شد و در موضوعی ۱۰ سال به فکر و تعمق اشتغال داشتم و سرانجام به نتیجه رسیدم. اگر تفکر در زندگی انسان باشد، عبادات انسان عمق بیشتری می یابد و حال معنوی بهتری خواهد داشت.

این مرجع تقلید همچنین می گوید: فکر است که بیداری صبحگاهی آدمی را عظمت می بخشد و به تهجد و عبادات او بها می دهد. باید قبل از اذان صبح بیدار شویم و مدتی فکر کنیم، تا آثار معجزه آسای تفکر را دریابیم. اگر جای خلوت و مکانی مقدس را انتخاب کنیم، برکات بیشتری خواهد داشت.

وی در ادامه می گوید: بنده اغلب جاهایی که می خواستم بروم پیاده می رفتم و راه های خلوت را انتخاب می کردم تا بتوانم بهتر و بیشتر به فکر خود ادامه دهم. گاهی مسیری ۳۰ کیلومتر بود اما خسته نمی شدم. زیرا همیشه مشغول به تفکر و تعمق بودم. بارها پیاده به مسجد جمکران می رفتم تا بهتر بتوانم چیزهایی را به دست آورم و فکر کنم. باید بدانیم که فکور بودن، نقش ارزشمندی در رسیدن به مقامات معنوی دارد.

بهاءالدینی می افزاید: بسیاری از معضلات فکری و مشکلات علمی انسان حل می شود، مسایلی همچون حاکمیت خدای متعال بر هستی، مقام و ارزش معصومین علیهم السلام و نقش آنان در جهان و عالم تکوین، عظمت قدرت الهی و ضعف خرد بشری و قدرت های ظاهری در مقابل پرودگار متعال و مانند آن.

آیت الله بهاءالدینی در سال ۱۲۶۷ در شهر قم دیده به جهان گشود. وی در کنار تحصیل به تدریس مقدمات و سطوح روی آورد و شاگردان فراوانی را تربیت کرد. سپس خارج فقه و اصول را آغاز کرد و در مدت بیست سال، چند کتاب فقهی و چند دوره اصول را تدریس نمود و مجموع سال های تدریس وی، شصت سال به طول انجامید.

آیت‏الله بهاءالدینی در جنب تحصیل و تدریس به اقامه جماعت و تالیف نیز پرداخت و نوشتارهایی پیرامون قرآن مجید، نهج‏البلاغه و صحیفه سجادیه از او به یادگار ماند و این همه خمیرمایه درس های اخلاقی وی در حوزه‏ علمیه‏ قم را تشکیل داد.

آیت الله بهاءالدینی پس از فراگیری علوم دینی در محضر بزرگان، فقط ۱۹ سال داشت که در درس خارج فقه و اصول آیت‏الله العظمی ˈحاج شیخ عبدالکریم حائری یزدیˈ حاضر می شد و در بیست و پنج سالگی از آیت‏الله خوانساری اجازه اجتهاد دریافت نمود.

کتاب ˈآیت بصیرتˈ شرح حال زندگی این عالم فرزانه است که نتیجه سمیناری بود که در اسفند ۱۳۷۵ در حوزه علمیه قم به پاس تجلیل از وی برگزار شد.

این مرجع تقلید در ۱۳ ربیع الاول سال ۱۴۱۸ هجری قمری مصادف با ۲۸ تیر سال ۱۳۷۶ در سن ۹۰ سالگی به دیدار حق شتافت و پیکرش در مسجد بالا سر حضرت فاطمه معصومه (س) به خاک سپرده شد.

منبع: عصر شیعه