جنایت تخریب بقیع به روایت شهید نمر

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، پایگاه خبری مرآه الجزیره در یادداشتی به مناسبت نود و نهمین سالروز تخریب بارگاه ائمه بقیع(ع) با عنوان «تخریب قبور بقیع جنایت عصر آل سعود است»، نوشت: خاندان آل سعود دین را در خدمت سیاست به‌کار می‌گیرد و همیشه مسائل ایدئولوژیک را وسیله‌ای برای تحکیم حکومت سیاسی با توسل به زور، خونریزی و ارعاب و انتقام از اقلیت‌های دینی و مذهبی در این کشور قرار داده‌اند.

در این یادداشت آمده است: موضوع تخریب بارگاه ائمه بقیع یکی از بارزترین مسائلی بود که آل سعود برای تسلط بر شبه جزیره عربستان و تحمیل عقاید وهابیت بر تمام گروه‌های مردمی بدون توجه به ویژگی جریان‌های دینی و تنوع فکری و فرهنگی موجود در آن کشور مورد استفاده قرار داد.

مرآه الجزیره نوشت: داستان با رسیدن مجدد آل سعود به قدرت در حجاز آغاز شد پس از اینکه عبدالعزیز آل سعود(از بزرگ‌ترین فرمانروایان این خاندان و پایه‌گذار کشور عربستان سعودی)، حاکم ریاض از آل رشید با شمشیر سر برید(در ۴ شوال ۱۳۱۹ق/۱۴ ژانویۀ ۱۹۰۲م ریاض به تصرف آل سعود درآمد) آن زمان حملات آل سعود به مدینه منوره هم رسید.

آل سعود همه میراث عمرانی و ارزشمند تاریخی و دینی و در رأس آن بارگاه ائمه(ع) و صحابه پیامبر(ص) در قبرستان بقیع را دو مرتبه ابتدا در ۱۲۲۰ هجری قمری و سرانجام در ۱۳۴۴ هجری قمری تخریب کردند.

اما جنایت بزرگ هشتم شوال سال ۱۳۴۴ هجری قمری پس از سال‌ها مقابله آل سعود با مذهب شیعی و برنامه‌ریزی‌هایی که برای این جنایت انجام شده بود، اتفاق افتاد. آن سال بارگاه ائمه اطهار از اهل بیت رسول اکرم(ص) شامل امام حسن مجتبی، امام سجاد، امام محمد باقر و امام جعفر صادق(علیهم السلام) در بقیع کاملاً تخریب شد و قبرستان بقیع پس از این تخریب بزرگ، به زمینی مسطح تبدیل و همه آثار ارزشمند آنجا به غارت رفت و به زمینی بایر تبدیل شد.

اما انتشار سریع خبر و همچنین عزم آل سعود و وهابی‌ها برای تخریب بارگاه حضرت رسول اکرم(ص) موجب خشم مسلمانان در اقصی نقاط جهان و برپایی تظاهرات‌های گسترده در محکومیت این فجایع قدرت جدید بر شبه جزیره عربستان شد.

در هفدهم شوال ۱۳۴۴ هجری روزنامه ام‌القری در شماره ۶۹ خود متنی از استفتاء از مفتیان وهابی و جواب آن را منتشر کرد که معلوم بود از پیش برای تأیید تخریب قبور ائمه آماده شده بود. در این متن تاریخ صدور فتوای علمای وهابی مدینه مربوط به بیست و پنجم ماه مبارک رمضان سال ۱۳۴۴ بود تا از این طریق خشم مسلمانان فروش کند؛ اما افکار عمومی نه در داخل حجاز و نه در جهان اسلام آرام نگرفت و تکذیبیه‌های فتوا و مغایرت آن با دین اسلام منتشر می‌شد.

جنایت آل سعود به تخریب قبور ائمه اهل بیت و صحابه علیهم السلام در بقیع خلاصه نشد. آنها بسیاری از آثار اسلامی دیگر را هم نابود کردند که نشان دهنده نفرت عمیق آنها از اسلام و مسلمانان است. در مکه قبرستان معلاه(قبرستان بنی هاشم) را تخریب کردند و همچنین خانه‌ای که پیامبر (ص) در آنجا متولد شده بود .

جرایم آل سعود علیه اسلام و مسلمانان از مرزهای شبه جزیره عربستان هم فراتر رفته است. در سال ۱۲۱۶ هجری قمری برابر با ۱۸۰۱ میلادی، آل سعود با حمله به شهر کربلا مساجد و بازارها و خیلی از خانه‌های قدیمی پیرامون حرمین را تخریب کردند و حتی دیگر عتبات عالیات و دیوار شهر کربلا را هم تخریب کردند. این موضوع در کتابی با عنوان «دراسات عن کربلاء ودورها الحضاری» آمده است که مقاله آن در سمیناری علمی در لندن ارائه شده است.

آل سعود همچنین تصمیم بر تخریب بارگاه حضرت رسول اکرم(ص) را داشتند اما مسلمانان و بخصوص در هند و مصر تظاهرات اعتراضی گسترده‌ای به راه انداختند که در نتیجه آن این جنایت آنها متوقف شد؛ اما همچنان برای ارتکاب دیگر جرایم مشابه نقشه می‌کشند.

حتی شیخ عبدالعزیز بن باز از مفتیان و هواداران اندیشه سلفی گری در عربستان سعودی و درگذشته سال ۱۹۹۹ میلادی) به زیارت قبر حضرت رسول اکرم(ص) نمی‌رفت و می‌گفت: «تا زمانی که این بت منظورش گنبد و بارگاه حضرت رسول اکرم در آنجاست به زیارت آنجا نمی‌روم»؛ اما زمان گذشت و کسی به حرف او اهمیتی نداد.

رسوایی وهابیت در جنایت تخریب بقیع به روایت شهید باقر النمر

شیخ نمر باقر النمر، رهبر جنبش اعتراضی مسالمت‌آمیز در مناطق شیعه‌نشین قطیف و الاحساء عربستان یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌هایی بود که در موضوع تخریب قبور ائمه بقیع مبارزه کرد و حتی از این هم هراس نداشت که آشکارا آل سعود را مسئول مستقیم تخریب قبور شریف ائمه بخواند. او تأکید داشت آل سعود برای انتقام از اسلام و مذهب شیعه از هیچ جرمی در حق نمادها و مقدسات و میراث اسلامی فروگذاری نکرده است.

او با حضور در سمیناری که ۹ سپتامبر ۲۰۱۱ برگزار شد، طی سخنانی پرسید: آیا تخریب قبور که موضوعی فرعی است و از اصول دین نیست، موضوعی عقیدتی یا ابزاری سیاسی است تا از این طریق تأیید کنند که در واقع این موضوع ابزاری سیاسی است و بیشترین کسی که به مقابله با ساختن مرقد و بارگاه بر مزار برخاسته، خاندان آل سعود است.

شیخ نمر گفت: قبوری که از زمان حضرت رسول(ص) و پس از آن ساخته شده هیچ کدام حتی یک قبر هم تخریب نشده بود تا دوران متوکل عباسی که شروع به تخریب قبر امام حسین بن علی(ع) کردند؛ یعنی اولین کسی که تخریب بارگاه‌ها را شروع کرد، متوکل بود و کسانی که تاریخ را مطالعه می‌کنند، متوجه می‌شوند که چگونه حکام سیاسی فقها را به بازی گرفته بودند تا وقتی که آل سعود وهابی به قدرت رسید.

این روحانی شهید شیعی تصریح می‌کند: در سال ۱۲۱۶ هجری قمری سعود بن محمد به شهر کربلا در عراق حمله و ضریح امام حسین(ع) را تخریب کرد. در دوره عبدالعزیز بن محمد به رهبری فرزندش سعود در سال‌های ۱۲۱۶ و ۱۲۱۸ قبور در مکه تخریب شد. در سال ۱۲۲۰ قبور در مدینه غیر از قبر رسول اکرم(ص) تخریب شد که این یکی هم در تخریب آن ناکام بودند و البته در طول تاریخ کافران از تخریب قبر رسول(ص) ناکام بوده‌اند. تا اینکه ساخت بارگاه‌ها از سوی والی مصری در سال ۱۲۲۰ هجری قمری از سر گرفته شد.

شیخ نمر تأکید می‌کند که رژیم آل سعود به مبارزه با تشیع برخاست و دین را در یک موضوع فرعی و آن تخریب قبور محدود کرد. ۱۷ رمضان ۱۳۴۴ عبدالعزیز به عبدالله بن بلهید، قاضی‌القضات وهابی‌ها نامه نوشت و از او خواست قبور در مدینه را در ازای دریافت ۱۰۰۰ جنیه تخریب کند. ۲۵ رمضان بن بلهید با زور شمشیر این استفتاء را نزد علمای مدینه مطرح کرد و کسانی را هم که اجازه تخریب قبور را ندادند به قتل رساند به طوری که چندین مورد قتل علمای مدینه در آن زمان به وقوع پیوست. اهالی مدینه را هم مجبور به مشارکت در تخریب قبور کردند در هشتم شوال این قبور تخریب شد. در همان ماه شوال، عبدالعزیز نامه‌ای به عبدالله بن بلهید فرستاد و از او برای تخریب بارگاه‌ها تشکر کرد؛ اما در عین حال از این جنایت آشکار تبرئه جست.