اعتبار حکم ولایت فقیه پس از ۳۴ سال

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، سلمان رشدی نویسنده و مقاله‌نویس مسلمان هندی‌الاصل، تبعه انگلستان است. وی با نوشتن کتاب آیات شیطانی به مقدسات مسلمانان توهین کرده که در پی آن اعتراضات گسترده‌ای در کشورهای مختلف اسلامی علیه آن صورت گرفت. امام خمینی بنیان‌گذار نظام مقدس جمهوری اسلامی، حکم به اعدام سلمان رشدی را اعلام نمود و این حکم بازتاب جهانی پیدا کرد.

در سال ۱۳۶۷ ولایت فقیه با صدور حکم اعدام سلمان رشدی بزرگ‌ترین دفاع را از شخصیت پیامبر خدا (ص) انجام داد.

صدور حکم ولایت فقیه باعث تقریب مذاهب اسلامی و گسترش مذهب شیعه در جهان گردید و در مقابل تبلیغات مسموم و گمراه‌کننده‌ دشمنان شیعه که ایمان شیعیان به رسالت حضرت محمد (ص) را نفی می‌کردند، به چالش کشید زیرا ولایت فقیه به دفاع از پیامبر اسلام برخاست و در عصر خاموشی و سکوت مفتیان جهان اسلام، حضرت امام یک‌تنه به صحنه آمد و با حکم اعدام سلمان رشدی جهان غرب را از تهاجم به مقدسات مسلمانان بازداشت.

کیفر سلمان رشدی با نوشتن کتاب کفرآمیز آیات شیطانی به دو جهت، اعدام بود: «دشنام به پیامبر اسلام» و «ارتداد»، حکم قتل ساب‌ النبی همانند تمام احکام الهی بر مصالح و دلایل معتبر شرعی و عقلی استوار است.

صدور حکم ولایت فقیه در حالی صورت گرفت که اطلاق در ولایت به معنای گستره ی ولایت بر همه ی حوزه هایی است که دخالت حکومت در آن لازم است، بدین معنا اختیارات همه ی حکومت های متعارف در سطح جهان امروز مطلقه است زیرا بقای هیچ حکومتی بدون اجازه و دخالت در همه ی حوزه ها ی حکومتی امکان پذیر نیست. البته هر حکومتی در جهان برای تصمیم گیری و اجرای قوانین رعایت ضوابطی را بر خود لازم می داند. در حکومت ولایت فقیه نیز این ضوابط از سوی دین تعیین شده است.

ذکر این نکته ضروری است که گاه گمان می شود تنها، مدرک اسلامی بودن یک مسئله، مطرح شدن آن به صورت صریح در قرآن کریم است و هر آن چه در قرآن به صراحت به آن اشاره نشده است قابل اثبات نیست که این موضوع یک تفکر انحرافی محسوب می‌شود.

حال به دلایل قرآنی حکم ولایت فقیه در اعدام سلمان رشدی خواهیم پرداخت.

آیات قرآنی از راه‌های متعدد احکام اهانت به پیامبران به ویژه آخرین پیامبر خدا حضرت محمد (ص) را بیان می‌نماید که به راحتی میتوان در جهت روشن بودن چراغ حکم ولایت فقیه بعد از ۳۴ سال پی برد.

قرآن با بکارگیری برخی واژه‌ها در ارتباط با نبی و رسول برخی از رفتارها و گفتارهای زشت و نامناسب در برخورد با پیامبر را نشان داده و آنها را به شدت محکوم می‌نماید و آثار و پیامدهای دنیوی و اخروی آنها را گزارش کرده و وظایف پیروان پیامبر در برابر آنها را معین نموده و توضیح داده است.

نبرد با پیامبر اسلام به صور گوناگون امکان‌ پذیر است. یک شکل آن سب و ناسزاگویی پیامبر است که نبرد لفظی و جنگ روانی است. حتی ساختن مسجد نیز می‌تواند برای محاربه با خدا و رسول باشد و قرآن از ساختن مسجد به عنوان پایگاه برای جنگ با خدا و رسول و مرکز ضرر و زیان رساندن به مکتب پیامبر توسط منافقان خبر داده است و از پیامبر خواسته در آن مسجد هرگز به نماز نایستد. ( توبه/ ۱۰۷.۱۰۸)

حکم محاربه با پیامبر اسلام در قرآن به روشنی در سوره مائده آیه ۳۳ تبیین گردیده است. خداوند می‌فرماید: «انما جزاء الذین یحاربون الله و رسوله و یسعون فی الارض فسادا ان یقتلوا او یصلبوا او تقطع ایدیهم و ارجلهم من خلاف او ینفوا من الارض ذلک لهم خزی فی الدنیا و لهم فی الاخره عذاب عظیم»

ترجمه: جز این نیست مجازات کسانی که با خدا و پیامبر او به جنگ بر می‌خیزند و در زمین به فساد می‌کوشند این است که کشته شوند یا آنان را به دار بزنند یا دست و پایشان به خلاف یکدیگر بریده شوند یا از آن سرزمین تبعید گردند. این در دنیا برای آنان مایه رسوایی است و در آخرت عذابی بزرگ خواهند داشت».

بی‌تردید ساب الرسول در طبقه محاربان رسول الله و ساعیان در گسترش فساد در زمین قرار دارد. مگر سب و شتم نبی محاربه با پیامبر و دشمنی و عداوت با ایشان نیست و مگر وی با ناسزاگویی و اهانت به پیامبر مانع پیشرفت دعوت الهی پیامبر نیست و مگر او با اهانت به پیامبر عامل توسعه فساد و تباهی در زمین نیست. اگر ساب النبی محارب و مفسد باشد باید حد الهی محاربه و افساد بر وی جاری گردد. ابن تیمیه به این آیه بر لزوم اقامه حد بر ساب النبی استدلال کرده است.