طرح روحی بهائیت و دلایل نگرانی از آن/ بهائیت در کمین فرزندان ما است
تبلیغات و هیاهو اولین رکن واجب بهائیت است. «طرح روحی» یکی از پروژه‌های مهم این برنامه‌هاست که در ابتدا عمدتاً بر تربیت از سنین پایین معطوف بود، تا نهایتاً مجموعه‌ای تحت عنوان «جامعه‌سازی بهائی برای جهان» تصویب گردید.
به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، در حالی که بهائیت می‌کوشد خود را اقلیتی دینی نشان دهد، بررسی فعالیت‌های تعریف‌شده برای بهائیان و اقداماتشان، نشان می‌دهد این فرقه بیشتر به سازمانی تشکیلاتی شباهت دارد که اعضای آن موظف به پیروی از دستورالعمل‌هایی خاص برای پیشبرد اهداف سرکردگان آن مستقر در فلسطین اشغالی هستند. مجموعه برنامه‌های بهائیت با روندی آرام ، داعیه تسخیر جهان را در سر می‌پرورانند. بهائیت از همان ابتدا با پر و بال گرفتن از استعمار تا اندازه‌ای پیش رفت، اما پروژه چندان موفقی محسوب نمی‌شد. با این حال، تشنگان قدرت با شناخت نیاز جوامع و کشش باطنی آدمیان به مذهب، سعی در پیشبرد و بسط این طرح داشتند.
تبلیغات، سلاح اصلی بهائیت
از همان ابتدا سردمداران و منتفعان بهائیت، برای پوشش ضعف صریحِ مبانی و بی‌هویتی فرقه، تبلیغ و هیاهو را اولین رکن واجب اعلام کرده و به اعضا توصیه کردند تمام هم و غم خود را بر آن متمرکز سازند. با گذشت مرکز اصلی تشکیلات در فلسطین اشغالی، با تدوین برنامه‌هایی کارشناسی‌شده، عمق و گستره تبلیغات خود را توسعه بخشید. «طرح روحی» یکی از پروژه‌های مهم این برنامه‌هاست که در ابتدا عمدتاً بر تربیت از سنین پایین معطوف بود، تشکیلات برای تعمیم فعالیت‌ها در ابعاد مختلف، به مرور زمان چند خط عملیاتی دیگر را بر آن افزود تا نهایتاً مجموعه‌ای تحت عنوان «جامعه‌سازی بهائی برای جهان» تصویب گردید. در حال حاضر، جامعه‌سازی بهائی در سه بخش تقسیم شده است:
۱. مؤسسه روحی:
• کلاس‌های بزرگسالان یا حلقه‌های مطالعه
• نوجوانان
• کلاس‌های اطفال
• جلسات دعا
۲. گفتمان‌های اجتماعی
۳. توسعه اجتماعی-اقتصادی
نفوذ در جلسات دعا
مرکز اصلی تشکیلات، این دسته‌بندی‌ها را عامل ایجاد تحول در راستای اهداف تشکیلات بهائیت بیان می‌کند:
«فرآیند جامعه‌سازی که در حال حاضر بهائیان به آن مشغولند، الگویی است منسجم از فعالیت‌هایی که بر ازدیاد قابلیت و پرورش مهارت‌های لازم در افراد و مؤسسات، برای ایجاد تحول روحانی و پیشرفت مادی و معنوی جوامع انسانی متمرکز می‌باشد. گسترش مساعی، به خصوص در برگزاری جلسات دعا که جنبه‌ای جمعی از حیات روحانی جامعه است، در تعلیم و تربیت روحانی کودکان و نوجوانان و نسل جوان، در اشتغال به اقدام اجتماعی و در مشارکت در گفتمان‌های هدفمند، از جمله عواملی است که به توانمندی جامعه برای کمک به حرکت توده مردم به سوی بینش نظم جهان‌آرای حضرت بهاءا… می‌افزاید.»(۱)
به هر شکلی باید آدم جذب کرد
جای دیگری در مورد لزوم وجود تمام بخش‌های طرح، اینطور می‌گویند:«از آنجایی،که بچه‌ها به تعلیم و تربیت، نوجوان‌ها به صرف انرژی در جهت مثبت و بزرگسالان به صحبت در مورد تعالیم بهاءا… احتیاج دارند، در طرح روحی برای همه گروه‌های سنی، کلاس و مواد آموزشی در نظر گرفته شده. حال ممکن است عده‌ای دوست نداشته باشند در این زمینه کمک کنند، پس زمینه دیگری به نام جلسات دعا وجود دارد که صرف نظر از اعتقاد است.
غیر از طرح روحی گفتمان‌های اجتماعی و طرح‌های توسعه اجتماعی-اقتصادی، دو خط دیگر فعالیت جامعه‌سازی بهائیت است. مثالی برای گفتمان‌های اجتماعی، بهداشت در دنیا است که در آن افراد به صورت گفتمان‌هایی جهانی، تجربه‌های مختلف را با هم مطرح می‌کنند. در طرح‌های توسعه اجتماعی، اقتصادی هم به عنوان مثال همکاری افرادی است که برای رفع مشکلات یک روستا و رشد آن انجام می‌شود. در تمام این برنامه‌ها هیچ لزومی بر بهائی بودن افراد شرکت‌کننده نمی‌باشد.»(۲)
جامعه‌سازی بهائی
در واقع بهائیت برای اثرگذاری بر افکار درونی جامعه و از همه مهم‌تر ایجاد بسترهای لازم برای بالا بردن آمار تعداد بهائیان، نیاز داشت برای اقشار و سنین مختلف جامعه طرحی بچیند. از این رو، حیطه دخالت و تبلیغ را با عناوینی که برای مردم، مثبت و سودمند به نظر می‌رسند، گسترش داد. بهائیت برای اقدام در این زمینه‌ها، نیاز مردم منطقه را بهانه قرار داده و مخصوصاً در کشورهای در حال توسعه یا ضعیف، خود را منجی و خیرخواه معرفی می‌کند. حال آنکه تمام قدم‌هایشان حساب شده و در جهت هدایت جامعه هدف، به رفتن زیر سلطه تشکیلات بهائی است.
گرچه در ظاهر «جامعه‌سازی بهائی» فعالیتی چندان خطرناک به نظر نمی‌رسد اما حقیقت این طرح شبکه‌بندی شده، در رزومه عملی تشکیلات و ماحصلی است که از چنبره زدن یک مجموعه بهائی در مناطق مختلف مشاهده می‌شود. لابه‌لای خطوط پیام‌های مرکز اصلی تشکیلات و جزوات این فرقه هم کدهای قابل توجهی از اهداف اصلی این برنامه ظاهرالصلاح و باطن‌الشر قابل دریافت است.
محتوای طرح روح بهائی چیست
محتوای طرح به طور کلی شامل مجموعه‌ای از دستورالعمل‌هاست که در اختیار مبلغان قرار گرفته تا به وسیله آن، تبلیغات خود را در هر حوزه‌ای انجام دهند. شیوه فعالیت اجرایی طرح روحی با فعالیت‌های گذشته بهائیان ایران، تفاوت اساسی دارد. مرکز اصلی تشکیلات، برای اطمینان از حصول نتیجه، با هدف‌گذاری‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت، برای هر بخش از این دستورالعمل، زمان‌بندی مشخصی را به اعضا ارائه می‌کند و مبلغان موظفند با توجه به آن، فعالیت‌های خود را تنظیم نمایند.
این نقشه‌ها در عناوین مختلفی چون «نقشه‌های پنج ساله»، «نقشه‌های چهار ساله» و… تنظیم شده است و با شعار‌های کلیدی، اصلی‌ترین هدف را نمایان می‌سازند. بررسی روند طرح، افزون بر هیئت مدیره، زیر نظر مشاور قاره‌ای بهائیت که از سوی مرکز اصلی تشکیلات در مناطق اشغالی اسرائیل معرفی و تأیید شده‌اند، انجام می‌شود.
استراتژی خاموش و پنهان
البته اقدامات بهائیت در کشورهای اسلامی، به دلیل حساسیت مسلمانان، براساس استراتژی ویژه‌ای با عنوان «استراتژی خاموش و پنهان» اداره می‌شود. اگرچه در پیام‌هایشان تأکید می‌کنند: «درباره برنامه ترویج و تحکیم در کشور ایران: در اشاره به چنین برنامه‌ای بهتر است از اصطلاحاتی نظیر «خط مشی» یا «استراتژی» استفاده نشود و تعدیلات و اصطلاحات بعدی نیز به عنوان «تغییر خط مشی یا استراتژی» تسمیه نگردد.»(۳)
بهائیت با انجام تمام این مأموریت‌ها به دنبال غصب قدرت و تأسیس حکومت بهائی در نقاط مختلف مخصوصاً مناطق مسلمان‌نشین است. خیالی است که سردمداران فرقه از دیرباز، در آرزوی آن بوده و برای وقوع آن طی هفت مرحله را ضروری دانسته‌اند:
۱. مجهولیت.
۲. مظلومیت و مقهوریت.
۳. انفصال بهائیت از دیگر ادیان .
۴. استقلال بهائیت و مساوات آن با سایر ادیان.
۵. رسمیت یافتن بهائیت و شناسایی آن به عنوان دیانت رسمی کشور.
۶. ظهور سلطه زمینیه امر الهی و ادغام سازمان کشوری با نظام بهائی.
۷. استقرار سلطنت بهائی در سطح بین‌المللی و آغاز عصر ذهبی دور بهائی.»(۴)
مسلماً عبور از این مراحل، نیازمند جمعیت بهائیان یا هم‌فکرانی است که هر یک از این هفت عنوان را مطالبه و در مسیر اجرای آن اقدام نمایند. همین امر، دلیل نقشه‌های متعدد و اقدامات زیرزمینی و مجدانه عاملان این تشکیلات در کشور است.
پی‌نوشت:
۱. نامه بیت‌العدل، ۳ آوریل ۲۰۱۴.
۲. برنامه رادیویی بهائیت، تابستان ۹۶.
۳. نامه بیت‌العدل ۲۴ می ۲۰۰۵.
۴. افندی، شوقی، ظهور عدل الهى، ص ۳۲.